Alle inzendingen over natuur

En bij het rijzen van de scheemring lag hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnenrag; het leek een put, waarin de lichte dag op ’t donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren plonsden als steentjes d’rin: een naam, - een lach.…

De stille weg de maannachtlichte weg - de bomen de zo stil oudgeworden bomen - het water het zachtbespannen tevreeë water. En daar achter in 't ver de neergezonken hemel met 't sterrengefemel.…

Juli legt z'n lippen langs de sloot. Libellen vliegen langs de leliebladen. Een reiger staat te spieden op één poot. Een visser slaat verstild zijn dobber gade en wacht. Zijn strooien hoed is breedgerand. Zacht wiegend ligt zijn roeiboot in het water. De hengel houdt hij losjes in zijn hand. Een vis duikt happend op en vormt een krater.…

Storm raast over stad en land - boom in water. Arme oude eik geveld door de storm brak als een lucifer.…

Bij verre donderslag daalt de weerlicht door het nachtelijke zwart, als een drietand, die zich telkens splitst, uiteengerafeld landt, het duister opwekt met blinkend feestlicht. De hemel heeft een lach van zwaar gewicht. Trillende stralen houden een hechte band met luid juichende lucht vol blije brand én op de grond weggedoken angstgezicht.…

Een jeugdige roos bloost in vroege ochtendzon liefde ontvlamt weer Wanneer een nieuwe morgen ontwaakt besproei ik jou met mijn dauw jouw frêle blaadjes opdat ze weer zullen kleuren in kracht en pracht op hetzelfde moment laat ik tranen van geluk en voorspoed vloeien over hen heen en ruim hun afgelopen donkerte op. Op welke wijze deze dag…

Die bloedrode lichtvlek – misschien de maan. Dan heeft een zandstorm haar afgeduisterd, Maar als die vlek de zon is, moet alles vergaan. Er wordt niet meer gesproken, wel gefluisterd. Enkelen zoeken de weg langs de kerk Waar twee monsters rukken, reuzensterk, Tuimelend aan een metalen keten, Met razend gebrul. Ik had nooit geweten Dat zo woeste…

zie de eenzame boom dansend op haar stam ze volgt het ritme van de straffe wind in haar bewegingen zwaaiend zwierend ongecontroleerd als een klein kind meegaand in de vreugde van de natuur die bij haar naar boven kwam waar ze zich heel even doldwaas in bevindt en vol uitbundig plezier mee laat voeren door het lied van de wind West…

Zinnig en zuinig omgaan met stukje natuur bestaan van een boom Een dagelijks leven van rust en vrede waarmee je stad en land animeert, van dichtbij maak je de geboorte van bos of woud mee, opgeluisterd door jouw sprekende stilte Het aantrekkelijke gezicht met gebladerte en krachtige takkengestel. Genieten van het moment wanneer een morgenzon…

Lint van helderblauw versiert het groene landschap verdrinkt in de zee Hoe ontspringend zij is om kronkelend zich een weg te banen door stad en land op hetzelfde moment worden iedere bezoeker of voorbijganger met open armen ontvangen door haar schilderachtig getooide oevers, menig helder op het netvlies geschreven. Dat reflecties van het…

de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   hij is oud en bezorgd om zijn bestaan   bomen om hem heen zijn omgevallen hij weet dat ook zijn tijd is gekomen   hij is moe zijn leven is geleefd    de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   kracht om het onvermijdelijke te accepteren   ik voel…

stil staat de droom half gereefd blijft het zeil gedrang van deeltjes steen op steen stoot water tot beweging nadert een eiland altijd op een steenworp afstand schip gemetseld in een lucht van bladgoud -------------------------- uit: Maatstaf, 1979.…

Wat een machtig en woelerig deinen van baar op baar, bruisend opstaand en bruisend verdwijnend over elkaar. De stemklank der mensen die zingen maakt mij zo wrang; van verouderde krachtloze dingen spreekt mij hun zang. Doe uw geesten mij bouwen een woning diep in uw schoot, waar ik zingen zal als barenkoning tot mijne dood.…

als ik leven was zou ik poreus wezen met fijne draadjes aan de bast geplakt die laat zien dat de mens diep is gezakt omdat ze niet over mij willen lezen als boom sta ik onduidelijk op papier begrijpen ze niet dat ik ook lucht geeft en een spin soms op mijn noeste bast weeft al interesseert dat de mens geen zier mijn bladeren laat ik zo maar…

Uitgedrukt voor elk als ware toonkunstenaar kleur je het leven Wanneer voor zonsopgang je vrije klanken zich voortplanten in de open lucht waar ze me rust en ontspanning geven op hetzelfde moment wekken ze allerlei emoties en gevoelens op; een ontwakend sentiment nabij. Bewonderd door hun mooie unieke verbondenheid prikkelen ze mij…

