Alle inzendingen over emoties

vandaag vier ik de blauwe herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag…

Klootzak stomme klootzak waarom ben je weggegaan Ik mis je iedere dag en nacht Je slaat een gat in mijn bestaan Klootzak stomme klootzak het lijkt wel of je me haat Nergens reageer je meer op alsof Car niet meer bestaat Klootzak stomme klootzak heb je mijn hele hart gegeven Drie jaar was je mijn alles en jij gooit mij zo uit je leven…

Het afscheid is de klok die herinneringen wegtikt en niets geeft. Verlaten is de wakkere gedachte die je lege schaduw nog leger maakt. Ik waak weer met teveel woorden en teken met mijn ogen een herinnering die je zou kunnen vinden en die je misschien zou willen bewaren wanneer ik je blijf zoeken en je zonder een echo gevonden…

Ik zal niet sterven, niet vandaag en niet morgen want ik beloof aan morgen dat ik er zal zijn. Sterf niet voor mij, sterf voor jezelf want aan je sterven zal ik niets hebben, enkel mijn verdriet. Vrees niet, jij blijft leven want ik vergeet je niet. Ik kan niet vergeten, iedereen blijft leven. Tot ik sterf, maar ik sterf niet, ik beloofde…

De emoties vliegen Van links naar rechts Van binnen naar buiten En weer omgekeerd. Ze zijn oncontroleerbaar En beredeneerbaar Het maakt me in de war Waarom is niet meer Wat er altijd was Wat is er nu veranderd Ben ik dat Of is het iedereen en alles? Ik zoek, ja waar zoek ik naar Als een kip zonder kop Naar een beetje geluk Warmte…

Mooi de zomerweg En verscholen tussen Vele bomen Een verpleeghuis Woonbestemming voor Vergeetouderen Leerplaats voor jonge mensen In`t smetteloos wit Confrontaties met aftakeling Geur van diepe wonden De dood Ontroostbare familie En toch moeten Goedkoop Jong In`t smetteloos wit.…

Gaat niet veel… over Het delen van gevoelens Herkenning van gevoel. Niet alleen zijn, Maar met velen. Niet eenzaam. Niet anders. Maar samen, Een gedeelde weg vinden. Het plezier van zelfde gedachten. Als een bloem die uitkomt, Van een knop, die niet wilde… en dacht dat hij het niet zou redden. Ontspruit schoonheid, Wanneer acceptatie…

Ik liep op het strand met mijn blote voeten door het zand. Dat nog warm was door de zon van uren geleden, toen de dag begon. En zag de schelpen liggen die me deden denken aan vroeger toen ik nog was, een kind. De schelpen bewonderend, als een kostbaar bezit. Niet willen kwijtraken, maar voor altijd bewaren! Toen ik nog dacht, als een kind…

wanneer mijn handen dalen en tussen je lokken strijken de geel grauwe sepia dagen geruisloos omslaan scheer ik lager onder jouw wervelende vrouwenwolkendek als de zuidenwind voluit duinen uiteen barst mijn stem met fluweel stoffeert ( en al wat eb was over mijn strand woest vloed blinkend als kind met vlinders in handen verborgen…

in het diepste van jouw zijn vond ik juist dat veilige plekje van geborgenheid en de wind die streek glad….…

vogels verlaten mij uit volle borst zingend vliegend richting de zon laten ze mij hun schaduw…

Volg me in luidruchtige stilte, door de wilde stroming van het lot. Omringt door eenzame bladeren van hoop en de donkere schaduwen van verlangen naar het licht van uitzonderlijk vuur..…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

zo dichtbij en toch, zo ver van hier zie ik je schuilen in 't sprookjesbos achter de zon met ineengekrompen lijf staar ik in open heldere ogen die vertellen over eeuwige jeugd och, regenboog vogeltje met gekwetste vleugels het was niet jouw schuld…

Als ik zweef, op het geluk van mijn vertrouwen. Bloei ik op het pad van mijn bestaan En in de loop van lucht, van mogen, kunnen, bouwen verdriet mij niets 'k mag nu gewoon bestaan.…

Een eerste zonnestraal geeft het naderende voorjaar zijn eigen koude schaduw hij, die gewond, maar vol overgave los moest laten om daardoor toekomst te derven zag intens verdrietig kinderlijke woede verschijnen onwetend dat jaren later de eerste narcis vrolijk de laatste vorst weer uit de grond zou trekken…

zacht kuste een vlinder het bloemblad de tere vleugeltjes trilden en ik, ik voelde me als in het paradijs…

