Alle inzendingen over afscheid

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

Dat jaar, dat onvergeetlijke Kan nimmer keren, Dat gaf de ziel haar zo onmeetlijke Vreugd na begeren... Kus mij nog eens, geef 't onuitspreeklijke In één Vaarwel... Dan breke, wat scheen 't onverbreeklijke, ... En 't breke snel.…

Ik vraag je, blauwe lucht, met een diepe zucht En jou, volle maan, wat heb je met hem gedaan. En u, fonkelende ster, hij is weg, zó ontzettend ver. Ik vraag jou, mooi leven, wil je hem terug geven?…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

de leeftijd geeft vorm aan haar mooie gezicht en trekt wat lijntjes naast haar smalle mond ze is nog monter en oogt redelijk gezond een aantal wonderen heeft ze al verricht in haar beide handen heeft ze nog kracht waarmee ze boetseert en verft iedere dag van recensenten kreeg ze een goed verslag haar kunst was te zien tot diep in de nacht…

Laat nu maar gaan, je bent niet meer die je ooit was, door wat je omringt bewogen beweeg je je onzeker tastend voort, jouw stem wordt steeds minder gehoord. Laat het maar los, want hoewel zelf onvergetelijk, ben je bijna alles vergeten, je bent er nog omdat je in ons woont, ook dat zul je niet bewust meer weten. Laat alles varen, en meen…

De hoge bomen, zwart in het late winterlicht, wierpen vreemd langgerekte schaduwen op het gazon en op het bankje waarop wij zaten in een stille leegte, die groter werd toen het trage sneeuwen begon. Jouw handen en haar roken nog naar de herfst, je gezicht was vaag zichtbaar in de schemering, met verwachtingsvolle ogen, als die van een meisje…

Als ik er niet meer ben deel me dan uit als brood onder de levenden en weet... tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn…

De toekomst is schraler geworden, meer afgepaald, scherper omlijnd, het troost schenkende verleden rijker. Het niet te vermijden eind doemt al op, komt in zicht. Vasthouden aan wat ooit was kan stuk maken wat nog voor mij ligt, dus leef ik opgewekt voort in het heden, en als het eenmaal zover is, als ik verdwijn, keer ik terug naar vanwaar…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

Ooit zag ik robots zwaaien met hun armen Als slangen in een scancircuit verbonden Supersonisch snel, in split seconden Floppen spuwend uit hun stalen darmen 't Was uitstel van een lange executie Van banken met hun rekening courant Ging één dicht, dan ging d'ander aan de kant Bedankt, communicatierevolutie! Nog zie ik Koot staan, bij…

we tellen de daden de dagen de doden de sporen de wonden in het landschap tot mouches volantes zich als zwarte dansende sneeuwvlokken ontvouwen en het uitzicht verblinden we tellen tot tien en terug werpen een kleurrijke lap over het land zwijgend bedekken we het ontelbare…

Het wordt erg stil om mij. Alles rond me begint te lopen op kussens. De zon, de bomen, de bloemen staan gordijnen te kopen. De muziek rijdt al in flessen voorbij. Het duurt niet lang meer met mij. ----------------- De Gids (1958)…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

Ik zou die dag naar de crematie Nam trein, te voet naar uitvaart plek, langs molen, vaart, het centrum, park, een stem zei uit mijn hand, hoe 'k lopen moest, hoe gek en eenmaal daar zag 'k mijn familie, en vrienden van mijn broer en zoons Er was een zaal en banken, de kist vooraan vol bloem, een foto op het scherm van schoonzus gesluierd…

herleefde de herinnering onderweg naar licht dreven dunne wolkensluiers schuin naar morgen samen hielden we ons vast aan het tipje tot je het gewillig losliet en Ik bleef hangen aan je hemelse stem…

Beelden trekken voorbij Van vele jaren geleden Van vorig jaar, van gisteren Beelden uit het verleden Een leven vol fotomomenten Van heel jong en van heel oud Feesten, bruiloften vol plezier En tijden dat er werd gerouwd Een leven trekt voorbij Je herbeleeft het allemaal De ingrediënten zijn aanwezig Voor een prachtig, ontroerend verhaal…

