Alle inzendingen over psychologie

Midden in de drukte Hier ben ik één Ik verlang naar een plek Hier is de eenzaamheid, maar ik ben niet alleen Liever alleen, op de plek Die plek die alleen ik ken De plek waar ik niet één Maar waar ik alles ben…

Zijn lach verschijnt als wier in een zee van gezichten Zij dragen hun hart op de tong, schier in een spel om de scepter in een draai om de as Zijn ogen verraden het licht en hij is verrast door het kind dat in hem mee feest als de vlinder zich de bloem gunt in het open aura van de ziel en waar het beeld knielt voor zijn maker…

hersenschimmen kronkelden nooit hadden ze kunnen bevroeden na een te vroeg afscheid ooit nog op de voorgrond te zullen schitteren, zij waren immers de eerste die hadden losgelaten…

mijn muze in al haar naakte puur letterlijk geeft zij alles rakend tot op je knoken fileert zij geheel ook zichzelf een dichter die zich niet bloot kan geven raakt je niet... haar woorden mijn bijbel haar liefde mijn adem haar zijn mijn leven alles geven zoals ik…

Die woorden worden soms, me dunkt, verminkt, geblutst, vernepen, met dwaze moedwil uitgelegd en zeer verkeerd begrepen. 'n Mens is jong wanneer zijn geest, in weelde van gedachten, kan 't onkruid der bekrompenheid tot stikkens toe versmachten. 'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan…

Kijken maar niet zien wat ik voor mij in het zicht heb. Luisteren maar niet horen wat achter mij wordt gezegd. Spreken maar niets zeggen over wat ik eigenlijk wil. Het lijkt allemaal zoek omdat ik het niet vind.…

niemand kijkt vragend wanneer ik nacht word eenzaam val uit de schoot van het licht als was ik enkel een stem waarvan waanzin zich niet meer lost het is wat het is en geloven was nooit een waarheid slechts een ontbinden van gedachten zonder gezicht waar wil je dat ik sterf mij te grijpen leg, vierhoofdig in de onmacht op lippen…

stormen jagen water op tot onstuitbare krachten tegelijk en niet alleen in herhalende nachten komen dromen de ziel bestuiven vol met opspelende wenken snellen mijn cellen voorbij zonder te groeten, te wuiven of aandacht aan mijn ego te schenken alsof ze samenspannen om dwaze geesten uit te bannen en slechts doelgericht naar onbevangenheid…

ik zie wel eens vlekken die er dan niet zijn of zomaar een flits in de hoek van mijn oog en ik lul tegen een zilvervis een of ander zwaar betoog ik hoor wel eens herrie dat er dan niet is geschreeuw en gefluit links achter het aambeeld of ik hoor iemand uit die is mijn evenbeeld vaak lig ik dan op mijn Hästens midden in een woestijn…

ongezien kruip je overal doorheen onaantastbaar toch duidelijk voelbaar bepalend hoe men zich bewegen zal stram en stijf tijdens het moment van ontwaken rekken en strekken ze zich doch ben je meteen daar niet te verjagen met tabletten verzacht warmte ietwat, slokt je energie weg terwijl men dat juist zo ontbeert…

Ik trek de onkunde naar me toe – (krank)zinnig zoals je een kapot geknuffelde knuffel, koude krentenbol, kater of aspirine nog wat dichter naar je hoofd brengt om troost te bekomen. Verdwijnen. Vergaan. Vergeten worden. Wegsterven in onbemind gemis. Je ogen perforeren – pees na pees – mijn lijf longenlangzaam, laconiek, zelfs zenuwachtig…

Opeens was het genoeg en viel de moedeloosheid van nergens zin in. onbegrepen, omdat er niets gebeurde waardoor je langer niet verdroeg. het was gewoon genoeg. Te lang te veel gedragen een leven langzaam leeggelopen waar in de laatste jaren je nergens meer om vroeg het was gewoon genoeg. Een hoop zo lang vervlogen behoeften steeds maar…

Welke stilte doet ons spreken? Is het de stilte die woorden geeft? Of geeft het spreken net zichtbaarheid aan het geluidloze? Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien. We ontmoeten elkaar tussen verzen. Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. Misschien gebaren je ogen of je lijf. Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. Op…

de bodem van de rivier is bezaaid met lijken de aarde waarop ik loop is bezaaid met lijken de lucht zwevend boven mij is bezaaid met lijken beklemd hart zeer ademhaling stokt hallucinant het verleden, mijn verleden komt met mach 9 dichterbij voorbij, haalt mij in blaast mij omver vermorzeld mij schept een toekomst die niet de mijne…

nog 'n laatste dans een laatste slok voordat de nacht overgaat in de vroege ochtend die je omarmt tijdens de weg naar huis kleuren wangen rozig veeg je je lipstick weg was het 'n avond om nooit te vergeten met een glimlach zoek je je sleutels om je nieuwe leven in te stappen…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

bomen blazen winter uit het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw en het trotseren zelfs de eenzaamheid die in de onverschilligheid kerft met dit late uur binnen is het warm tweehonderd lichtjes fonkelen ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur…

