Alle inzendingen over lijken

'Voor je 't weet zijn we allemaal lijken: een kei is de tijd in 't verstrijken, dus wég met m'n bout,' zei ze boud, want ik houd er niet van om m'n tijd te verstrijken.'…

Even leek het wel, héél even, alsof, aan mij gegeven, die kleine ster, naar aarde kwam. Even leek het wel, misschien, waarschijnlijk fout gezien, die kleine ster, bij mij kwam landen. Even leek het wel, klein ding, voordat ik verder ging, die kleine ster, zich gaf aan mij. Even leek het wel, steeds lager, begon het mij te dagen…

Duizenden lijken, die de landen mesten, Tienduizenden die ziek en kreupel zijn, Veelhonderdduizend die in nood en pijn Hun dakloos dorp of platgebrande vesten Verlaten, 't zij beladen met de resten Van vroegre welvaart, of - nooddruftige trein - Met enkel 't lijf, rillend van 't koortsvenijn Waar vuil en honger de aadren mee verpesten, -…

vanuit mijn venster kijk ik neer op de levenden van zeer weleer ze liggen onder zware zerken aan hun toekomst te werken die hemelvaart beslist beperken maar hoor nu eens de berken en zachtjes ruisen rare populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al…

waarvoor geen taal of tint bestaat het witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken…

Bij het lijk van de Eerwaarde, Geleerde Here, Adriaan Wolff Predikant in de Beemster Is dit mijn waarde Wolff, zo minzaam in zijn spreken! Zo keurig in zijn smaak! zo goed – zo groot van ziel! Zo wakker op zijn post, zo treffend in zijn preken!…

this is a dead-end street zoals klip zowel als klaar vermeld op deze woning daar u ziet dat eveneens aan gindse stapel lijken van hen die dachten niet te hoeven wachten…

Van ver en van woorden verlost wacht je gezicht met aarzelende beloftes die nog verder weg lijken. Als was je wie je tekende met een gezicht dat je niet kent en steeds wilt vragen op wie je later wilt lijken. En op wie je straks wilt wachten als ik alleen nog lijk op een droom die ver weg niet meer bestaat.…

veelkleurigheid van mens en samenleving vooral van het individu maar ook van collectieven van alle denkbare verschillen op elk denkbaar nivo en terrein Dan word ik het meest bang dat niemand zich meer zal realiseren dat we allemaal ongelijk zijn anders zijn uniek soms eng soms enig soms één soms samen maar altijd en immer ongelijk ook als lijk…

Er is een lijk gevonden in 't Zwanewater bij Callantsoog. Het was in verre staat ontbonden, het was dooier nog dan dood. De knoken overal verspreid, lag het lijk daar maar te liggen. De schedel was men kwijt bij 't Zwanewater bij Callantsoog. Men stond er voor een raadsel. Wie was de eigenaar van 't lijk?…

toen kwam de minister van oorlog kijken en sprak : zo nu en dan een lijk en wat bommen op je dak moet je afstandelijk bekijken dan ga je heel wat vlugger over lijken…

Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor, ook zij niet, en ook zij zal het zien wijken. Ik sluit het boek.…

Nu weet ik wat ik wil met mijn laatste wil ik wil gecomposteerd worden na mijn overlijden en dan als mest de aarde dienen ik dien de wetenschap al door mijn hersenen te hebben gedoneerd aan het Nederlands Herseninstituut dat ze veel mogen ontdekken, leren of niet maar het restantlichaam van Krediet, dat krijgen ze niet en dat overblijfsel…

Wanneer is al het COVID-leed geleden IC-bezetting stijgt weer, ook vandaag De Nederlander worstelt met de vraag Is dit de derde golf, of nog de tweede Mark, Hugo, wij zijn echt coronamoe Dus sta nu snel versoepelingen toe!…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

Ze kouten over ons mooi Nederland Iets dat nog niet tot echte vriendschap leidde Soms komt Van Zwol wat nuffig tussenbeide Als het gesprek in meligheid verzandt Maar toch is het gezellig, net heeft Geert Wat lekkers uit zijn ijskast geserveerd…

Het huwe-lijk lag op de bank Vervelend naast elkaar En als de ene dan iets zei Luisterde de andere er niet naar Ze hebben elkaar Niet veel meer te vertellen Ik zie ze in stilte De uren voor het slapen tellen En als zij vraagt wat gaan we eten En als hij zegt ik weet het niet Dan is zij in haar gat gebeten En haalt zij uit frustratie friet…

Nu de zon niet meer opkomt En de stemmen kijken weg Zo mooi als alles toen begon Op die grote blauwe berg Toen waren we vrienden Zwart, wit, paars en rood Dit is wat we verdienden Nu zijn we allemaal dood…

Géén leeuw. Géén hond. Een varken mag weer wél. En zelfs een lammetje dat vrolijk huppelt. Men wil geen zeehond die wordt doodgeknuppeld, Geen vinkjesvlees, maar wél een frikadel. De vraag blijft: wanneer wordt het eens verboden Om zonder noodzaak welk dier ook te doden? __________________________________________________________ ...in het…

Schrijf lief praat met de pen schrijf dat wat nooit gezegd kan worden doet praten nog immer pijn lief schreeuw zwart op papier lees mijn lijnen lief van grijs naar oud in huize avondrood lees ik ooit die van jou…

Een koude schreeuw in hard beton De noordenwind schraalt mijn ziel De pijn is geen verlossing Ik ben daar waar ik begon En rood is de kleur van mijn traan Ik weet, 't is gedaan…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Wéér eerwraak! In ons land! Tweeduizendzeven! Een achterlijke groep die onverstoord uit naam van een cultuur een vrouw vermoordt als zij óók als volwaardig mens wil leven. Signalen serieus oppakken? Tja… zoiets is onze eígen eer te na.…

Helaas, ze bleek een minne minnares: ze zorgde van begin af aan voor kilte en onbevredigende doodse stilte; nee, al met al werd het geen groot succes. Het beste lijkt, in plaats van zo te lijden, heel spoedig van die dode vrouw te scheiden.…

Een giraffe met zijn lange nek, ‘k lijk er niet op, maar toch is ’t gek We hebben allemaal iets weg van dieren. Een slang daar doe ik niet voor onder, alleen gif spuit ik voor geen een!…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

Lijken, liggen waar eens velden waren. Kinderen verdrinken, sterven en creperen, terwijl ik dit gedicht laat vloeien uit mijn pen Veilig weggekropen achter dijken, goed beschermd tegen gevaren, halen we de schouders op, beredeneren: Het zijn maar Pakistanen. We zijn in shock! De vakantie is verzopen!…

Mijn ouders lijken net zoals ik in de war – hoe je moet leven.…