Alle inzendingen over ex-liefde

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duister dwalen na grijs vergeten dagen er verscheen een zonderling in de met mist omgeven spiegel de maan toverde een glimlach en in brieven, ooit geschreven bekende je het verlangen naar dat wat nuchter tot genot leidde in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart…

beloof naar me te zwaaien als je mij weer ziet want ik blijf altijd aan je denken gehuld in stil verdriet je mag altijd terugkomen je bedenken en ik zal je alles schenken en dan zullen we ze alsnog vervullen onze ooit gevormde dromen…

Het is tijd voor open spel, mijn liefste. De kaarten op de tafel. Ik heb er twee: mijzelf en wat ik schrijf. Ze zijn van weinig waarde, om niet te zeggen van geen tel. De hand van jou is rijker: je lijf is nog het minste, al is het lang niet mis. Maar ook illusies heb je nog, en hoop. Jij hebt alles wat er is. Toch ben ik soms al op…

Wat nu een kerkhof in mij is, was, lang geleên, Een vrolijk marktplein, waar een dartle zwerm dooreen Krioelde van de dolste dromen, somtijds wel Wat al te dol, en toch vermaaklijk en hun spel. Het was me een leventje daarbinnen! Zien verging Een mens en horen. Doch op eenmaal, daar verging Een aaklig steunen 't blij rumoer, en dan - een gil…

ik zei ik zie de roos als een wrak in aanbouw ze zwierde aan de kroonluchters boven de romige hapjes met een vorkje porde ik van alle kanten in het gebakje vat vol ongenoegen dat ik ben inclusief slenterhart dat al twee dagen zijn plek niet meer kent en ik maar denken ik liet haar gaan maar niet zonder slag of stoot geen letter…

Hoe winnen wij de ruimte in die elke nacht verloren ging? Het bed dat ons verrukt lijkt zo versmald dat wij verwant zijn aan de plant, die met een overvloed aan wortels op de eigen potrand drukt. --------------------------- uit: 'Overval', 1997.…

toen haar gelaat nog maar een kamerplant was en zijn wrokkig gezicht een ondoordringbare baard en de laatste resten van het wrak door de kinderen verbrast verging ook dit gezin tot nog maar een herinnering aan lentedagen op een zonnig terras toen alle bomen donker opvlogen achter blakende oogkleppen een een noodklok bombamde tussen blozende…

Herinnering kom je een oude wonde helen Ik wil je niet negeren, maar mij zachtjes laten strelen De mooiste wil ik prenten in mijn hart De slechte schuiven aan de kant. Na vele jaren kom je opnieuw tot mij We leven weer samen zij aan zij En alle zorgen, pijnen en nijd Zijn nu verdwenen met de tijd. Ik hoor nog steeds je lieve woorden Het…

rust verstilde zijn bevlogen hart weerstand werd hem ontnomen in de kleuren waarin hij haar zag door regen heen gelopen terwijl de vlinders schuilden vereffende het zijn pad het ritme kent geen afstand wel haar stappen die onthullen hoe ver het vooruitzicht was.…

hoe je destijds mij plotseling van mijn werk kwam ophalen met je Mercedes in een gentleman’s pak mij als verrassing meenam naar een Hongaars restaurant alwaar je de violist eindeloos sonates voor mij liet spelen eer je hem zijn welverdiende tip gaf hoe wij op de Scheveningse boulevard schaterlachend doldwaze kaarten uitzochten om te versturen…

vandaag dan is hij jarig wordt hij 65 jaar en ik mag twee keer komen ook al zijn we niet meer bij elkaar worden niet meer wakker in hetzelfde bed zijn er gaan cadeautjes klaargezet blijft het stil die ochtend van de zevende april ik kocht lentebloemen een oranjegeel boeket een fles wijn een leuke kaart en hij hij bakte zelf een appeltaart…

Langs de Langeloërlaan bij de Mees & Hopebank zag ik Noes met Japik struinen vilten hoed met druivenrank Deed niks onder voor Piet Paaltjens c.q. François Haverschmidt maar z'n kruin oogt al wat kaaltjens en z'n brein is een vergiet Liep stomdronken laatst te zwalken 's nachts op een onchristelijk uur moest zo nodig op een muur heel…

Je honger naar zelfbehoud wens ik te begrijpen, maar ook is er het verdriet om de nasleep van zo'n verlies, dat je eeuwig op vakantie doet gaan naar onvertaalbare afgetopte bergen, naar heuvels zonder tegenspraak en dit natuurlijk op neutraal terrein, waar, eenmaal ingevuld, de open plek in mijn hart voorgoed onvervuld zal blijven.…

De stad draaide zich om toen ik omkeek. Neem me niet kwalijk ik dacht dat je een ander was. Ik heb een goed scheldwoord, een kwalijke kraal op mijn tong. Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat…