Mensen zeggen wel doe dit even en doe dat even, Maar ze weten niet dat dat even wel heel lang kan duren. Dat is zo in het harde leven ze denken ah die heeft wel tijd om dit te doen of om dat te doen. Je moet een keer nee kunnen zeggen: "nee ik heb veel werk te doen". Maar dat vinden ze weer niet professioneel. Soms snap…

Blijf bij diegenen die je een beter mens maken Omdat ze naar je luisteren je begrijpen Een band die nooit verbroken wordt Blijf bij diegene tot het donker is zodat je zelf weer genoeg sterren kan zien…

Als ik wil zingen vanuit mijn tenen, juichen vanuit mijn buik, drinken vanuit de hoge, dan klinkt er geen geluid. De bomen buigen vol ontzag, de dieren huilen, en dwars door alles heen klinkt de donder als een schreeuw! Langs het bospad in de lente, kwaken kikkers in de sloot. En ik daal met een stil ontwaken in de moederschoot van…

blauw is mooi ik zie het in je weerspiegeling het overweegt de tijd van het landschap er is iets gebeurd een boodschap misschien of een verborgen oogst waarin het sterven alleen maar woorden vindt misschien deelbaar voor hen die het bestaan herkennen wanneer het blauwe uit oevers treedt als vingers die een stem vertolken als…

Engel van licht brengt leven in mijn ogen ik streel je naar de zon vergeet het kind van gisteren als ik bij je blijven mag de lente proeven in elke dag noem ik je parel van mijn dromen.…

in hoger sferen verkeren zij zij die mij ontvallen zijn toch is het geen afscheid blijven zij rondom, in ‘n andere dimensie nooit ver weg, droom ik ze levend tot ik mij bij hen aansluit voorgoed…

feestdagen zijn niet meer hetzelfde sinds jij bent verdwenen lijkt de waarheid omhuld door dikke mist wat de zoektocht bemoeilijkt toch ben ik bij je iedere minuut van de dag hopend op een teken van leven wordt het langzaam stiller in mij blijf ik je voor altijd koesteren in mijn hart, had je nog zoveel willen zeggen waar je ook bent…

schaduwen leven Rorschachvlekken flikkeren dit psychedelische verknettert cellen dag en nacht weken, maanden weet ik veel hoe lang al het hele systeem op tilt snij mijn oogleden af die hebben geen nut meer met naakte ogen kijk ik de wereld in, dat wat er van over is… doorklief mijn schedel met een botte aks zoutzuur druppelende, zelfs…

Geen titel 18122011a ik ken een narcis met de kelk hoog geheven staat ie te pronken schaduw is alles wat ons achtergeblevenen rest onbereikbaar hoog geeft ie zijn stank af dat is immers rechtvaardig? uit alles blijkt dat de narcis met handschoenen aangepakt dient te worden gif; vitriool en arrogantie tekenen het leven…

Een gedicht over armoe van kwijtgeraakte woorden van een stem die wel wil spreken maar de taal niet meer beheerst. Van een luisteroor dat doof is voor de klanken losgevallen uit een mond die niet kan zeggen van het woordbeeld dat hij zag Nu een taal slechts vol gebaren driftig graven in geheugen waar de zin niet komt tot snede maar in…

de nacht is maan en leeggeschreven stilte en een halve kop koude koffie en een raam en een man zonder naam die voorbijloopt misschien naar een vreemd land of de volgende bladzijde waarop nog geen einde geschreven staat ga je weg, man, of zal ik zachter blijven en dit papier achterlaten zodat ik je raak in je eenzaamheid alsof je onverwacht…

de grond is doordrenkt modderig naakt mijn kippenvel wentelt zich geheel omhuld met drek houdt het ongedierte op afstand modderman een leven vervat in nat zand letterbrij verstikt haast heel de dag breien woorden zich als een sluier voor mijn ogen voor uitdrogen oppassen hardheid beknelt pijnlijk daarom laat ik mij beregenen…

zij heeft de dood uitgespeeld deelt de kaarten opnieuw op het grote bed leest wat ze haar te vertellen hebben over het verleden over nu en de toekomst frappant zijn de parallellen toch weet zij dat toeval niet bestaat…