Jantje lacht
als meisje, late puber, keek ik
verbaasd naar tante Antje
die zo tot tranen toe bedroefd
maar plotseling als na een tel
weer schaterlachte
alsof ze met een schakelaar
dat aan en uit kon zetten
en nee, het ging niet over
koetjes, kalfjes
't was dan bittere ernst
zo ook mijn tante Janny
wiens tranen even snel
weer komen konden en dan gaan
mijn tante Mag had galgenhumor
en een traan over haar amputatie
zou het dan toch in de genen zitten
de kunst om 't leven zo te nemen
je makkelijk er doorheen te slepen
door sombere gedachten weg te sturen
de lichte na een tel weer toe te laten?
Geplaatst in de categorie: psychologie