dan hadden wij handen geschonken

I

dan hadden wij handen geschonken
in gebroken glazen uit de romantiek
als flakkerende kaarsen dropen wij
stollend af in hoogpolig tafeltapijt

dan waren wij voeten gezonken
in gestoken lussen voor de esthetiek
als uitstekende rotsen hingen wij
dreigend boven onverdraagbare wildernis

II

ik schud mijn veren niet tot een slangenhuid
wel verzaag ik mijn bladertakken tot een molen
zodat ik met de wind sterren vermalen kan

maar ik vecht niet
en de zon blijft opkomen ook

... [2012] door R. van de Struik
bundel: dan hadden wij handen geschonken ...

(on)mogelijkheden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 6 stemmen 257