Alle inzendingen over Waart

Gij zijt niet slecht geweest: gij waart slechts zwak, Om niet in Mij te g'loven, die u liefde. Gij waart een kind, dat àl zijn speelgoed brak, Wanneer het langer niet zijn speelgoed b'liefde. O, kind.... IK wàs geen kind!…

' Zo gij de maan zelf niet waart 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinsteren, Dat gaat er geen schepsel aan.…

Geel waart de jongen door de heide. Smeulende wolken, aandachtig de vogelroep der bomen en wit en wit de aronskelken buigen voor zijn tred. Nooit, misschien véél later, vond men het onrustige skelet, vibrerende nachtegaalsroep.…

' Zo gij de maan zelf niet waart, 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinstren, Dat gaat geen schepsel aan.…

doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

Vurig en edel waart ge, glimlachende! – en vurig en edel Zij ’t galopperende vers, dat ik, u huldigend, schrijf.…

Een Nieuwe Preutsheid waart door Nederland. Géén crop tops, korte broeken, minirokken, die meisjeskleding zou Het Kwaad ontlokken. Wordt elke mug hier straks een olifant? Wie hier zó prude is, valt uit de boot en moet voor straf maar met de billen bloot!…

De sigarettenlobby waart weer rond: ze blijken zelfs de Kamer te bestoken met sluwe propaganda voor het roken. Zo houden zij hun industrie gezond. Die lui gaan alle perken steeds te buiten. Het lijken nondeju wel farmaceuten!…

Niet langer waart zijn ufo rond cherchant la flamme d'une femme zijn zoektocht was een queeste bedeeld heeft amor hem met twee reëel fysieke vlammen geen schone schijn van vlinderende geesten…

De rozen domen en dauwen ten avond, vredig-vroom; er waart een paarser schaâuwe om de kastanje-boom. De vijver blankt in dampen; de troostlijke nacht begint. - Ontsteek, ontsteek de lampe: mijn angst ontwaakt, o kind.…

Een nieuwe dag weer klopt je hart altijd een wonder ook als je het niet zo beseft Weer adem je in en weer uit het leven stroomt jij bent een deel van dit geheel Een schijn van zekerheid waart om je heen onaantastbaar iets van geluk komt nooit alleen…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

hallo, ween nimmer om dat poetin spook in Oekraïne waart het duivels rond zijn misse daden missen elke grond maar binnenkort gaat tsaartje op in rook toen poetin nog meer troepen op ging roepen moest slaafje thierry poetinachtig poepen…

Ik ben er niet Je ziet me wel Maar ik ben het niet Je voelt me wel Maar ik ben het niet Wie ik ben, is voor jou niet van belang Het lichaam dat ik jou geef is reeds verlaten De geest van velen waart in mij Kom erbij, als je dat wilt Eenmaal binnen laat ik je nooit meer gaan Eens zal ik je krijgen, eens zul je mij vinden Eens zal…

de zee bestaan in zwijgen tijd om te verliezen het water trekt zich terug in gesmoord verlangen het verlaten eindeloze hervertelling waart rond in gedachtestromen de snippers oude en oudere vloeien vertraagd heen en weer het verlies wandelt over het water tijd om te gaan…

In een eenzaam huis behangen met schijncoryfeeën Waart rondt een jager Hij graait naar elke schaduw Als een rusteloze tijger op zoek naar duidelijke sporen Op de trap en in de gang glijdt hij als een moordenaar langs de koude muren Zelfs onder het bed op zoek Naar dromen die zijn jachtterrein Al jaren hebben verlaten…

Na Hekendorp, Ter Aar kwam Kamerik ‘Daar waart de vogelgriep,’ zo klonk de roep 't Kwam door besmettelijke smientenpoep ‘Waar ligt nou toch dat Kamerik?’ vroeg ik De hanen kraaiden, zelfs de duiven koerden: ‘'t Is logisch, Kamerik ligt vlak bij Woerden!’…

met een leeg hoofd is het schrijven veel makkelijker, er is geen pauze tussen de woorden en er zijn geen witregels nodig, geen muren tussen binnen en buiten, geen brood om koren tot meel te malen en zonder glas is er geen gezellig kleedje op de stamtafel nodig, dan waart een droog verlangen rond, als ware het een lippenledig geluk zonder…

weer, regeert de natuur met harde hand een grijze stroming breekt los in zweepslagen kraakt de glasheldere hemel in scherven vergruist het water tot ze zich schuimend overgeeft waart rond en rond tot de wind zijn adem staakt en nevels oplossen zodat verborgen licht weer openbaart…

Hoe groot jouw dieperik is minstens zo groot als die van mij leer ik steeds meer bevatten Daar waart een lichtje rond op zoek naar jou, verscholen verdwaald in schelpen duisternis Jij vat het lichtje aan sluit het voorgoed in zodat over duizend jaar een parel verschijnt in het hart ons stralen van een nieuwe maan…

Toen de vraag-krullen der cello's trager bewogen en het hoofd van de violist afstierf - laag en lager - op het gevoelig lichaam der viool, toen kwam er rust, - en in dat zwijgend ogenblik waart Gij, o God, noch vrede, noch geluk, maar verruk- kelijke pijn, verschrikkelijke lust.…

Ge waart begaan met vele mensen, vervulde graag hun kleine wensen en daarin werdt ge 'n grote vrouw. Nu is uw leven hier ten einde; wordt het voltooid bij Hem, de Zijnde, en danken wij, ondanks de rouw.…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

onzekerheid waart door de gangen waar geen één hetzelfde lijkt, verdwaalde boterhammen vinden de weg naar onze magen, blauwjassen wijzen de weg, naar daar waar wij nog nimmer zijn geweest ogen kijken steevast naar het tafelblad waar het leven uit sijpelt, ongemerkt evenals onze mooiste glimlach die gestolen werd in de nacht…

door het cyberbos waart deze vroegte een verwaaide droom met ochtendhonger onder de arm komt de dag op stoom boterhammen mee, tegen een galmende maag wat verloren ging, ging opeens, het geheugen is echter traag voor ontwaken is het al laat, hier scheiden meerdere wegen aleen jouw naam bleef -kom ik je ooit nog ergens tegen?…

Waar schuilt uw diepste mysterieuze macht Uw zinsbegoochelende toverkracht Waart gij in mij, o wachtster van de nacht?…

dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond en wel in droefenis verstond het verre tussen u en mij.…

Ik ween om woorden, die onuitgesproken bleven, Woorden van troost en deernis om uw leed, Van dank voor 't geen gij waart en voor mij deedt, Van tederheid, die ik verlangde u te geven, Doch nooit heb uitgezegd of neergeschreven Uit schroom voor 't grote woord, die 't ware woord vermeed...…

Een nimf die door de bossen waart ben ik zeker niet. Een heks die op een bezem zwaait nog minder, zo je ziet. Maar zet me te water en opeens: groeit mijn vin, mijn benen verdwijnen net als ik: onder water met een sierlijke slag.…