Alle inzendingen over afscheid

drink tranen uit je droeve ogen vocht dat mijn lichaam ontbeert smachten kon niet langer wachten tijd gaat niet terug of omgekeerd stilte spreekt in zachte tonen lust verward in maneschijn nacht is een ijzige mantel die je omhult als diepe pijn kus de haren van mijn liefste streel je lippen met mijn tong noem je bij al jouw namen toen…

Bladeren veranderen van seizoen, verlaten stilstaande bomen, die niet langer zongedragen zijn. In de mist klinkt veelstemmig 'vaarwel' stil tussen de takken... (Ieder) verloren in (eigen) gedachten, niets ziend, lopend in het duister, merken we enkel dat de mist ons haar bevochtigd. Naast het pad vangen bomen mist in druppels, druppels…

Stille wordt het als het huis leeg is. Pril jaar-begin. Het waterzonnetje wil schemeren 't klokje dat niet meer tikt, eindigheid ons opschrikt. Stil staat de ster strobed verlicht klanken woorden gaan en komen eb en vloed fluisterstil herinneringen komen tot leven de naam is gebleven Verhalen krijgen lichaamsvormen wonden…

Wij waren vrienden in een ver verleden van nachtfilms, zangersfeesten, parken, dromen. Wij waren minnaars op de hoge treden van lustpaleizen tussen bonte bomen. De maan bescheen de vijvers van Granada, de zon bescheen de zuilen van ons Thebe. Je arm was broedplaats voor de vogels van Messina, mijn dieren trokken jou per winterslede. In welk…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

Veertien was ik, onder de kerstboom. Hij zeven en zeventig. De kamer rook naar mandarijnen toen hij, ver weg, in de bergen, ging wandelen voor de laatste keer zonder overjas. Ik kende hem niet. Het was erg koud het sneeuwde zachtjes en de weg lag vrolijk in het verschiet. Hij stapte stram voorwaarts zijn vaag-rode stropdas om zijn hals…

de klok tikt de tijd loopt door we komen steeds dichter bij elkaar ik kan haar bijna voelen en horen ik haal haar in zij heeft verloren ik loop haar voorbij en zij zegt tegen mij zie daar het is twee voor twaalf op deze mooie vredige dag een weg terug is er niet en dan gebeurt wat ik niet wil en net te laat heb ik het door en laat…

Draden, verglijden. Geen breuk, maar zwijgen. De wind, ze blaast vergeten stof door lang verlaten straten.…

toen het licht ontvouwde stuurde een woordvogel jou op pad je plukte blauwe bloemen je plukte de witte maan winter vroor in je hart reis door ondoorgrondelijk water naar de overkant een klapwiekende vogel nam alle dode woorden mee in een bitterzoete nacht…

met stille trom gekomen onopvallend niet verwacht z’n levenspad afgegaan niets meer om over te dromen verlaat hij met stille trom dit bestaan het geluid kwam hem niet meer ter ore het was zoals hij had verwacht wist waar hij naar toe zou gaan maar toch toch had die trommelaar wel iets harder mogen spelen hij had weleens wat enthousiasme…

Ze kwamen en gingen, namen niets mee dan hun afdruk in stilte. Ik bleef achter en verloor mezelf in hun schaduw.…

Wat is je nalatenschap Een kist met gereedschap Vind ik nog iets in je huis Ligt er nog iets in de kluis Wat laat je allemaal na Ligt er nog iets in de la Nog een oude rekening Of een kindertekening Is het veel of is het niets Een auto of een fiets Een TV die het nog doet Of een stapel beddengoed Wat laat je zoal achter Nog een fles…

lichaam en geest zijn altijd samen geweest en toch zijn het niet altijd vrinden vaak komen er situaties voor waarbij zij ondervinden dat ze elkaar even niet verstaan de een wil meer van de ander maar soms kan dat niet de geest eist te veel van het lichaam dat lijdt tot groot verdriet verander toch verander zeggen ze elkaar want we we…

Voor het niet meer lukt om de kieren van ramen en deuren af te dichten tegen verraad, moeten we andere risico's nemen om onze dromen te behouden Tot het niet meer lukt om met handen en heupen onze onmacht met elkaar in liefdesliedjes weg te dansen en mee te zingen met het geluk en het verlangen Dan samen met ogen en lippen te dansen…

