Alle inzendingen over droom benauwt

Kunnen wij nog leven in een wereld die steeds meer benauwt Waar men alleen aan zichzelf denkt zich voorziet in eigen levensonderhoud Kijk maar eens goed om je heen rijken klagen hun nood Terwijl de armen sterven aan de hongerdood We zeggen de wereld is van iedereen voor blank en voor zwart We belijden dit met onze mond maar is dit ook…

ik zie mezelf in het spreken van de wind mijn ondertoon is zilt en grijs ’t maakt niet uit wat een ander van me vindt ‘k voel me thuis met mezelf als vrind ik merk dat ik niet ben en ‘k vraag me af of ik ooit iemand heb gekend mezelf ter vondeling leg in de avond die me kwelt en zo benauwt ik ben het gezicht van velen, doch mijn ogen zijn…

Een leghen tokkelt snibbig na de paas: Bah, daags een flut-ei lozen, wat een baan! Ik voel me nooit kiplekker zonder haan In eigen buik ben ik toch zelf de baas? Ik snak naar kroost, een thuis (géén batterij!) Met toegewijde snoeshaan aan mijn zij…

Leg zachtjes Uw hand op mijn voorhoofd, dat pijnlijk klopt en gloeit En eindig de droom des levens, die mij benauwt en vermoeit'. Een lange stilte volgde. Ik staarde naar het licht, Dat flauwer werd en flauwer... De deur ging langzaam dicht.…

Het regent daar smurfen en ìk mag eindelijk blij zijn want mijn vrolijke droom komt uit. Ik zelf weerhield niets slechts resteren: pijn in het hoofd verlangen naar eindeloos leven in het Morgenland, met jou zoals is beloofd.…

Gaat heen en vermenigvuldig De gedachte zit bij een ieder ingebouwd Ik blijf echter zorgvuldig Er is genoeg gerouwd Het voelt met haar heel vertrouwd Ik ben nog te levendig Te jong voor een jong, te oud voor ieder voor zich Ik geniet de vrijheid die nog niet benauwt Ik wil geen teer leven in mijn handen De verantwoording van het vormen…

vrees omklemt je trillend hart benauwt je tere longen snakkend naar verlichte lucht ruimte waar nog wordt gezongen gekrenkt jouw ijle wonderwezen bestemt verdriet je fijne lied klinkt enkel nog de jammerklacht van hopeloos vermoeid gezucht kom laat je krachten warmen met luisterwoorden in mijn macht jouw verzwakte klanken sterken bewerk…

En toch is er ook een andere kant, die mij bij vlagen ontzettend benauwt: dominant is mijn trouwe adjudant. Zonder dat het hem in het minst berouwt, ben ik zijn lustobject. Hoe irritant dat hij mij dan zo dwingend toe miauwt!…

gedachten voor – dan wel achteruit op voort drijft als je haar zonder zorgen achterlaat wel met respect en dank dat ze zich aan jou geeft als je haar ten volle benut of voluit dagdromend opgebruikt en moeiteloos zonder haar voortleeft als de tijd jou de tijd gunt en jij je niet afvraagt wat je doen moet of doen zou en de toekomst je niet benauwt…

dan met mijn schrale troost in de kamer van verwarring maar mijn naam weet je nog die straks weer vergeten is hij maakt plaats voor een stilleven aan de wand waarin jij terug wilt naar de buurt uit jouw jeugd die allang is afgebroken ik verzin een leugen uit bestwil om snel weer weg te gaan naar mijn eigen huis omdat de sfeer mij benauwt…

Bang scharrel ik rond, er zijn hier grote gaten -- die ik niet kan zien.…

voor elkaar als een intiem gebaar je woorden schrijven over mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt…

smelt wapentuig om en maak er glijbanen van voor de kinderen [senryu]…

Deze nacht was het mooiste mijn deel je droeg mij woorden aan, alsof je hart klopte en veel opkwam met de wassende maan. Het was als brood voor mijn mond ik genoot van de kruimels licht, alsof het het eerste had van de ochtendstond compleet verguld ontspannen en onverplicht. Alsof je nog steeds wist wat taal is wat ik dagelijks uit onze…

Laf hart Durft slechts tegen WEER-LO-ZEN Die zingen tot zijn Laatst' adem 'm benauwt Een beklemmend gevoel voor d' Rest van zijn leven…

Wanneer het benauwt in Calais en je staat bij het leven in het krijt; en de meeuwen iets droefgeestigs overzweven van een mens op de vlucht voor zijn spijt; dan kun je beter laat dan nooit na het vele botsen; op zoek gaan naar nieuw geluk achter Dovers witte krijtrotsen.…

Er sterven dagelijks mensen. ’t Is de manier waarop, die mij benauwt. Het heeft mij overdonderd, alsof die ziekte naar ons grauwt. Dus vandaag is alles anders… Zelfs in de zon is het een beetje koud.…

Ik loop een marathon samen voorop met jou los van de massa weg van het gedrang we kijken elkaar aan wat voelen we ons blij Maar in een trappenhuis raak ik je kwijt ik ga een etage te hoog en we moeten naar benee Buiten zijn alle bordjes plots weg of verhangen richtingloos ren ik rond tot ik weer de massa zie Nu sjok ik achteraan…

de vijfde golf, die wordt het echte werk geloof me maar, ga sparen voor een zerk hoewel, laat die maar lekker waaien ook verbrand maar liever en ga op in rook geen mens kan straks nog bloemen voor je leggen of bij je steen een droevig woordje zeggen…

Maar al die brede banden tussentijd, dat is wat mij nu eventjes benauwt. ---------------------------------------- uit: 'Na de laatste keer', 1981.…

Wanneer alles aan mij je benauwt, Kun je dan nog zeggen dat je van mij houdt. Kun je zeggen dat ik bij jou veilig ben? Dat de duivel en de engel in mij in balans zijn. Wanneer ze mij beschuldigen, wil je ze dan voor mij aanspreken. Wil je van mij houden, zelfs wanneer ik dat niet doe.…

vuur en wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt…

vuur en wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt…

het vuur wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt…

het vuur, wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt…

Dit grote verschil is wat me zo benauwt 't is zo'n schril contrast, ik moet zo op mijn woorden passen, voor het geval je verongelijkt uitbarst, dat jij degene bent die gelijk heeft, (en al heb je het mis) je krijgt het van mij want het laatste wat ik zou willen is een woordenwisseling, daar schiet niemand iets mee op, dus leg ik me erbij…

De avond sijpelt binnen in het regenwoud waar elke lichte plek door duister wordt gedicht en ogen in de nevels glurend zijn gericht op iedere beweging in laag kreupelhout behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht alsof de draagkracht van de takken hen benauwt pas na het aftasten worden ze goed beschouwd als jacht- en rustplaats met een…

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

mijn droom, kom en geniet…

droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid ------------------------------------ uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…