Alle inzendingen over psychologie

ik zal de woorden voor je bewaren lieve woorden van weleer zodat je me niet meer hoeft te vragen want dat doet nog steeds zo'n zeer ik geef de zinnen aan de reden die onthoudt ze dan met trots het zoete minnen blijft vermeden eens was jij voor mij mijn rots ik stel geen vragen aan het zonlicht geef de toekomst aan de wind wil de last…

ik hang de noten aan de bomen en leg de takken in het gras zet de zon hier op de tafel heerlijk binnen op 't terras ik hang de wolken aan de waslijn en doe de regenboog op slot gooi alle bloemen in de leegte plant een linde in 'n fagot ik hang de lente aan de kapstok en veeg de vogels van de pui plak grimassen aan het plafond naakt…

vierkant in cirkel past welniet rechthoek in drietweehoek past welniet twintig over veertien de klok loopt gelukkig in ieder geval op tijd die groene stoel wil ik om mijn nek moet de teevee geen water hebben? trek in pindakaasjam in mijn melksoep mijn poep pak ik netjes in en leg het in de linnenkast nou een sigaretje…

Het zijn slechts beelden, impressies van jolijt, boert en jokkernij... Ook stemmen uit het verleden, gelach daar... een flits van liefde en vreugd Oud van dag maar niet van geest nog een die naar de camera zwaait gekke bekken trekkend, lachend geluidloos.. nu, zoveel zeggend en toch ook weer niet, ze waren er even. Oma’s, opa’s, ooms en anderen…

een zweetdruppel perst zich uit de porie mijn vingertop neemt op brengt hem naar de tong papileuze sensatie ontploffing van smaak zo proeft existentie bevochten in krijg met het dagelijkse, sikker strompel ik verlangend najagen sla stenen over…

het vergeten magazijntje in de achteraf steeg trekt als een magneet ik moet binnen treden mijn verloren nering lag zomaar te raap ik heb veel kunnen herstellen van wat defect was meer heel ga ik nu nog voegen omzeilend de stad door met kennis van de visitatie…

Dat van de kip of het ei en van de hoed en de rand, Ach… Het ei werd gelegd en het nest houdt stand. Tok, tok, tok, toktok...…

Het voordeel van de twijfel, Is het nadeel van het besluit. Beslissingen liggen niet voor het rapen Het deksel ligt wel op de loer. Vergeet het voor- en nadeel niet Lachen en verdriet liggen zo vlak naast elkaar Wikken en wegen met kilo’s vooruitzichten zware lasten voor op je schouders waar uw draagkracht het niet aan kan. Belangrijke…

Ik schreeuw nooit. Mijn keel is schor. Ik lieg nooit. Alleen om bestwil. Ik huil nooit. Soms iets nats, ergens op een wang.…

ik las de waarheid in het water zachtjes voer 't aan mij voorbij dat ging zeker over later al stemde dat mij niet blij en als de boodschap was gelogen was ze niet voor mij bestemd was de schrijfster allang gevlogen in haar feeërieke ochtendhemd ik las de waarheid in het water langzaam kringelde het uiteen nu is het dan toch later antwoorden…

Ik heb vandaag maar geen stof afgedaan terwijl ik zou opstaan zag ik nog juist een vlieg zonder vleugels aan zijn lichaam.…

hoe ik ook met een penseel de tranen uit jouw gezicht veeg steeds verschijnen ze weer vol woede is jouw blik verbazingwekkend want zo had ik de contouren niet opgezet vol overgave schilder ik je rustig omlijn met liefde jouw gezicht kus met penseel je beide wangen…

Teveel pleasen 'lijdt' veelal tot persoonlijk verliezen!…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

Al die levens, al die mensen, slechts momenten als een samenvatting in de ziel. Je hart wendend tot die bron van wijsheid, verpakt in zo’n klein lijfje. Wat te doen? Hoe vertaal je al je parels tot het dienen van ons mens, zonder te vervallen in een grootsheid? Vanuit bescheidenheid de diepte van je bron. Ieder leven, iedere parel…