Dan even niets Tot zij op haar fiets Toen amper vier Als een gieter zo fier Ze kijkt op en stopt Wuift en lacht De mooiste lach Die hij ooit zag Ze gooit een kusje Kijkt over haar stuur En rijdt verder Naar de schoolpoort Hij had dit vaker gezien Al die jaren voordien Hij voelt de wind Suizen in zijn oren Dan even niets Dan ziet…

Alle dieren zijn aan het treuren Want er gaat iets naars gebeuren: Hun dierbare baas die stopt ermee Ze brullen luid 'o nee, o nee' Ze willen hem enorm bedanken Maar kunnen nu alleen maar janken Uit naam van hen doe ik het maar: Bedankt... jij grote steunpilaar Jij was de redding, jij bent de rots Op jou blijven we apetrots We voelen…

En hij die op weg naar de Hof van Eden geruisloos voorbij het moerasland probeert te schieten Weet dat rouw de tol van de liefde is niets het verlies verzachten kan dat hij het lot dragen moet En hij die als een buffel loom onder water blijft de rietvogel en de zwaarte probeert vóór te blijven Weet dat het niet de ander…

à Yvette Adieu. Dit zijn de laatste noten die ik gespeeld heb op mijn ribbenkast. Een kast, waarvan ik in de laden wat blanco vellen heb geborgen, papieren voor de dorst. Zij zullen met mij begraven worden, mishandeld en mijn slaven worden en adders aan mijn borst. Maar goed. Vandaag ben ik nog krekel, doch morgen ben ik mier,…

nog steeds hebben ze me niet verlaten ook al zijn ze er niet meer bij toch voel ik die lijn ze houden me in de gaten en staan nog steeds aan mijn zij voel hun trouw en overgave waaraan ik me kan laven ja nog steeds gaan ze overal in gedachten met me heen en zullen mij niet verlaten nee ze laten me nooit alleen…

Toen ik door het maanlicht liep En de paden meed, Bang, dat ik de tuin, die sliep, Wakkerschrikken deed Door het ritselend gerucht Van mijn kleed en voet - De oude bomen! die een zucht Wakkerschrikken doet. Toen ik naar de vijver ging Door het korte gras, Naar de boom die overhing In de vijverplas, Waar het water inkt geleek…

Melkweg rondeborstige planeten ontwikkelingskracht, magnetische velden, grote beer en kleine beer sterrenstelsel in winterrust kernfusie in mistbanken winterslaap die wakker wordt smeltkroes van graven beginnen te praten straalstromen van geluk ieder opgelucht zielsverwanten die opstijgen heelal verblijven lichtflitsen duisternis…

toen ik in haar ogen een stille vraag zag vroeg ik: vraag het me vraag het me wees niet bang zei ik zeg het me zeg het me terwijl zij daar hulpeloos lag de tijd om bang te zijn is voorbij al lang toch verbergen haar ogen niet het onafwendbare verdriet fluisterend vraag ik haar of ben je toch bang even glimlacht ze en ik lees in haar…

Opschuivend in de stoet der levenden Naderen we onze graven Traag schrijden we naar het altaar Glansrijk verlicht en toch zo zwaar Omringd door marmer groots en kil Massaal adembenemend stil Hier en daar kennen we iemand Samen uitgesproken stil smeedt een band Jezus hangt hier al eeuwen te lijden (en is al even lang aan het verrijzen)…

Het sneeuwt In mijn hart Elke dag Omdat ik jou Niet meer zien mag…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

in een wereld van louter plezier kwam ik haar tegen, glimlachend, en ze zei: wat liefde is geweest luister ernaar in de bomen en ik knikte en we liepen nog lang in de stille tuin. de wereld was van louter golven en ik zonk in haar als een lijk naar beneden het water sloot boven mijn hoofd en even voelde ik een vis langs mij strijken in…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

Als de dagen zwaar gaan tellen en herfstlicht langs mijn zielekrassen strijkt, dan kruipt de melancholie mee terug in bed. Als de tijd het lichaam in gaat halen en natuur nadrukkelijk het omhulsel roept, dan zullen tijd en stoffelijkheid hun oren spitsen en naar hun eigen echo luisteren.…

Havencafe Benalmadena Hé ga je mee Naar het gezelligste café van Benalmadena Het Havencafé Een Artiesten café midden in de stad Lekker gezellig zitten in de zon Ik wilde dat het ook in Nederland kon Hé ga je mee Naar het gezelligste café van Benalmadena Het Artiesten Havencafé…

Het wolkje Onder het wolkendek Het lijkt verloren Maar bepaalt zijn eigen koers En het vaart op eigen kracht Dat is doorzettingsvermogen…