Irritatie, frustratie of onmacht? Wat hebben die drie toch een enorme kracht! Waarom irriteert een mens zich aan iets, Meestal gaat het om iets kleins of zelfs helemaal niets! Toch onbewust sluipt het je hoofd in, Wat uiteindelijk zorgt voor slechte zin! Terwijl je weet dat je het niet moet doen, Achteraf denk je dan ook bij jezelf: “Wat…

Ik verdrink Niet in water niet in tranen niet in pijn niet in verdriet ik verdrink in de last van het houden van jou de kracht van de verwachting alles brengt mij in verwarring zwart voor mijn ogen donker en stil ik verdrink in iets, in liefde? misschien.....…

aangewaaid, zo lijken ze de pinksterbloemen voor één week nauwelijks geaard komen ze naar boven betoveren ze het prille groen keren terug in mijn verlangen maar thuisgekomen hangt een hunker in mijn bloed die dieper wortelt dan het voorjaar…

In gedachten neem ik me zoveel voor zo gaat dat iedere nieuwe morgen maar bij het openen van het raam stroomt frisse lentelucht binnen en dan zijn er dromen die worden aangedragen dan is het of het fluisteren van de wind me zoveel beloftes doet ik zie de bomen bloesemen de vogels vliegen met twijgjes in hun bekjes, anderen zingen lokkend…

Blauwe ogen Sproetje op je schouder Heb je altijd gemogen Samen worden we ouder Handen zo bruin Glimlach als de zon Kusje op je kruin Jij die ik won Je haar waait in de wind Een traan op je wang Jij die mij bemint Bij jou ben ik niet bang In mijn buik een vlinder Heeft het zo ontzettend druk Van hier en niet ginder Jij bent mijn…

warmte streelt mijn rug als de zon zich met mij mengt door openslaande deuren was het vergeten dat strelen zien doet kleuren en zwart voor een moment tot een wazige lijn verengt het licht raakt zelfs een oog dat verrast de ochtend beleeft diep van binnen weet ik wel dat mijn denken het aardse bedriegt, pijn soms voor wat duisternis…

Ik geloofde, in een droom van geluk. Ik geloofde, maar alles ging stuk. Er is maar 1 iemand, die leegte om toveren kon naar pijn. Er is maar 1 iemand, die het verleden om toverde naar hoe het nu zal zijn. Ik haat je, zijn niet genoeg woorden om te zeggen hoe vreselijk ik je vind. Ik veracht je en tracht je, in de hoop dat je nooit het geluk…

als ik het strand was zou ik al lang in paniek geraakt zijn de zee heeft je er zacht neergelegd maar kan het niet hebben als de zon je droogt en bezitten wil hij stookt de wolken op maar als deze verleid door die zon gnuivend voorbijschuiven wordt de zee woest vergeet zichzelf en trekt in het hete zand als de zon zich verblindt verlaten door…

Geef me je hand en proef de dag het liefst nog voor de slaap je omhelst, je moede ogen weer in het duister dompelt, nergens scheen die dag de zon zo goed. Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot, elke droom geeft domweg vertakkingen. De wereld bestaat grotendeels uit water, verwond je niet, put de aarde niet uit. Een sterk geloof in het…

Beter blijf je weg laat je niets meer horen Ik wil niet meer dat jij mijn rust gaat verstoren Beter blijf je weg ver van mij vandaan Je hebt me zo gekwetst Ik kan het niet meer aan Beter blijf je weg tot ik mezelf weer ben De vrouw die ik eens was mijn eigenheid herken Beter blijf je weg Ik moet nu door de pijn Doorbijten en vechten…

Wolken vluchten van oost naar west of omgekeerd. Maar ook van noord naar zuid of omgekeerd. Net als de vogels. Het wordt zomer. Ik hoor en zie mijn vader. Hij plant afrikaantjes. Mieren verleggen in colonne hun weg. Even roert de wind een wolkje door mijn beeld. Oh, mijn zusje. Haar blonde krullen blauw gestrikt, in de armen van…

de stroom en de wind zaten tegen ik was koud en zout kleine witte zeilen in de verte benadrukten de zee van verlatenheid de aarde sliep nog mijn gedachten waren mistig de ochtend bleek en aarzelend mijn verleden zat in mijn huid gegroeft mijn herinneringen stroomden in mijn bloedsomloop de zeewind blies over onzekerheden toch was er iets…

er was zoveel vertrouwen toen ze aan jou toevertrouwd werden weekend na weekend nu na jaren blijkt dat vertrouwen misplaatst die jij moest behoeden heb je geknakt getekend voor het leven zelfs de dood pleit jou niet vrij…