Alle inzendingen

Elk uur sterven weer mensen die onschuldig zijn, zoals Jezus leed, in Gaza, Libanon, Congo en Oekraïne, door natuurrampen, door wat oorlog deed. Elk uur sterven weer mensen die vluchten moesten, wilden leven maar geweerd werden, verdronken, en wat doen wij, willen we geven? Waarom altijd maar meer besteden aan oorlog, aan munitie, aan…

zonder aangeleerd geloof behoor ik tot de ware ongehoorden der aarde als ik vrijuit spreek over de waarheid namelijk dat wat wij met elkaar delen dan moet ik vrezen voor oordelen en afwijzingen als ik vrijelijk schrijf over míjn gevoelens of letterlijk dat wat ik goed gelezen heb dan ben ik onwetend en moet ik mijn klep houden…

Begraven zijn ze al mijn metgezellen mijn vedervrienden van het vroege uur beleefden met mij menig avontuur en ik met hen, ze zijn haast niet te tellen Geen wist welk leven elk van mijn kompanen geleid heeft in de strijd om mijn bestaan maar van hun schepper kon ieder op aan Apollo's zonen, Muze's onderdanen Zijn zij ontheven van…

De rijken voeden elkaar, de hongerigen -- moeten dat dus ook.…

Vandaag zag ik jou bij het brood, je glimlach knapperiger dan een versgebakken baguette. Mijn hart sprong uit mijn borst en rende drie gangpaden verder, op zoek naar de afdeling "Verstand". Je vroeg of ik wist waar de melk stond ik smolt sneller dan een ijsje in de Sahara, terwijl mijn gedachten door het plafond schoten als…

Het kostte heel wat doekjes voor het bloeden Bij het verdelen van de voorjaarsbuit Na ruim een etmaal kwam het er toch uit Het ei waarop men flink had zitten broeden Het duurde wel wat langer dan verwacht In koor zong men daarna “het is volbracht”…

Wereld bruist door maar ik adem zacht in vrede mijn ziel is thuis hier De wereld is altijd net iets te fel, te luid, alsof ik in een kamer ben die ik niet kan verlaten, de lucht te zwaar van dingen die ik niet uitspreek, maar die mijn ziel toch verteren. Mijn huid is gevoelig voor het schuren van gedachten, elk woord dat voorbij- glijdt…

waar is mijn stad met haar kloppend warme hart dat overslaat en met pulserende energie de avond en nacht extra pracht geeft zeker als de meiden losbollig en hooggehakt op pad gaan dan dan voel ik het losse gruizelsteen eroderen zie in ongebruikte tijd het opgesloten onkruid razendsnel opschieten omdat het vrij wil zijn uitschieter…

Voel niets, alsjeblieft. Voel niets bij de woorden die je te kakken zetten, Bij de intenties van de wolven in de wereld. Voel niets, als je uit alle macht vecht Om te behouden wat van jou is, van iedereen die jou is; die jou heeft gekozen. Voel niets als je jezelf moet vernederen, Om te krijgen die vrede, te vreten die kinderen, Die doden…

een groot grijs gebouw een man staat te kijken vanachter een raam en ziet de vogels vrij aan het zwerk kijkt dan naar beneden en ziet mij staan en bedenkt was ik maar even zo vrij als die vogels en die man daar op straat vrij van verplichtingen van hypotheek gezin hond en haard en ik denk had ik in dat grijze saaie gebouw maar zijn baantje…

Stel vier bomen op onderling gelijke afstand van elkaar. Eén speler in het midden wiens taak het is eerder bij een boom te zijn dan de andere spelers die rennen van stam tot stam en wisselen van plaats. Lukt het - een ander komt in het midden. Lukt het niet - hij mag het nog eens proberen. Als je hier goed over nadenkt is…

‘t was op ‘n toxisch geglazuurde zonnestraal dat hij op vleugels van gesferoïdiseerde taal tussen pfas-plassen als verstampte muizenissen van easter-eggs met enige mazzel matses vond die hij onder zijn tenenkaasvoeten bond en stond tegenover ’n menigte flink gedaalde pisa-scores en opgeschaalde hoogvliegers in zeer exclusieve externaliseringsmode…

Ach rode geranium wel-vertrouwd, Ach lieve lobelia blauw, Waarom gij mij toch zo droevig beschouwd? Voor wie draagt uw gezicht, in ’t morgenlicht Die schittertranen van dauw? Och weet je dan nog van de oude tijd Toen de tedere nachtegaal zong, Toen de elven dansten op ’t mostapijt. En het maanlicht zo stil en de hemel zo wijd En de wereld…

Het is half acht, de ochtend van 18 april 2025 gebroken, brak word ik wakker het is vrijdag: de goede vrijdag na witte donderdag voor stille zaterdag de dag van de kruisiging, de dood van Jezus Christus de zoon van God ik droomde van Golgotha, de schedelplaats van de genagelde Christus met 2 misdadigers ter weerszijde de dood en verderf zaaiende…

