Alle inzendingen over We zijn geen vreemden

de strandwandeling vandaag schonk meer dan blozende wangen een ontmoeting met een intrigerende man een gesprek dat schijnbaar oppervlakkig begon hij was immers zijn Franse krant kwijt maar hij vertelde me dat ik veel energie bezat "een diepe ziel" noemde hij mij hij zei ook dat ik het geloven in bezat ik keek hem verwonderd aan waarop…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

de wereld is vreemd ik woon erin de mensheid nog vreemder ik blijf erin…

Nicht Gewusst? Sinds de regeerders schermen met de termen Moraal, normen en waarden, eer, fatsoen, Is waar ze zelf staan duidelijk aan het worden De geest waart rond van Jan Pieterszoon Coen Die moordde met zijn V.O.C.-sche horden Nu zorgt Rita Verdonk voor zuiveringen Door zich met ‘n fanatisme te omgorden Dat verontwaardigd maakt en…

Mevrouw Verdonk blijkt echt een stemmentrekker voor de Partij voor Vrijheid en Democratie het 'duizendt' haar gewoon, is wat ik zie zij zegt: ik ben zo blij en 't voelt zo lekker het recht-door-zee weet zij goed te benutten mag ik er éven langs, Pardon, meneer Mark Rutte…

Dacht je te kennen en jij mij wij samen waren ondubbelzinnig gezegd we doen het weer bij elkaar de sleur onzinnig gezeur apart op een kamer verbaasd turend naar éénzelfde sterrenhemel verwijtende gedachten snel hard als kogels kennen…… we doen het weer!…

Vier opslaande ogen van twee onbekenden ontmoetten elkaar alsof het vanzelf gaat lachen de monden mee wat kan liefde toch simpel zijn en toch veel inhoud hebben vreemde, wat wekte jij een vertrouwen in mij…

Ik had de kans om vreemd te gaan Maar heb het – helaas – niet gedaan De kans was daar Hij lag grijpklaar Híj wilde wel Híj kende ‘t spel Een kale Brit Ik zag het niet Ik sterf van spijt Maar ben hem kwijt Te laat was ik Ik zag het niet…

Langzaam trek ik de deken van mijn benen Jij ademt zwaar en slaapt nog diep Ik weet het nu zo goed als zeker Ik zet mijn voeten op de grond Met moeite wrijf ik alle slaap uit mijn gezicht Met een droge keel loop ik langzaam naar beneden Ik heb geen zin om ook maar iets te eten Elke hap is er één te veel En in een vieze keuken bedenk ik mij…

De eenzame man loopt langs de kille kade op de kade waait het en meeuwen schreeuwen langs de straat staan de gesloten restaurants en hij voelt de eenzaamheid in zijn jas en om hem heen en hij loopt op het water af en springt. Niemand die hem ziet. De stroom neemt hem mee en dan...hij wordt nooit meer gevonden. Dat is gek maar nog gekker…

Vreemd, dat boom en tak zo stil staan In het gouden licht vandaag, Dat de bladertjes zo stil gaan, 't Een na 't ander, naar omlaag.…

Sinds ik mij met geschrijf in laat lijk ik een vreemde taal te spreken.…

Wat is er nou precies tussen ons gebeurd dat je nu een vreemde bent. Jarenlang was ik bang wat er zou gebeuren, hoe ik me zou moeten verstoppen, als ik je weer een keer tegenkwam. Want het laatste waar ik nu zin in heb, wat ik niet zou willen, Is dat je na jaren van geen contact heel vrolijk een gesprek zou beginnen.…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

het was een vreemde die mij de hand reikte de ogen opende ik dwaalde op gebaande wegen in het doolhof van de keus kon de kudde niet meer volgen liep de herder straal voorbij hij was de rots waarop ik strandde toen ik niet verder kon liet mij naar de rust van binnen kijken voordat de stress begon heb zijn hand gevat wist…

Het woont bij vreemden en het went er niet. Zij fluisteren erover met elkaar. Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar. En altijd denkt het dat hij komen zal: Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht - en droomt van hem en roept hem in de nacht.…

Vreemd wordt niet eigen je blijft:wees Het is er noch je vader- noch je moederland.…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

Hoe vreemd is vreemd als alles hetzelfde is?…

het is vreemd hoe alles zich langzaam oplost, hoe elke zonnegloed verdwijnt in eigen halo.…

vreemd ik heb mijn ogen dicht ‘k zie vrij vreemde figuren bewegen in bijzonder licht mijn handen niet gevouwen in oneindig donker lange uren ’t is niet in bed te houden ik zag bewegende structuren steeds veranderen van vorm ze kwamen op me af, de muren onheilspellend, indrukwekkend adembenemend, ’t was enorm wat kan een mens beleven…

wuiven me toe met kleine cirkels maar ik weet niet waarheen ben overal geweest maar alleen het blauw geeft de geest en boombladeren zingen het lied ik klap en lach op de maat van de wind en ik voel me gelukkig dolblij en eindelijk weer helemaal kind natuurlijk ben je verdwaald hoorde ik iemand tegen me zeggen en er lopen vreemden…

Ze hield haar jas aan. Haar stem was net te luid. Ze was haarzelf niet. En hij zag er uitgeput uit. Toen de deur achter hem open ging, keek hij schichtig om zich heen. Hij vond haar wel een lekker ding, maar zoals thuis was er maar één…

Ik ben een vreemde voor hen, ik heb geen humor – die dat overbrugt.…

Zij ligt er moerassig bij, slijk, water een vuile brei. De jeugd lijkt uit haar lijf verdwenen, de hemel is zelfs aan het wenen. Moeder, waarom doe je mij dat aan. van jou komt toch mijn bestaan. Laat me weer even bloeien, laat vergeet-mij-nietjes op mij groeien. Ik word vruchtbaar door het zaad, van duizenden gewassen, gans…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

Het is nog niet over fluistert zij Ik heb je liefde nog altijd nodig We hebben nog die kans Haar hand streelt vragend mijn dij Rillend onderga ik dit alles Verstard kijk ik haar aan Zie haar vreemd liefde bedrijven Gepassioneerd is zij vreemd gegaan En terwijl mijn lendenen verstijven Doet geilheid verdoven mijn venijn Dring ik diep verdwaasd…

Ik krijg een rekening met meer getallen Bijzonder, al die cijfers op een rij Al heb ik zo’n getalrijke gevallen Nou nooit eens óp die rekening van mij…

We verliezen heel wat " geliefden" om ons heen, ik vraag me wel eens af Waarheen? Doodstil, liggend in een kist, een laatste blik, 'k wou da'k wist, hoe de dood tegen te houden. Maar dat lukt dus niet, en zo heb je bij verlies door doodgaan, emmers vol alleen maar verdriet.…