Alle inzendingen over Weldra onderweg

Een tuffend schip klinkt in de oren reeds lang onderweg naar een vergeten doel de kapitein kijkt door z’n kijker om tenslotte te beslissen: moet ik de koers verleggen of toch gewoon rechtdoor hij klimt in het getouw tot halverwege de mast hier zou hij verder kunnen kijken maar zolang hij de kijker niet omdraait zal hij het doel niet…

het is een voordeel een keertje 1e klas reizen van Amsterdam naar Leiden waarin ik de drukte kan ontvluchten ik zit tegenover haar omdat onze ogen elkaar treffen zie dat ze zonet heeft gehuild vraag mij af wat de reden zou zijn mijn gedachten gaan op de loop door een meisje dat ik niet ken mijn vader zei altijd dat mijn fantasie te groot…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Doelend op waarheen vraag ik me af of de marathon levensecht niet enkel een rondje blok is dat nergens toe leidt Als je tenminste the road not taken inderdaad weerstaat onderweg Heiligt soms het middel het doel van onderweg zijn? Van weg zijn? Van zijn?…

Achter het stervend licht - hinkend tussen losse sporen - dwaalt een levensloop van aangespoelde eenzaamheid. Onuitgesproken woorden waaien langs de einder mee met golven, meeuwen en een eeuwigheid in gedachten. De nacht ontkleedt de uren weet het puurste te ontleden op het vederlichte voile van een stiltedroom en uit de fijnste draden…

In de bus, achter mijn rug, speelt een moeder met haar kind: Waar ben je? Waar ben je? Een schaterende lach. Waar ben je? Waar ben je? In die kamer, op die dag. Moeder ziek op bed, met uitgestrekte armen haar zoon verwelkomend. Haar handen in mijn handen vattend, besefte ik spoedig een duister land van afscheid en verlies te zullen…

In mijn kinderjaren Wilde ik altijd weten Hoe lang iets rijden was, Alsof de wetenschap Van minuten Me grip op reizen gaf. Niet hoe ver we gingen, Maar hoe lang de reis zou duren. Nog altijd zegt afstand me weinig Maar trek ik rond in uren.…

Onderweg in heldere sterren schijn op zoek naar hart en ziel en goede moed mag Bethlehem nooit het einde van de reis zijn maar juist het begin nog net niet thuis maar de plaats die we passeren als we daar willen aankomen voorgoed…

Stop eerst met de jacht op het hijgend hert dat is ontkomen strompelend door de wereld tot de wind stil is gaan liggen aan de frisse waterstromen Onderweg moest ik stenen en adders overwinnen en mijzelf vergeten in 't blauw van mijn geboorte huis waarmee ik verbonden ben vergeten moest ik mijn kinderen de dorre harde grond dreef…

Het omringende heden is een kronkelig zandpad dat je voetzolen aangenaam streelt kiezelsteentjes priemen soms pijnlijk zijn dan gauw weer vergeten of geven bange voorgevoelens daarnaast geuren wiegende velden graspluimen en bonte bloemen noden hier lui te blijven liggen horzels en muggen snorren dreigend dwingen tot snel doorlopen verder…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…

niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn…

De chauffeur rijdt in de nacht op de koers van donker land en verlichte autobanen. Wegen veranderen volgens plan, het licht van de koplamp zakt over een bord met plaatsnamen. Huizen staan om diep ademen, een zwaar ruisen op lichte grond, dromen haperen dan weer overgaand in het vast ritme van onaantastbaar slapen onder stille daken.…

al lopende verlies ik mezelf geef ik mijn woorden aan de wind die mij de pas afsnijdt onderweg naar daar waar rust mij eindelijk omarmen zal moegestreden ren ik mijn lot tegemoet verlangend naar waar de wereld stopt met zijn…

liefde overwint de dood wat ook dat moge zijn het blijkt, zo lijkt, terugkerend en voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart…

We waren onderweg, steeds verder op zoek naar nieuwe horizonnen in de zoete duisternis van de nacht.…

Toeval bracht jou hier en mij, we kijken niet teveel, onbewust van de vragen in de ogen die de ander ziet We zijn onderweg, praten of zwijgen, rustig laten we de energie stromen door de poorten van verlangen naar de organen van ons geluk en we vergeten onszelf badend in vrede De hemel ondersteunt de aarde ze ademt haar seizoenen…

Een pittoresk dorp omgeven door groen en rust trekker komt voorbij…

Ik ben vaak onderweg Precies dat wat ik je zeg Dat gevoel is bijna niet te belichten Toch komt het dichter bij Daarom voel ik me ook zo blij Want mijn gevoel Dat ben jij…

daar gaan ze weer hou ze tegen laten ze mij vertellen wat daar in de verte is wat ligt daar achter de horizon waarom terug naar toen waar de tocht naar ons begon hou ze tegen ontfutsel hun geheim want het moet daar wel fantastisch zijn neem me desnoods mee laat het me zien daar aan de overkant van die eindeloze zee laat me opgaan…

't Is of mijn hart verstomt En of ik stil verga, 't Is of de herfst al komt - Hij komt weldra - weldra!…

Onderweg naar onderweg. Sta even stil. Ideeën zijn vrij en liggen te wachten. Wees open. Op straat, plein en zeg.…

De wereld, Iedereen is altijd onderweg. Dag in dag uit. Van a naar b. Links naar rechts.…

Als ik een bidder zie lopen, Dan slaat mij ’t hart zo blij, Dan denk ik, hoe hij weldra Uit bidden zal gaan voor mij.…

Leven Altijd onderweg Het onderweg Meesttijds Te kort Te lang Misschien Doodlopend Zeker Een vaststaand feit Geen ontkomen Hoop Geoorloofd Onmisbaar ideaal Hij Vol verwachting Jij Welkom Leef het leven…

Protest op het Tahrirplein Weldra herdoopt tot Taksim of TienAnMen? Obama en Moebarak- toch facebookvrienden? Straks Jasmijn voor Valentijn…

geef de dichter een krijtje en weldra staan er de mooiste verzen aan het firmament…

prachtige kleuren doen mij beseffen, dat ik hou van dit seizoen…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

De mooiste foto's nam ik niet: het aankleden – het onderweg zijn.…