Alle inzendingen over afscheid

à Yvette Adieu. Dit zijn de laatste noten die ik gespeeld heb op mijn ribbenkast. Een kast, waarvan ik in de laden wat blanco vellen heb geborgen, papieren voor de dorst. Zij zullen met mij begraven worden, mishandeld en mijn slaven worden en adders aan mijn borst. Maar goed. Vandaag ben ik nog krekel, doch morgen ben ik mier,…

nog steeds hebben ze me niet verlaten ook al zijn ze er niet meer bij toch voel ik die lijn ze houden me in de gaten en staan nog steeds aan mijn zij voel hun trouw en overgave waaraan ik me kan laven ja nog steeds gaan ze overal in gedachten met me heen en zullen mij niet verlaten nee ze laten me nooit alleen…

Toen ik door het maanlicht liep En de paden meed, Bang, dat ik de tuin, die sliep, Wakkerschrikken deed Door het ritselend gerucht Van mijn kleed en voet - De oude bomen! die een zucht Wakkerschrikken doet. Toen ik naar de vijver ging Door het korte gras, Naar de boom die overhing In de vijverplas, Waar het water inkt geleek…

Melkweg rondeborstige planeten ontwikkelingskracht, magnetische velden, grote beer en kleine beer sterrenstelsel in winterrust kernfusie in mistbanken winterslaap die wakker wordt smeltkroes van graven beginnen te praten straalstromen van geluk ieder opgelucht zielsverwanten die opstijgen heelal verblijven lichtflitsen duisternis…

toen ik in haar ogen een stille vraag zag vroeg ik: vraag het me vraag het me wees niet bang zei ik zeg het me zeg het me terwijl zij daar hulpeloos lag de tijd om bang te zijn is voorbij al lang toch verbergen haar ogen niet het onafwendbare verdriet fluisterend vraag ik haar of ben je toch bang even glimlacht ze en ik lees in haar…

Opschuivend in de stoet der levenden Naderen we onze graven Traag schrijden we naar het altaar Glansrijk verlicht en toch zo zwaar Omringd door marmer groots en kil Massaal adembenemend stil Hier en daar kennen we iemand Samen uitgesproken stil smeedt een band Jezus hangt hier al eeuwen te lijden (en is al even lang aan het verrijzen)…

Het sneeuwt In mijn hart Elke dag Omdat ik jou Niet meer zien mag…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

in een wereld van louter plezier kwam ik haar tegen, glimlachend, en ze zei: wat liefde is geweest luister ernaar in de bomen en ik knikte en we liepen nog lang in de stille tuin. de wereld was van louter golven en ik zonk in haar als een lijk naar beneden het water sloot boven mijn hoofd en even voelde ik een vis langs mij strijken in…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

Als de dagen zwaar gaan tellen en herfstlicht langs mijn zielekrassen strijkt, dan kruipt de melancholie mee terug in bed. Als de tijd het lichaam in gaat halen en natuur nadrukkelijk het omhulsel roept, dan zullen tijd en stoffelijkheid hun oren spitsen en naar hun eigen echo luisteren.…

Havencafe Benalmadena Hé ga je mee Naar het gezelligste café van Benalmadena Het Havencafé Een Artiesten café midden in de stad Lekker gezellig zitten in de zon Ik wilde dat het ook in Nederland kon Hé ga je mee Naar het gezelligste café van Benalmadena Het Artiesten Havencafé…

Het wolkje Onder het wolkendek Het lijkt verloren Maar bepaalt zijn eigen koers En het vaart op eigen kracht Dat is doorzettingsvermogen…

Alsof de wind je laat fluisteren zachtjes wiegend of met krachtige vlagen waar dierbaren bijeen, in tranen en gedeelde smart naar jouw leven luisteren lijk je met lachende ogen van het leven lief te zeggen het is goed, ik ben hier heb elkaar lief, maak plezier de wind ging liggen tijdens gedempte snikken bij een laatste lied het was…

je zegt: we zijn niet alleen hier zijn ook degenen die er niet meer zijn zij zijn erbij als we slapen spreken denken of zwijgen ik zie je gezicht ingelijst onaanraakbaar dichtbij je ging me voor ik ben bijna voorbij…

Ons plekje Aan de poort Van de hemel Het kerkje Waarboven Wolken zweven Ons plekje Waar we samen Het leven deelden…