De warme borden met zorg en kervel opgediend wachtten naar de fijne smaak van haar ogen een leeg bestaan kon niet lang gevuld blijven glazen met bubbels verdoven, het aquarium sputterde nog wel maar niet tegen mijn vertrek het leven verloor aan smaak haar ogen dwaalden opzij en de katten spinden tevergeefs een lang gesponnen draad.…

De wind zucht droevig in de schouw. 'k Zit hier alleen, het hart vol rouw, Te denken. Ik zocht naar liefde en vond bedrog. Wat heil kan mij het leven nog Wel schenken? Het leed versmoren in de wijn, 't Gedacht verstompen, dronken zijn, Kan 't baten? De drank bereidt ons niets dan gal, En morgen vond ik mij weeral Verlaten. Geen liefde…

‘k heb van je gehouden ‘k mocht je niet behouden wie splitste onze wankele wegen of kregen wij geen goede zegen wie brak er onze broze band of was die niet genoeg bestand tegen de harde druk van buitenaf schaafde die schamele glans er spoedig af ‘k wil jouw naam weer roepen de hemel om jou verzoeken ‘k wil jouw raadsels achterhalen jouw…

Golven Golven van verslagenheid Golven van verdriet Golven van woede Golven van angst Golven van onzekerheid Golven van ongeloof Golven van wanhoop en hoop Golven van verbondenheid Golven van kwetsbaar zijn Golven, prachtig is zijn woestheid Golven, prachtig in haar imperfectie Golven, ongenadig in het nemen Golven, die in overvloed…

Als alles voorbij is en 't scheiden begint Gaat hij links en zij rechts Nemen z'ieder een kind De meid krijgt getuigen om verder te gaan De hond kan niet kiezen Blijft weifelend staan Met de vogeltjes deed men de buren plezier De haan met zijn kippen gaan naar de poelier De kat denkt: hoe rustig, nu is alles uit huis Als 't stil is en…

Te ver de reis het dagelijks verbrandingsritueel De eeuwenoude adat van voorvaderlijk cremeren Uitsmijter voor westerse toeristen Amerikaanse beefburgers Nazaten van blanke koloniale kaaskoppen met welvaren gevuld Te ver de reis De weemoed na 't uitgestelde weerzien Bekroop haar als berouw Als een niet ingeloste schuld Te ver…

Zoeken zou ik willen ook op plaatsen waar jij nog nooit was In mijn auto starend met de radio heel zacht Gevangen en alleen in een verlichte nachtelijke stad Slechts die ene melodie en jouw onvergetelijke lach.…

Wanneer ik ’s nachts door Rijmenam rijd en als door boter langs de velden glijd, denk ik wel eens aan een oud verschaald verdriet de autoradio mag hard staan, vergeten doe ik niet. De koeien staan weer in hun stallen, de maan ontwaart zijn bittere schijn, verheven op haar voetstuk kon ze slechts nog vallen, Het lijkt heel lang geleden maar…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Twee bekers vloeiden over, wonderbaar Er was telepathie, het was occult Jezelf niet mogen zijn, slaag en tumult Een rugzak vol neerbuigend commentaar We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Het was ons stevig ingeprent, gij zult Uw ouders…

je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je al vergeven want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto…

Ik lees een boek, ik schrijf een brief, Ik kom bij jou, wij praten. Die dingen zijn mij even lief; Ik kan ze ook wel laten. Het voorjaar buiten is altijd zoel, Maar niet dat wilde wonder Toen ik weg wou gaan, alleen en koel; Nu kan ik ook wel zonder. Ik meende aan 't strand te zijn geboren, Mijn huis te hebben in het duin. Dat alles is…

eens zal ik rijpen eens zal ik begrijpen eens zal ik verstaan waarom jij bent weggegaan…

Jij trok mijn hart mee in de diepte Toen jij viel, viel mijn liefde mee Ik bleef alleen achter met de pijn Ik huilde vaak, dat was niet fijn…

Ik had graag met jou willen leven en dat de tijd stil bleef staan… op de hoogste berg, dicht bij de hemel en ’s nachts met de sterren schitteren gaan Ik had met jou, mijn liefde willen delen een liefde – die voor of na ons nooit geweten helaas te broos voor het hogere gebleken moest zij door donkere diepten vergaan……

Ook deze liefde deed ik uitgeleide, en weer was het: Adieu, mijn hart; aanstonds is het gedaan met jou, met mij, met ons, en schuiven tijd en ruimte tussenbeide. Ach, hoeveel treinen heb ik weg zien rijden van andere, van eendere stations? Ik draai mij om en mompel binnensmonds wat wij elkaar ook deze keer niet zeiden. Zelfs voor wie weinig…