Alle inzendingen over Gooise matras

mijn verslaving bent en ik tracht te minderen maar het steeds meer wordt dat het mijn huid naar binnentrekt bloed doet branden gevangen in een vreemd verlangen als een bij rond honingraad en is het zo dat er geen feitelijke reden is waarom jij mijn adem beneemt en in alle onbekendheid zo bekend in mijn gedachten ligt de kuil in de matras…

En waar zou jij op hopen als je verhaal, je land, je stad, je monument, je berg, je dorp, je eer, je school, je huis, je deken, je matras, je nachtrust dagelijks aan stukken werd gerukt? Geschiedenis vindt evenwicht, maar niet vanzelf. En onze harten slaan de tijd, beng, beng, om het logeermatras te kloppen.…

‘t was alsof ze blij en gelukkig was om in haar moeders buik te zijn En plots was het alsof we allen hier in één grote buik waren en we zo gelukkig waren met elkaar De ene lach raakte de andere en we lachten om elkaars verschillen En dan loste dat lachen weer op in één diepe stilte Dan zag ik de vrouw plots naar haar mobiel grijpen die op de matras…

Spinnenrag vangt beelden uit de verste hoeken, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken ben, van dat luxe matras, die dag hoef je mij niet meer te zoeken.…

Maar in mijn bed ligt wel een goed matras: Misschien kunnen we van de liefde leven.…

Dagelijks denk ik aan de man hier in de buurt die als de brug geopend was wild begon te dansen langs de Kosterverlorenvaart en met zijn dans de schepen begeleidde die zand naar IJburg brachten hij sliep in een verloren hoekje naast het skatepark en het hondenveld in de beschutting van een elektriciteitshuisje onder een struik en zijn matras…

De dralende hitte dijt me uit in het matras van vergeefse slaap. Mijn vingers liggen meters verder te tintelen in een vergeten droom. Gevleugeld toetst de hemel een palet bonte kleuren en tonen de druppels gedwee hun korte dauw. De zon ademt de nacht uit in een weids gebaar van licht.…

ik lig wezenloos moe als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt…

We fantaseerden over blijven slapen maar bij het uitproberen achter ons eigen huis vluchtten we nog voor het donker was bij ’t horen van een egeltje langs ons matras… (zie voor de foto: http://ww.rtvnoord.nl/groningeninbeeld/index.asp?id=2663 )…

'k Zat aan je bed, doelloos, je ogen open, radeloos Je hand frunnikte aan de lakens, rusteloos Ineens sloeg je hard op het matras, heel boos: Ik ben het zat, 'k wil niet meer, redeloos!…

ik mis de onbezorgde dagen van weleer en de nachten die veel langer leken ik mis de zorgeloze vragen telkens weer en de antwoorden die zo simpel bleken ik mis het tweedehands matras (ons eerste bed) waarop wij ons zo vaak hebben verloren ik mis de “koude” plas (buiten toilet) waarbij je ook de buren goed kon horen ik mis de oude…

Verzonken idealen dwepen mijn slaap in ongewilde wentelingen welke tergen het matras omsluit mijn zwetend lijf rouleert in een vergeten droom De nacht asemt zijn verbeten angst door de poriën van een gekwelde ziel verdrukkende strekking bindt zich vast en vertonen druppels van verzuring Een plengende tranenzee ontsprint gedachten dringen…

De matras trachtte een doorluchtige indruk te maken in alle afgrijzen. Het verenstel had slechts een weerbaarheid van meegeven. De ruimte onder het bed; de metafoor van zijn wil, om nog dieper te zinken dan diep.…

De meisjes onder mijn matras, die zijn zo snel, die bliksemen op mijn bevel hun kleren uit, die heten niet, die leven niet, die zijn zo weggelegd. Maar 's avonds zie ik soms dat bos waar ik mijn eerste boekje vond: een stronk met dijen, schaamgras, lillend licht, mijn ogen smeulen en de hemel kleurt.…

En we zullen elkaar beminnen bij nachtelijke hemel maan en sterren, nooit te lang, omdat wij ook hier de warmte van het bed behouden tussen matras en laken met een massage over schouders, rug naar voeten.…

Zijn gezicht was wat ingevallen Hij zag er wat schrander uit Hij ging er al weer op uit Elke dag een lange wandeling Ik belde om te wandelen Hij zei direct ja We liepen bijna 10 kilometer Door het prachtige Gooise buitengebied Ik had mijn hond Mika meegenomen Die was niet om te houwen En daarom om zo van te houwen Het leidde hem af van…