Nog eer de blâren schieten, in ’t hofbeluik, hoe geren zie ’k uw sprieten, o perenstruik; hoe geren zie ’k uw takken, vol blommen staan, vol perels, al in pakken eer ze opengaan! En mochte ik maar, zo even, door Gods beschik, u, perentakken geven nen tovertik; ’t en zou geen pere krommen uw hout, voortaan: veel liever zie ’k de blommen…

Oude man met hond aan riem, en riem rond mond Ik vroeg, waarom die riem rond mond? omdat hij sterk trekt, soms mijn hond We kunnen honden danken, zei ik: Ze laten ons lopen Hij zei: We kunnen veel bedenken waarvoor we ze zouden danken Gisteren was hij jarig, negen geworden Moeder zwaan en donzigs dichtbij Vier halsjes staken plots…

– En de ontlokene, de rozen, waar zijn de rode rozen, waar? triomf en lof en opperst blozen van het voldongen zomerjaar. Een levenstoppunt uitverkozen van voorrecht is hun toegestaan en op hen ligt het sprakeloze van hoogste invervullinggaan. Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien…

Het zijn de bladeren in de wind en de geur van bloemen Het is het eerste ochtendlicht en een zachte regen in het gras Het zijn de wolken, een langzame schaduw en het tikken van leeg horloge Het is de glimlach als ‘s avond weer de zon gaat dalen…

In de bonte berm wuiven bloemen vrolijk naar een grauwe passant Hoe heerlijk het is om weer te proeven van de heerlijke buitenlucht waar ik zal genieten van het hemelsblauw en een onbekende berm in tinten groen die mij heeft uitgenodigd om haar van dichtbij waar te nemen. Geschikte plek voor insecten en kriebelbeestjes waar ze gezellig…

DE zon. De wereld is goud en geel en alle zonnestralen komen heel de stille lucht door als engelen. Haar voetjes hangen te bengelen, meisjesmondjes blazen gouden fluitjes, gelipte mondjes lachen goudgeluidjes, lachmuntjes kletterend op dit marmer, ik zit en warm m' er. Kijk ze nu lopen wendend om me heen, 't lijkt wel een herfst…

Sjieke rij chicorei Nog een grapje erbij. Langsheen de landerij Verscholen tussen ’t gras Tierde ’n ander gewas Die ‘k wel in ’n slaatje pas.…

De zee is mijn beste vriend Zijn deur staat altijd open Ik mag op zijn strand lopen Voetje baden in de golven Zwemmen bij mooi weer Hij is er voor me, keer op keer Luistert naar mijn verhalen Vertelt verhalen terug Hij antwoordt raak en vlug Geen flauwe grapjes Geen omhaal Hij weet waarom ik kom Hij laadt mij op Met…

Ergens buiten de bebouwde kom buiten de bewoonde wereld buiten de begane wegen In stede van de buitenplaatsen plaatst het zich in volle steden plasma dichtgegroeide vaten Kringloop tussen slib en ader snelweg tussen de organen chaos voor een buitenstaander Ergens in de koele luchtstroom myriaden moleculen ruisend langs het geitenpad…

Daar is het blanke zonlicht overal en vult de dag zijn beker tot de rand. Hij spiedt de kleuren, die in 't fijn kristal spelen, als in een kelk van diamant. Lichtdruppen storten in een parelval ; hij ziet niet, hoe zijn achteloze hand de blanke lichtdauw spilt, een zilverval van zon op witgrijs zilvermos en zand. Stil ligt hij in de diepe duinendel…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

De bolle winden blazen blauwe kuilen In 't asgrauw fulp der zware wolkenlagen. Een brede bundel zilverlicht komt vagen De rug van 't grijze paard, dat sleept de zuilen Van 't woud, gevelde stammen, op een wagen, Door 't blanke heizand. Matte zon bleef schuilen. De wegen-eiken staan als ijle tuilen, Maar de einder-berken, schimmenbleek, vervagen…

Het braakland in de verte. Een woord oud als de weg naar Rome, we hebben de verleiding niet weerstaan. Lijnen en plannen maken dit uitdijende weiland. We zijn aangekondigd - houd je mond toch, je ziet ons spoken, zoek een betrouwbare bron, huiverig voor iets dat maar voorbij blijft gaan. Dan sta je recht en grijpt me beet. Nee, het was…

Even opladen ver weg van drukte en stress een met de natuur Hoe ik jouw licht van dagen en zachtheid van dingen bewonder en verwonder die je altijd weer verspreidt over stad en land tezelfdertijd glinstert het water en schittert aarde van waaruit een nieuw leven ontspruit. Het landschap met verscheidene en verschillende elementen verenigd…

Het was vroeg en bladstil in het schemerende bos, ik was er alleen en volgde het spoor. Het sneeuwde licht, niets dan witte zachtheid om mij heen. De bevroren aarde protesteerde krakend, leek, overal waar ik liep om antwoord te vragen, maar de in nevel gehulde bomen zwegen en zuchtten diep. Het dwarrelend bewegen nam snel toe,…