Alle inzendingen over wereld

Haar gezicht raakt aan haar blikken gewend, verweerd en allesbehalve eenkennig verzuchten de schaduwen hun daglicht, blinken tranen het roestbruin zacht. Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen.. voor visvangst en eeuwenoude specerijen, proeven zij met bijna niks…

We eten allen van de bloem der aarde, een bloem, die ik erg kostbaar noem.…

Ik schrijf een stoel onder je naam zodat elke mens die komt erop zal zitten zitten om te leren opstaan.…

in deze stad waar de tijd bedremmeld de haast omhelst waar wachten en weggaan elkaar rakelings passeren in deze stad waar bouwval en bouwstenen haastig histories kneden waar werkelijkheid gewillig samen loopt met wanen van de dag in deze stad waar 's nachts het spervuur van woorden verwatert waar de verbinding verdwijnt in oplossende…

In de stille, mooie momenten vroeg ik mij, vraag ik me: 'Waar zal jij lopen?' In de moeilijke tijden, wanneer vraagstukken zich opdringen in mijn geest, zal ik voortaan weten wat mij het meest bezighield. Mensen zwerven over de aardbol. Ze leren lopen en staan en gaan zoals ze gaan. Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken…

Soms, geloof ik, geloof ik in mijn eigen leven, in die schone wereld met alles erop en eraan bloemen, bomen gras en vogels zeeën, en meren herinner ik me toch ook vooral al die keren dat onze dromen uitkwamen en wij samen waren.…

Geverfde deur (II) Ruim een halfjaar verder botst deze tijd met schim uit het verleden die haar tijd nooit heeft vrijgegeven Eerder eens bedreven wij subliem de liefde Later dan voorbij Schilder ik de ruimte in natuurgroen als partners door geverfde deur voor een reis de wijde wereld in Mocht de wereld, zuur, sterven wassen wij…

Loempia's met barbequesaus Kliekjesvormende omstanders met zelfbenoemde hoge IQ’s IJzeren dames, bazelend over mijn resterende geheugentijd En dan nu weer Belgische mosselen Belgische? Jongens, wat een ellende Het moet niet veel gekker worden.…

als een gat in de kaart schoppen aas als as tot aan maart als een gat in 't gaas sirene loeit door wat laatste bladerend verval jazz speelt in op 'n eeuwige herhalen wie kaatst verliest de bal zo rijd de trein langzaam tot n stationsplein wat een waarloos systeem stapeling van jaren ervaren laat maar varen leef je…

de keukentafel zet het spoor uit ik luister naar de aangezetenen het schuifelen van voeten contracteert deze bedoening in een mysterieus orakel hun handen spreken met vork en luifel terwijl hun ogen zwijgen over de lekkernijen die zijn gebiologeerd in het groen van een waarlijk bestaan wie kent wie aan deze tafel, al is het wit van uniform…

Dagen van wanhoop, maar ook van geluk. Bomen in volle bloei, toch zijn er vele takken stuk. Door wind geknakt of soms geheel weg- gerukt. Hemel blauw dan weer grijs en wat is wijsheid nog wanneer men lijdt? Iedere dag een nieuw begin en een nieuw eind. Zon en maan wisselen elkaar af, licht en donker bestieren het bestaan. Een komen…

Al de mensen die over de aardbol trokken, wat was hun bestemming? Al de wensen in hoofden en harten, waar gingen zij heen? Al de mogelijkheden... waar werden ze werkelijkheid? In mijn hoofd alleen in dit kloppend hart bleek géén enkele wens van al die mensen over de wereld: voor ons, nu levend, en de generaties die komen gaan. Mijn wensen…

De wereld, wat hebben wij, mensen, ermee gedaan? Wat doen we met ons bestaan? Hebben wij bereikt wat we wilden... welke dorst werd gelest en wat voor honger werd gestild? De wereld, planeet in het universum vol van liefde en verlangen naar vrede... de wereld: ìs het reden genoeg om te stoppen met haat en oorlog? Is het nog op tijd om elke…

Nu moet ik me iedere dag verliezen in altijd dichten zoeken naar die gelukkige blik van mijn vrouw die toen achttien jaar oud bijna een tiener moeder was. Nu reis ik iedere dag langs de nevelige dagen opzoek naar die blik.…