Ik hoorde uw voetstap naadren op het pad, ik wachtte en zag u na een korte poze. - Hoe geurden 't dennenbosje en de rozen! - Toen gij mijn open woning binnentradt. Gij waart dien avond toen gij tot mij kwaamt, o dood, niet overmoedig, niet vermetel. En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd.…

Ik verkoop geen angst, voor wanneer de ramen boze ogen dragen Vooral de lucht spreekt mij vreemde woorden tegen Het gevoel van een terneergeslagen lijster die maar zingt en zingt Een ballade over het gemis van jouw stem in de stegen, metrotunnels en straten van deze verlopen stad God, wat verlang ik naar de lente van vervlogen dagen vergeten…

Thuis hadden wij ze al een hele poos, Ik nam mijn brood mee in die plastic bakjes, Je had ook party trays met van die vakjes, Biscuitjes zaten in zo’n gele doos. De verkoop stopt, maar als ik ze bewaar, Gebruik ik ze nog zeker vijftig jaar.…

weer hoorde ik het volle geluid van de kerkklokken zij die uittraden werden meegenomen in de interferentie van geluidsgolven alleen het stoffelijk zijn werd uitgestrooid over bos en wei om dicht bij de natuur te zijn gevlaagd door de wind die met lichte onrust over dit zielentransport waar het vaak aan communicatie schort als…

De herfst is veel te vroeg begonnen; ik heb de heide niet in bloei gezien, het lachen van de madelieven niet genoten, het onkruid niet zo hoog zien groeien als altijd… Maar velen gingen die ik goed gekend heb; de ene jong, de andere oud, maar niet het gloeien van het goud van tere liefde dat de wortels voedt en drenkt. Niets van dit alles…

Het is vandaag vrijdag de dertiende 2024 ik ben 5 jaar van de alcohol af 5 jaar alcoholvrijheid ik ben 5 weken van de laatste 5 sigaretten na vijven in de middag af 5 weken nicotinevrijheid Geest en lichaam verenigd in wat was, maar niet meer is en niet meer zal wederkeren geen 5 maar een 10 heb ik verdiend!…

als je niet meer bent zullen de wind en de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze jou nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben jij dan zo bijzonder ja en voor elk…

Zelfs bij vloed, voel ik het lage tij wanneer je groot en grijzig schip als stip verdwijnt zegt men zo achteloos, het is zijn werk wees aan zijn schip gelijk, dat groot en sterk nu mijlenver, het ongewisse moet doorklieven. De tranen die ik laat als het gemis zo voelbaar is en horend hun gemak, dat alles went de tijd gaat immers snel want…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker eens tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we dus nooit we vervagen…

De eerste gele blaadjes vallen al, ze maken me droevig, ja weemoedig. Het omgekeerde van de lente met bloesems die de bomen sieren. Zo gaat het ook met mooie dingen in dit leven, we moeten loslaten wanneer de tijd daarvoor gekomen is. Niets blijft voorgoed en mensen worden ouder, trager, vergeten ook wat hen ooit boeide en doet leven. Het…

Wanneer uw last post is geblazen medailles overladen. Zilveren visjes huiswaarts varen. Brabants paard haar veulen werpt woorden opklaren Fietsen verwonderd hun weide kent. Zeemeeuwen het land (h)erkend. Uw lach ingeprent. Zonlicht golven baren uw zout in voetje baden dorst ingebed wolken opklaren. Tekenen aan de wand, warm zeewaterstrand…

Niets is voor altijd alles gaat voorbij het fruit van jouw lippen droge dromen van zijde alles is inherent en incompleet door grove vergankelijkheid in deze worsteling met verveling gedachten aan jouw vroege dood ach, was ik maar een regenworm dan zouden mijn stomme dromen voor altijd zonder zonde zijn in de warmte van het eenzaam bed…

afscheid nemen van haar die alles voor hem betekende die alles voor hem deed is als een onbekende tunnel ingezogen worden steeds dieper steeds verder er lijkt geen eind aan te komen z’n laatste levenslust wordt er door gebroken en dan plotseling waar het licht zou moeten wezen met het einde in zicht staat zij daar met haar armen gespreid…

wakker geworden zie ik al gauw in jouw nauwgegroeide ogen het doodskleed, wit gesteven onontkoombare ongenaakbaarheid links en rechts naast je de liefde, gestadig groeiend hand in hand met de machteloosheid, krachtig slorpend (haast) heilige twee-eenheid goudgevleugelde, voeg me in de dag!…