Ik neem genoegen met het korter durend graf Van die nog leven en wellicht Al waait de wind Het eeuwig nieuwe kaf in hun gezicht Een laatste keer zich wenden Naar nevels op het groene land het nieuwe licht De eeuwig klare beek uit het gedicht Om mij al ziende vager uit te zenden Ik accepteer ik zak eens Als ook de bodem hen omarmt Voorgoed…

Sluitingstijd, het afscheid bijna voorbij, de stoelen vrij de tafel vol, de glazen leeg Ik moet gaan, ik ga weg Kijk mij niet zo aan, jullie oude zangers in oude lijsten Het is stil op straat, ik ga De maan schijnt, we draaien al terug naar de zon De honden blijven staan De geur van onze liefde is vervlogen De lakens zijn koud Leg…

in de kamer waar je ligt de stilte ademlozer dan jij zo wonderlijk helder het zwijgen in de diepte van de dood gesloten smalle lippen roerloze handen huizen niet meer in onrustigheid zonlicht zeeft door de ramen een briesje strijkt langs je slapen en ik zie het kind dat ik was onder een lange schaduw in de kiem gesmoord ondoordringbaar…

met licht gekanteld hoofd verbreekt hij de stilte na de dood het lichaam iets voorover gebogen zijn lege armen vouwen zich als zwarte vleugels om haar heen je ne repartirai pas zwijgend danst hij haar naam Agnès in de laatste liefdesdans buiten op het plein l’amour est tout ce que je peut te donner ne me quitte pas…

toen de bomen zacht bewogen in de plooien van de tijd verdween je lichaam onder zwarte aarde verborgen voor het ruisen van de dag toen de wind aria’s zong met regen en nevel door de heuvels trok werd het zoveel stiller je naam bevrijd van zijn letters vleugels die niet uitslaan nu de bomen zacht bewegen voor het huis zonder hart…

Prijs je gelukkig als je dochter thuis komt slapen de nacht voor zij gaat trouwen in de kamer van haar jeugd Bereid een goede lichte maaltijd pasta met kaas en paddestoelen gedroogde tomaat en sla glaasje wijn erbij goed voor de slaap Zet het schaakbord op tafel en verlies na jaren een korte partij Verjaag de muggen uit haar kamer…

Als ik aan je denk. Buiten schijnt de zon uitbundig, binnen heerst serene rust. Je moeder ondersteunt je innig, terwijl ze teder kust. Gedempte stemmen op het terras, in de keuken rinkelend glas. Iedereen mag nog komen, omdat jij dat wil. Ik zie geen tranen stromen, de pijn blijft hoorbaar stil. Gordijnen dansend in de warme lucht…

wil ik huizen wanneer mijn hart het niet meer doet middels bloesem van de kersen stuur ik jou een laatste groet daar zal ik dromen over de buren een duizend jaar of tien in deze ronding wil ik rusten hou ik het voor gezien…

ik plukte wat bloemen het was warm toen er stierven mensen ik zat op de vloer in de hoek waar mijn bed had gestaan ik dacht aan mama die niet kon eten maar het leven niet wilde missen ik trok de deur achter me dicht het was warm toen ik plukte wat bloemen…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

In mijn hofje voel ik me vrij van tuinieren word ik blij het is hobby voor iedere dag ik wroet in de aarde met een lach ik werk met schep en heggenschaar snoei een takje hier, een twijgje daar net als mijn opa vroeger deed die kon het goed, als je dat maar weet ik hou zoveel van bloem en plant ik graaf met mijn handen in het zand en soms…

De verlaten mens waant zich alleen wankelt door het grauwe tussenland Hij scheurt zich los uit de avondnevel en valt stil in ongeziene armen De zwarte raaf strijkt over hem heen de lucht zal hem dragen Zijn stem keert terug in de verre ijlte kan hij het hoogste weer aan Het is de allerbeste tijd…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…