Is het nodig die hond te herkennen of te denken dat je die hond herkent? Ik dacht een stem te herkennen die lachte maar ook zweeg. Het was toen jij stopte en zei: er zijn er die een hond tegen de storm in gooien en tellen tot hij landt of terugkomt. Ik zag een jongen, dacht als hij landt is het om zijn vader en moeder te bewijzen om…

Mijn buur maait ijverig zijn gazon de stilte stuift uiteen en decibels doen mij als een krekel uit zijn zomerdromen springen voor de mier. Alles kortgewiekt vliegen de laatste zonneresten als gefnuikte bloemen verstrooid in het rond. Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag. Een mens…

Een flesje bier, een glaasje wijn of soms een kan. Ik word er vrolijk van. Dan zie ik mooie dingen, ga ik zo maar een liedje zingen, denk ik aan hoe alles anders kan. Daar word ik echt heel vrolijk van. Dan moet ik dansen, moet ik springen, spring ik gaten in de lucht, ga uit mijn dak, ga door 't plafond van vreugde, want stel dat alles…

Ik ben om jou heen in gedachten terug naar jouw geboorte waar jij ontkiemde traag ouder werd nu trekken wij met elkaar op in weer en wind is het niet alleen maar betasten over jouw ruwe huid waaraan ik voel dat jij nog steeds leeft groene aarde die ons in leven houdt laat mij je omhelzen sterf niet door ontbossing begrijp jouw…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier.. doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer…

Het verre, onbekende vasteland kende grootse, onkwetsbare zuiverheid. Wonen, zwerven was onnoemelijk wijd: hoge wijsheid schiep rechtlijnig verstand. Steeds tegen ruwe ontbering bestand streed de gezonde geest voor zekerheid, was bij hard en eenvoudig leven verblijd. Tenlotte kwam ontdekkers op zijn strand. Indringers zouden bezittend besturen…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon.. waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Er is niets uit onze werkelijkheid te vereenzelvigen met het woord gevonden onder een zware steen de nacht heeft zijn verhalen over heengaan van ratio in gevoel weemoed die zich slijt in eenzaamheid er verschijnen brieven aan de maan over ooievaars met rugzakjes van de belastingdienst die over zee zwaait er…

ach, mijn hart overdonderde wat had jij mij te pakken weggestopte favelas toen ik ze zag vanaf de corcovado een herder van steen met gespreide armen mijn ogen vielen op de armoe van de top tot op het bot dieven van mijn nachtrust laat de schaapjes tot mij komen en verder onderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgat…

Door het open raam van de stenen tafel zie ik contouren van jouw gezicht. Mijn oogleden voelen zwaar en ik zal blindheid uit mijn ogen verdrijven. De ernst van de zaak is mij bekend, tot nu toe ben ik niet voor zwaarte gezwicht. Gaat het om de plaats van het onbekende of heeft het gevondene nog geen plaats? Mijn aanwezigheid voelt als bezwaar…

De complete wereld is slapend. Ze valt ook niet te wekken en laat zich in slaap sussen, het geweten door de duivel kussen. De mensen houden er geen werkelijke waarden noch mening op na: de waarachtigheid is ver verdwenen. Maar Petra kan niet slapen, blijft wakend telkens opnieuw verder vechtend en strijdend. Ze laat schreeuwende zielen niet…

Ik zag je naam op een binnenschip. Op het dek lag een vrouw te baden in de zon. Er was een hond die op en neer liep en naar luchtbellen blafte, of naar vissen die vanuit de diepte iets wilden zeggen en niets aan de rivier veranderden, aan hoe ze daar lag als in de armen van een man. Er was een schipper die traag naar mij wuifde. En? Niets…

Ik zag in een bliksemflits die de nacht verlichtte, dat ik sterker was dan zij. Zij, die de oorlog onderschreven, die voor het geweld niet beven. Maar wij, vredebroeders, staan krachtig tezamen en geven niet onze laatste adem.…

Als reizigers die de weg afgaan vol gevaren, Droomden ze van moed en heldendaden. Langs het pad van gouden appelbomen de weg verloren. Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten. Toen alles in goud verandert was, werd het kil en donker om hen heen…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…