Als de wolken de luchten bevolken heeft de zon wel zin er zin in maar moet zich bedwingen 't heeft geen zin te beginnen met stralen dat is effe balen maar als de wolken gaan bevallen laten ze regen vallen en dan komt na de regen de zonneschijn!…

Na zestien jaren Ging je daarheen waar hij was Voor eeuwig samen…

Code groen - waarschuwing voor kikkers in haiku's. Een goede haiku is zeldzaam als een witte leeuw. Zij schrijft haiku's en ontdekt dat zij minder woorden nodig heeft. Sommige haiku's willen geen kort gedicht zijn - ze blijven steken. Schier onmogelijk om samen in één haiku te wonen. Een haiku is een schaakspel van woorden…

Hoe herken je in de stilte het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over alle vergeten namen in de oerwouden van steden betonnen huizen, geasfalteerde wegen? Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar…

’s Avonds als het koel is stroomt het hart leeg in de donkere tuin beklemd door vrees. Het lichaam met koud zweet overgeleverd aan het oordeel dat wacht in de door de nacht verhulde stad. Ontheemd en vreemd voor het eerst wetend dit is zonder wederkeer. De tuin bergt de bomen zwaar als een gesloten droom. Daarna is het rumoer te horen…

Ik wil weg, verzin gauw de list die ik zelf had -- kunnen bedenken.…

Haar maagdom: een eschatologie van vlees, Mijn credo, een arcanum in vulkanisch glas— Subliminaal krimpt de horizon, een wesp van ijzer, Terwijl de tijd haar memento mori etst in as. Zij draagt de mantel van een palimpsest, Ik, kroniekschrijver van vervlogen chtonisch vuur. De maan, een vanitas in kwikzilver gegoten, Lacht met…

Priester-zijn is herder worden van een kudde groot of klein. Priester-zijn is woorden vinden voor wie hem gegeven zijn; Woorden die Gods liefde brengen tot het hart van wie hem hoort. Priester-zijn is brandglas worden voor de boodschap van Gods woord. Priester-zijn is taal en teken van het Rijk dat komen zal. Priester-zijn ondanks het…

de sfeer was verwachtingsvol gespannen licht en donker gemixed met een warme terughoudenheid die privacy bood en toch een open kijk gaf op de mensen die binnen waren als snel vormen zich kringen van gelijkgestemden door begroetingen en groepsbekende omgangsritiuelen als de gekleurde borrels verschijnen zie je de eerste…

men neme één rustige handvol ideeën bestrooi deze met zeeën van gelaagde taal aangelengd met verzengend echte gevoelens en beleving van levensengte misbruik de geluide klokken en remix door de ijdele verhalen van eerdaags of sla generatie X uit verveling neer maar zij die ’t scherpst van de snede vol in de bek gelezen hebben weten er…

RIVM'ers schreeuwen moord en brand. Omdat mijn kippen smullen van de wormen Voldoen hun eitjes niet meer aan de normen, Qua PFAS deugen die nu van geen kant. En toch laat ik dat PFAS-ei niet staan, Ik zal toch ergens dood aan moeten gaan.…

Je kunt je duizend keer Hetzelfde verkeerd Herinneren. Zo weet ik beslist Dat de zon scheen toen Ik voor het eerst Een vrouw zoende Tussen haar benen Toch was het nacht Of avond op z'n minst Dat kan niet anders Ik moet al die jaren Het licht naast Het bed voor de zon Hebben aangezien Ook is denkbaar dat ik Die keer verwar Met…

Daar is een fijn gekwetter in de lucht Van vele vogelkelen, Mij blijft dit lichte vogelengerucht Alwaar ik ga, omspelen. Het is het tjilpend lief geluid, Het fijn gepiep van mussen, 't Is nu en dan met ver gefluit Een merelstem daartussen. Het is het zacht en blij gekweel Van mezen en van vinken, Die even soms uit vrijer…

ongeschonden zijn als finale feit zijner lijf ’n bedenkelijk geloof in fabrieken belijd van glas waar hij niet bang was voor gekijf van wespen uit zijn aars terwijl de tijd herinneringen als as van zich afsmijt hij gaat gekleed in ‘n hemd van perkament als reglement voor aardsvurige tijdsengte de maan tandenknarsend als ijdel vuilnis toezingt…

in de zachtheid van haar zijn zie ik de onderzoekende blik haar spitse wijsvinger die naar alles wijst wat belangrijk is in deze stilte hoor ik haar stem die vraagt aanvult en die van zwijgen weet als het nodig is we spreken niet alles uit En toch troost me dat zozeer in de lichtheid van haar kamer zij heeft weet van de wisselingen…

Al tastend in het verleden loop ik door ons huis. Ik hoor de stemmen van vroeger, herken weer dat vertrouwde geluid. Glij met mijn vingers over de muren, laat ze rusten bij een deur. Proef dat vertrouwde, ruik nog een keer die bekende geur. Loop door alle kamers, ten afscheid in de tuin. Dan voor het laatst de sleutel, draai hem…