Je gaf me nog een laatste keer Om afscheid van je te nemen Daar had ik je ook om gevraagd Maar ik kon toen niet weten Hoe verliefd ik was op jou Je huis had je met kaarsjes verlicht Matras op de grond Je kuste me zo overtuigd En ik verlangde zo naar meer Een avond lang was ik bij jou Mijn handen streelden Elke centimeter van je lijf…

Op tweehoog in de stad droomt ze van vee dat pijn lijdt, een dak dat brandend instort, en ze valt verdiepingen lager op een matras van haar bed. En is weer op tweehoog hoog, al tast ze in het duister en vindt niet wat ze zoekt.…

Een matras, op een landje langs een watertje, aan de hoge boezem. Prikkie jij bent hem! Kinderen hadden ze al vroeg. Jong verboden, jong gedaan. Mooi dat geen enkel wicht zo onbevlekt werd ontvangen als vader het wilde doen geloven. Vino, 2010…

Spinnenrag vangt stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik vertrokken was blijft er een vage afdruk op een leeg matras, die dag hoeven ze mij niet meer te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen, één goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en van enig spoor…

bergflank één ruimte die open staat ramen knipogen hoekig als ik het ijzeren gordijn sluit één kier laat één bundel van de schemer door steunbalken liggen bloot zuilen dragen vloer en dak bloemen, kaarsen en linten tot een halve maan geschikt als een pronkstuk op tafel de trap wentelt om een spil voert me naar het doorwoelde bed een matras…

Bravoure, van het onbekende, hemelsbreed als dans van de gordijnen of moest ik geloven van toen je wegging dat de vogels vlogen in de regen en was het geen revolver maar een zingende zaag ergens onder een verdoezeld matras de trieste regen buiten gaande om met het eerste woord te beginnen heb je uit mijn naam gevraagd te zingen met…

Spinrag vangt de stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken was blijft er een vage afdruk achter op een leeg en naakt matras.…

als fladderende vlinders op mijn gezicht wanneer wij eindeloos in tijd verglijden niets zeggend in het licht van de hete zon waar zacht onze lippen elkaar nat kussen tot hunkerend de handen de weg vinden naar het van lust brandend verlangen dat zich onder de gordel bevredigen laat wanneer jonge vogels flieren en fluiten boven het groende matras…

niet slapen Ma dacht dat er echt iets met me was Nou kom dan maar eventjes beneden Lekker warm onder de deken Een glaasje sap erbij Maar om tien uur was het tóch bekeken Want bij het kijken naar een film Vielen plots mijn ogen toe Mijn glas was niet eens leeg Ik was zo vreselijk moe Papa tilde me naar boven Legde me zacht op mijn matras…

halen om dan moe gespeeld in een boterham te bijten een boterham met kaas en zand dwars door bijeengeraapte bladeren rennen paddestoelen kijken met motregen op je hoofd lachen om de peuter die omkijkt of moeder hem ziet nee en hij stampt met zijn witte laarsjes in een modderplas winter is kijken door ijsbloemen naar aards witte matras…

De lichtstraal, die in donker valt raakt feitelijk nimmer mijn gelaat Steeds houdt zij bij anderen halt voordat zij in donker verdergaat Tot zij op zekere nacht afdwaalt van die weg die gebruikelijk was ’t Is hiervan dat dit vers verhaalt van de lichtstraal op mijn matras Verlegen keek die straal mij aan en sprak van ‘t lekker zachte bed…

Een zachte bries waait over het matras, een handdoek laten liggen de vloer glimt tegemoet de dekens van een zachte fleece, schalen glanzend lijken na te galmen het eenzaam landschap dat nooit verveelt, de oude planten, knoppen gevend en vers groen, hoe kan het zijn dat deze plek die al wat levens leed zich ervan ontdeed en nieuwe liefde…

Ze voelde zich door God en ieder verlaten kilte had zich dof in haar innerlijk gebrand ’s Nachts zwierf ze begerig door de straten en dacht ze, ik maak mij nog eens van kant Koude winterwind sneed in haar dunne jas af en toe vond ze een totaal verrotte tomaat In een slooppand vond ze een oude matras daar voelde ze zich even geen brokje straat…

onder zijn machtig lichaam dient de aardkorst hem tot speels matras. een grimmig spel van dringen en duwen van schollenschuiven en van botsen, tot een schol zijn evenwicht verloor, knallend scheurde, zich verhief en bovenop zijn spelrivalen schoof.…