Netgedichten

netgedicht (nr. 42.317):

VERANDERLIJKE AARD

De zoeker naar eigen wezen
staat op een kale bergspits
omringd door het Niets

het uitspansel boven hem gaat schuil
achter één dreigend zware wolk
vol ziedende bliksems
scheurende donderslagen
die
stuiptrekt _ zich zwellend plooit
tot monstergedaantes
dan
krimpt _ verhardt
langzaam neerdaalt
in een wijd zachtglooiend heuveldal
voortbestaat als hechte struik
die altijd roze bloemen draagt
al verandert steeds zijn aanblik
dankzij
schaduwval uit nabije wouden
moegereisde luchtstromen
klein krioelend gevleugeld leven
binnen de geurige takken.

Schrijver: Han Messie, 9 februari 2012

hmessie

live.nl

Geplaatst in de categorie: psychologie

VRAGEN

ZELFINKEER

ROOSKLEURIG

4.0 met 2 stemmen

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: vos andrea
Datum:: 12 februari 2012; Mooi Han, ik vind veel herkenning in jouw gedicht..

Naam:: Marijke Vos
Datum:: 11 februari 2012; Ja ..hoe vaak zoeken we niet naar ons eigen wezen?
Dat kan een eenzaamheid soms opleveren waar je niet op wacht...of ook wel..om daarin wijzer te worden en wanneer je weer alles meemaakt wat jij zo mooi beschrijft, van stuiptrekken tot zwellen, tot toch ook weer het zachte nederdalen, dan hoop ik dat ik die hechte struik word en dat gun ik een ieder die zichzelf probeert te doorgronden, want wat je tijdens het in jezelf duiken wel niet tegenkomt, maar het gaat erom met beide benen op die grond te blijven..als die hechte struik, waar het toch krioelt van het leven en roze bloemen blijven geuren, als je dat weet dat dit binnen je eigen bereik ligt, kan een ander ook met jou en mij en meerdere die dit doen....leven

Geef je reactie op deze inzending: