Alle inzendingen over psychologie

Heb je slechte zin? Loop eens naar het raam kijk naar buiten Hoe zich het weer weer weet te uiten Stop maar even met lezen Sluit even je ogen Je hebt jezelf al eens bewezen Weet je nog wanneer? Ook jij kwam een keer die persoon tegen en het werd wat... Wordt het al warm rond je hart? Denk even aan toen aan die eerste zoen Misschien was…

want kraaien hadden velden nog lang niet in bezit we deden toen alsof er nooit een schaduw nog zou komen de zon streek neer en bracht met iedere glimlach meer leven aan het licht overbelicht, maar het deed niet onder totdat het onheil binnenkroop zijn schimmen ver naar voren je daar met stijfbevroren angst niet overheen kon komen nu…

slapeloze nachten brengen mokerslagen gebroken ben ik in staat het te poëtiseren…

Inspiratie gloort aan de horizon glooit licht schommelend van dal naar piek soms ongekend de hoogte in daar soms zwevend termiek soms peinzend zoekend naar een anker dan weer soepel glijdend op het wit van de sneeuw bewegend van de bocht naar idee en vice versa soms ook zoekend daar naar die enorme ruimte daar in dat hooggebergte…

Ik hoor de stilte van eenzaamheid wanneer ik denk aan jouw lachende ogen wandel ik door eindeloze bossen met in mijn hart jouw rugzak jouw overvolle tas en ik tast naar het geluk voel veel voor het begrip maar het lukt me niet vertrouwd te raken met alle lege tasjes naast mijn soms overmoedig hart bij het ontwaken van de dageraad ik…

vlieger vlieg er heen naar de zon aan ’ t lijntje in mijn handen zal ik inhalen zal je landen zal ik vieren zal je verbranden…

met penselen trachtte ik het zwart van je af te schudden (in een kamer) maar ik vind nog een heldere stippellijn op het behangpapier (niets is toeval) waarop je schaduw meevaart, bij tussenpoos vanuit het spiegeleffect tussen licht en donker ‘k veeg niets meer uit laat het strijklicht binnen als disgenoot fijntjes wat blijft op…

woorden liet ik achter zacht en scherp een erfgoed van mijn gang als onderdeel nu zijn er zinnen een geheel vervat ik van gevoelens de aanvang als een bron schrijvend ging ik over en begon…

Zie 't wijde dal, in zachte sluimering verzonken, omsluierd van het dikkend duister, - eindloos ver, geruisloos, lichtloos, als van d'avondwijn nog dronken. Ginds pinkt, verdooft, pinkt weer één pinkelende ster. "Pâle étoile du soir, messagère lontaine," zo zingt ons zwellend hart de grote zanger na; is 't mooglijk dat uw oog van reine…

hoe kan ik benoemen waar ik in thuis wil blijven wanneer het enige dat straalt niet te houden is mij verlaat en decemberdagen neerlegt alsof mijn ziel er in zou passen loodzwaar hoe kan jij vragen of het zich rond mij wil wikkelen en alles wat ik in verbeelding zie warme wind en weemoed laag op laag, zacht op zilt weerloos…

Hij heeft het leven in de keel van een hond gelegd het huigt er in een grommen het onmenselijke schurkt er aan de waarheid al de rest zijn dode huidcellen onder zijn vel woont een porceleinen pop die het briesen van de maskers schraapt een boom wordt omgelegd in zijn oren kreunt een mastodont het reptiel in zijn aderen ook…

de afgrond gaapt z’n bek steeds wijder tanden groter diepte dieper zich vastgrijpend aan het heden flits het verleden als 'n speelfilm voorbij naarstig op zoek naar die touwladder om de hoofdrol te kunnen blijven spelen vechtend tegen de tijd die sneller rafelt dan de afgrond diep is *~ Duogedicht met Martien Montanus ~*…

Al troont geleerde hand, met vingren wis en snel, Vloeizoete wijzen uit het zangrig snarenspel; Al lokt uw sneêge zang, met strelend lief geluid, De vlotte ziele tot het zwijmend lichaam uit: In strikjes van uw haar mijn geest niet is verward. Uw blinkend aangezicht sticht mij geen brand in 't hart. Van 't schittren uwes oogs en word ik niet…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

