Alle inzendingen over natuur

De zee torst haar golven glinsterend in de zon trots Terwijl het strand zich dag in dag uit verzoend met de zomertoeristen Bepakt met zwemaccesoires zonneschermen, picknickmanden en huilende kinderen jagen ze het ruisende zeegezang naar de achtergrond Des avonds hangt de geur van aangekoekt frituurvet baby- en hondeplas als een…

daglicht dág licht iedere dag weer dag ligt voor me oneindig…

de wereld bekijkend door soepogen loop ik met m’n chagrijnige hond klam kleumend langs ’t natte water waar treurende wilgen troosteloos tranen over lange droeve wimpers…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

Er leefden in zijn wereld vreemde mensen zo was er een groot botanicus die wel tachtig nieuwe soorten orchideeën had beschreven in de nevelwouden van Oost-Kalimantan en die, gevraagd naar zijn favoriete plant steevast dunnetjes glimlachte: "Dat hou ik bij het mos tussen de stoeptegels, in de winter."…

Alles lijkt wel nieuw voor mij. Alles lijkt op deze vroege ochtend wel schoon gewassen door de zonnestralen. De hele wereld lijkt wel licht te stralen. Dansend en zingend loop ik over het brede strand in de energie die uitdijt tot over de witte duintoppen en de blauwe lucht.…

duidelijk zijn de sporen die ze naliet in de ongerepte natuur waardoor ze toch niet onopgemerkt bleef…

Sierlijk de met precisie genomen schreden fragiel het koor waar scharlaken de boventoon voert reiken groene handen tot grote hoogten terwijl de rei meesterlijk golft…

Ik weet van water niet het wrak dat peilloos diep daar ligt verloren, de duur van zoveel nacht. Verborgen groeit een kilte onder golven bij. De sleep van zo een dood zo rusteloos beschoren stort zich in mij uit, roept als ik niet wil horen hoe 's nachts het water stroomt hoe onweerstaanbaar over ------------------------------…

Beweeg niet achter mijn schaduw de weg naar huis gaat langs stille getuigen bomen zwijgen over ons huwelijk terwijl wij niet zwijgen over de bomen want wij zijn natuurkinderen volwassenen met zwerversbloed wij zwerven langs oevers van rivieren hoe zou ik zijn als eik vraag je maar ik voel me meer een eikel hoe zou jij zijn als es vraag…

ik droom vandaag een tropisch regenwoud waar uit de zwarte aarde paddestoelen ontkiemen en wat wortelwormen woelen op zoek naar lucht waarvan de ochtend dauwt het bladerdak weerhoudt geen straaltje goud het water wil langs groene oevers spoelen en elke bloemenknop de warmte voelen totdat zij zich vol weelde open vouwt dan zingen vogels elk…

Hoe vredig is de wereld bedekt met een kleed witter dan wit 't is bijna ongehoord. de mens ontwaakt en stapt naar buiten vanaf dat moment is de vrede verstoort.…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind, onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even maar mijn geesteskind was veel te…

de aarde dampt en doomt weer heeft vorst het gras met rijm en wit getooid de nevelkou blijft hangen de lucht miezert grauw de zon valt niet te zien de hard gevuiste winterman liet zich deze maand al vaker zien met koude lucht die bijt en straalt maar ik sta vandaag onkwetsbaar achter glas en denk dat ik maar binnen blijf…

bruisend en speels ongecompliceerd ontdek ik pril leven onder een staalblauwe hemel zonder zweem van verstikkend de leegte warm opvullend met zoveel tedere kleuren en zoete geuren dat ik gelukkig ben te zijn tussen die schoonheid…

Als pauwenveren zonder kleur fijn getakt tegen de grijsblauwe winterlucht als trouwe wachters op de lente. Glinsterend in het dunne zonlicht als zilveren kristallen spelend op de donkere diepte golvend naar de overkant. bijtend, ijl, knisperen in regenboogstralen, Winter.…

ze opent de hemel vlijt langgerekte schaduwen op de wereld neer laat ze bewegen elkaar zacht strelen met gebaren die de zwaarte verjagen net zolang tot ze ineengestrengeld tonen wat kwetsbaar maakt…

Uit de diepte. Moddersloot Geen gevaar Half ontbloot Water in je laarzen sopte Van tijd geen gewaar Nooit moe ’t landschap aan de rand Snoven het leven Jij en de rivier dreven Doake langs de waterkant Je jeugd waar naartoe Drijfhout brand Duden roken Je kop verbrand Eendenkroos in je haar Je Wereld zonder gevaar Koemist over…

koeien stil bijen gedeisd vegetatie snakt naar adem het is de tijd van machines het is altijd de tijd van machines ook is het de tijd voor oproer maar het blijft stil grommende constructies draadloos gewauwel sissende popdrinks versterkt op maximum output piepende treinen razend verkeer ontbrekend in een web van overconsumptie…

na een gebed in de lucht sterft een muis gezegend en geklauwd in vogelvlucht…

Als de zon de grijze mist verdrijft groeit door de wazige nevels het klokje van sneeuw…

dagen worden langer het gaat ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

dagen worden langer het gaat ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

Stenen volk, trommels roepen, markeren de tijd als het water haar doden wegspoelt en de oude wegen wegbrandt. De gangen des levens om die niemand iets geeft, dragen fijne zilveren maskers, opgerichte stenen voortekenen van de smeltoven van de natuur, vertoonden zich als tongen van vuur, met doordrenkte gouden opschriften, kunstzinnig…

Kale bomen in de winter, zo troosteloos Daar staan ze keurig in een eindeloze rij Om ze zo te zien maakt mij niet erg blij Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos. En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd. Dan staan ze weer trots…

Mijn roodborstje zingt Serenades in de stronk Het kleurt het grauwe, Het dorre van de kou De lente nadert snel Mijn vogeltje rukt in Bezonnen maar gestaag Doodt het leven vaak…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

wanneer prilgroen uitgroeit tot sierlijk knoppend geel dan adem ik warmte over haar heen tot ze haar diepste wezen voor mij open plooit waarbij verborgen waarheid zo verrukkelijk oogt dat ze me compleet verovert…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

De warmte heeft zich schaars gekleed in kamertemperatuur. Buiten vlucht het winterlicht voor 't vroege avonduur. De tuin is sprookjesachtig wit, vredig stil en zacht. Mijn hond ruilde zijn plekje in de zon voor wintervacht. Zijn pluizige pantoffelpoten plooien bij het lichterlaaien van de open haard. Gedachten vinden een…