Ik laat me gedwee voortbewegen over akkers, velden, paden. Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen? Ik ben er niet, heb onderweg…

je mag me naar de hel sturen mijn ogen vullen met vuur me murw slaan tussen de anderen die nog ademhalen in hun dood hoe gemakkelijk zal het gaan omdat ik het lieven nooit leefde het leven niet liefde liefhebben nooit leerde het kind dat iedere dag bewoog op lege bladzijden nooit dichter bij een aai of een plekje in de zon gewoon…

verloren kansen, maar zoveel mogelijkheden vol met kwaliteiten, onderdrukt door mijn demonen zo ontevreden, maar toch lijkt dit schijn geluk, pijn, keuzes en opties je wilt het anders, maar toch ook niet. gemengde gevoelens schieten door mijn hoofd, en weer spreek ik mijzelf tegen. zoveel vragen en zoveel antwoorden, maar de juiste zal ik nooit…

Wie aan de pen gaat gaat doorgaans ook aan de fles, flessen want het woord, de woorden het opschrijven is doorgaans confronterend ook voor de schrijver (m/v) zelf, z'n eigen ik... dan verzacht de alcohol!…

ik maak mijn voeten los al voel ik de weerstand in mijn tenen en begroet aarzelend de vrouw die weet dat ze vergeten zal langzaam loopt ze naar de zee haar bange hand in die van mij geef me een zoen, zegt zij en veegt een schuimvlok weg…

in een donker wordende kamer zit ik even lang waren zij vandaag nachtdag het duistere vrees ik niet meer licht daarentegen mot in mijn lijf is moeilijk te verjagen geur van kampfer dwaalt door het huis het elektriek laat ik voor wat het is uit ik schrijf morgenochtend wel noodgedwongen deur op slot raam dicht…

Je bent welkom in deze innerlijke schoot. Ik omarm je woestheid in de luwte, opdat het razen en tieren in mijn liefde tot bedaren komt. De kracht van jouw storm heeft een onmetelijke grootsheid. Welk een schoonheid in onstuimigheid. Storm, rust in mij. Jouw vlagen weerkaatsen alle hoeken van het heelal. Zichtbaar makend wat zich wil…

aan wie dit leest mijn levenslijn ging over pieken en dalen mijn broedsels kunnen daarvan verhalen hier afgelegen was de avondvoorstelling laatste toegift die nog applaus ontving het dna van gegeven zoengeld zal uitwijzen hier leefde hij: een held! de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

Tijdens het eerbiedig buigen in het koorgestoelte, wat tot mijn grote frustratie belachelijk vaak moest gebeuren, bleef ik hangen als een slappe Tinus, krachteloos heen en weer zwalkend, de knikkende knieën faalden, want de slaappillen werkten nog al te zeer na en ik stortte ineen. Iedereen schrok zich de blubber en de sterkste broeders sleepten…

proef jij angst in mijn woorden ik lees de leegte op jouw gezicht hoe beklemmend ruikt de aarde fel schijnt het ochtendlicht met geen kwast valt uit te wissen wat zich hier heeft afgespeeld nooit meer zullen bloemen bloeien want de wereld lijkt verstild…

Er is geen enkel excuus dat niet diep in zich een weifelen draagt een dienbord waarop glazen nauwelijks hoorbaar beven…

Waar het toneelstuk over ging weet ik niet meer,maar ik was een soort André van Duin, die door zijn nepbril naar de bloedmooie dochter van de pachtboer loerde, vol hartstocht, wat men van een monnik natuurlijk niet verwachtte. Ik zat in de vlindertuin met de oude transistorradio afgestemd op wilde popmuziek, waardoor de pachtboerfamilie zenuwachtig…

Wie blijft hinken op 2 gedachtes gaat chronisch schommelen!!…

onnavolgbaar tastbare gebeurtenissen omgezet in herinneringen, elk heeft een lade in mijn hersenen ontsnapten dwalen soms door het labyrint verwarrende chaotische jacht om het gareel weer te kunnen beheersen voorzichtige gang door gangen laden worden gesloten de aanzwellende wachtrij is onoverzienbaar…

Dit leven is een marktdag: ginder bluft Een boerendokter op een stoeltje, omringd Door domme kijkers, - langs mij been verdringt Zich 't volk van sjacheraars en vult met wuft Geschreeuw het plein, - een bond jankt me aan en snuft Rond naar zijn baas, - in 't harlekijnspak springt Een nar op 't koord, - een liedjesventer zingt Mij…