Rusteloze dame, zoekt de drenkeling in mij overweeg wat vrede waard is jij loom en zwaar gevoel, dicteert de herinnering aan een stille droom achter gelijnde stromen draagt het innerlijk ballasten mee. Aandacht voor het rusteloze is het dispuut om zwaar gekleurde romantiek, dwingt het schip richting pier vervalt door symmetrie of harmonie…

in mijn keel rommelt een honingvlam hmm, van nabij hoe langer, hoe liever hoe beter (dan denk ik) dobber de dobber maar verder diep binnen in mij als vlammende wegwijzers van licht & liefde waar het hartchakra op groen staat van aard, als ik waar niets beklijft stroomt liefde & vreugde over verse wegen van 't nieuwe jaar……

de dag is onrustig, wil deuren toetrekken ik sta dichtbij en mijn verlangen wordt even groot om jou te vinden ik zal het verleden ontmoeten in toekomstig geluk en weer afscheid nemen tussen de teugjes door het zal niet langer dan één seconde duren glanzend, gretig wanneer de nacht in déjà-vu een nieuw en groot lichaam baren…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat? schrik ik op, u verwacht mij verwacht…

winter stopte sneeuwvlokken in haar mond elke avond opnieuw wanneer ze ijzig dun naar haar woorden liep zonder te weten of tijd voltooid was in nestkoude en in de vierde nachtwee waaruit geen kind viel of een arm, zonder verraad aan vingers Louise schreef de aarde zwart en perste een wereld uit haar lijf trad haar koninkrijk…

geen Bach of Mozart klopt op de deur rond nek en haren die je lieftallig verwelkomen alleen maar schaduwklanken op je hart en sluimerende metaforen bij de open haard ze zijn als oude vrienden die je gezelschap houden spreek ik met pen en papier (voor ik het weet) beginnen woorden te dansen aan je pols dit gedicht daagt je uit…

Zwijgen is een probleem, als men zou willen spreken.…

Een man die op zijn vijftigste de wereld nog op de zelfde manier bekijkt als toen hij twintig was, heeft dertig jaar van zijn leven verspild.…

een handvol misschien bomenzacht wat warme aarde en een vinden verwondering om het gouden licht en vleugels rond de maan en al hoor ik in de verte het gezang van sneeuwrivieren de eeuwigheid is hier in jou en in dit fonkelend verdergaan…

door de sneeuwstorm draaiend in cirkels zoekend naar houvast reikt ze haar hand welke door het obscure wordt aangeklampt opgeslokt walend door de zee van tijd gaat ze op in het onbekende ~*~…

ik wil de hoogte meten het koeren van de duiven, de winterlucht ik wil opstijgen zodat ik naar huis kan schrijven naar jou om te vertellen dat het over liefde gaat dat het altijd om ons heeft gegaan en om het lot dat wat we verwachten onze lichamen in de zon en vlinders vele kleine vlinders wanneer bomen zich strekken bereid tot overgave…

Omdat ik als kind al dacht dat ik beter denken dan voelen kon voelde ik mij dikwijls eenzaam dat herkende ik bij jou toen we onze gedachten uitspraken omdat we geen respect kregen begon jij die liedjeszanger te citeren waar ik sliep in dat land onder die lage luchten en ik hield daar jouw hand vast toen je terugkwam na de daad een…

Weet je lieverd, het doet er eigenlijk niet toe of jij van me houdt of zij - ik ben onvervangbaar.…

hoe kan ik ooit wandelen in pen en inkt tegen mijn borsten naast jou benauwd het netvlies zout nog zoet aan de hartslag van morgen geef ik je het alfabet in de schelpen van oren aan mijn huis in de juiste richting als je wilt, huur ik mijn uren openend en sluitend knoopsgaats opwaarts naast jou……

laat alle wegen langs mijn ogen waden water en land, klinker en zand ik moet kiezen, heb niets te verliezen tot ik waarachtig vind, de essentie die alle wegen verbindt, naakter dan een pasgeboren kind…

wit zoals het onschuldig lichaam van de winter, mijn lot in het weten blaas ik zachtjes sneeuw naar het verleden mijn verhaal alsof niets meer ontkend kan worden zoals die eerste schreeuw of een onvervuld verlangen terwijl het buiten langzaam donker wordt een wenken waarin duisternis zwijgt om de waarheid te vieren, het bloed zo…