217 resultaten.
het rommelt ergens
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 250 het bewegen is zo breekbaar
als de aarde rommelt en vlinders
uit hun cocon verjaagd worden , het refrein
wacht op een snelle doorgang in
broze gesteente
geld met afdrukken van het isobaar
warmt de leegte met afschriften van
het leed, betrokkenheid heelt niet maar
is de slang des duivels
stedenverheerlijking en gesmolten
dorpskernen…
Niet aan de kant geveegd
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 66 Alles netjes
Schoon in huis,
De kastjes, de
Deurtjes niet te
Vergeten -
En toch hou ik
Van die ene vlek
Op het deurtje links
Van de keukenkast -
Een afdruk van de vingers
Van jouw rechterhand
Vervult mij van mijn
Liefde voor jou,
Het bewijs dat ik zielsveel
Van je hou - dit ene vlekje
Veeg ik echt niet aan de kant…
Veine
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 331 Ongeschonden ligt zij daar
door zandkorrels omgeven
blaast een zachte wind
de nacht dichterbij
voetstappen lopen langs
ontkennen gehaast de afdruk
van haar frêle schoonheid
vertrappen het pure minnen
een zijden gloed omarmt niet meer
jaagt afstand door verspillen
langs verbeten zoekende handen
verspeelt ook hij het kleine veine…
13.00 uur
gedicht
2.0 met 21 stemmen 26.639 Eten, dagenlang voor je meegebracht,
verzamelde ik uit laden naast het bed
dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten
vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd,
vleesresten in je zakdoek uitgespogen,
brood dat onder een mossen deken lag.
Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil,
niet mopperen.…
In Memoriam Sonja Pronk
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 133 jouw voetstappen zijn allang
onder de voet gelopen
het beeld redelijk helder
tanen afdrukken in het zand
welke de zee dagelijks
schoon wast
toch raak je me
niet meer iedere dag
maar op gezette tijden
verdwijnen zul je pas
wanneer 'n ieder die jou liefheeft
dit leven verruilt
voor eentje in Zomerland
of toch…
Oppergoden
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 372 De reuzen uit de oudheid
Verlaten ons niet
Ze staan ons bij in ons verdriet
Oppergoden
Toen er nog niks was
Toen de verhalen ontstonden
Zo helder als glas
Een offer brengen
Om een dienst te doen
Jouw afdruk in de wereld
Elke stap die je zet
Is een nieuwe weg
Naar eenheid
Die weer leidt tot verdeeldheid
Dat weer leidt tot chaos
Sturende…
Witte doeken spreken
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 549 rolde stenen weg
voor het graf
waar in de witte
doeken lagen
was tijdelijk
begraven op het linnen
dat een afdruk van
jouw wereld schreef
hebt gegeven
om in drie-eenheid
weer te leven
vader zoon en geest
de witte doeken spreken
in tal van preken
met pasen heb ik al
jouw verrijzenis gevierd…
raadselt steeds mijn leven
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 289 je bent zo sprankelend
lach en ogen staan
getekend in mijn hart
hun afdruk onvergankelijk
ik voelde je magie
in het raken van je handen
je rode lippen lieten
warme kussen teder landen
je liefde is mystiek
raadselt steeds mijn leven
alleen jij kreeg mij los aan jou
heb ik mijn ziel en zaligheid gegeven…
hoe alles weer werd
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 76 de bomen keken toe
hoe je stenen brak
toen je in het landschap
een slaapplaats maakte
ze zagen hoe de afdruk
van je lichaam achterbleef
totdat stromend water
je schaduwbeeld wiste
jij zag hoe bomen
weerspiegelden in
het water hoe ze
zichzelf eenmaal zagen
hoe de wind hen beroerde
het blad meevoerde met
de stroom hoe alles…
Het wegen van de dood
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 2.103 duizend ogen trillen in mijn hand
en ik schud
schud het verdriet
in dichtgeknepen vingers
afdrukken op een doordeweekse dag
in een grote cirkel van leven naar dood
een eindeloze rij van dood naar leven
strak starend naar mijn adem
verlies ik de zin tot bestaan
en ik zwijg
zwijg het antwoord
in de tranen op mijn jas
van duizend lelies…
Voorbij het laatste uur
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 133 wil niet verrijzen
laat mij nog even blijven
rol de steen niet voor het graf
witte doeken zijn gebracht
maar kan geen afdruk maken
van het leven dat ik ooit zal laten
ben met de optocht mee geweest
zonder kruis en doornenkroon
het laatste oordeel was geen feest
de zorg is puur voor als het donkert
en de mensen gaan vertrekken
weer…
DE LAATSTE TOOST
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 609 wat een mooie dag
voor de dood
laten we gewetens toosten
oogwit strikken voor
aderlatende wijn
net iets te euforisch zijn
laag verlangen zingen
in grenzeloos mineur
tonen lezen
uit weggedragen handen
en laat ons dan
nagelaten
adem twijnen
ineengestrengeld zwijgen
de laatste gedachte
een afdruk
in zinderend heet zand…
Die ja .....
hartenkreet
3.0 met 15 stemmen 1.919 Ik houd jou tegen
het licht, bekijk
de lijnen van grijs
naar zwart, vloeiend
vormen zij negatief
in een flits zie ik ogen
vol liefde als een waas
zinnen raken, glanzend is
de afdruk, mistig de
weergave, verkreukeld
door verkrampte handen
ga jij weer in mijn tas,
die ja, waar gedachten
schuilen in de vakjes,
naast dat ene ...…
De strijd als licht tegen schaduw
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 399 Als vierkant wiel,
als realiteit (met masker van illusies)
beveelt zeggenschap der onzekerheid:
filter de galopperende wind,
blad van duister, blad van gif,
verwijder zijn afdrukken
die dienen als doodslag op rust.…
Een schaduw van vriendschap
hartenkreet
1.0 met 11 stemmen 3.766 Vertrokken zie ik de lege schaduw vergaan tot een
afdruk van een verloren moment
en een afscheid
van een oude droom
die ik wilde delen
met de vreemdeling die
me wilde volgen
als ik zijn schaduw
met vriendschap
zou
vullen.…
Angstig verlangen
hartenkreet
4.0 met 4 stemmen 516 Je hebt een schip
In mijn leven
Je hebt een schuilplek
In mijn allerdiepste
Je bent een afdruk
Op mijn ziel
Jouw zijn
Een heersend deel van mijn bestaan
Jouw bewustzijn
Vertrouwt zijn eigen oordeel niet
Jouw ogen
Zien de krochten van mijn ziel
In het zijn naar jou
Blijf ik maar denken
In mijn verlangen naar jou
Huil ik om ons
In…
unieke afdruk (1846)
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 815 ze trok haar mooiste kleren aan
in de gang keek ze nog even in de spiegel
schikte haar kapje en duwde wat losse lokken eronder
vergezeld van haar vijf zoons die hun beste pak droegen
togen ze naar de stad
ze zouden zich laten fotograferen
rondom en op de schoot van hun moeder
denk erom: niet bewegen
zijn de jongens gaan schuifelen
tijdens…
In de vorens van sarcasme
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 194 Het mag toch niet zo wezen
dat ik mij voortploeg
in de vorens van sarcasme
en verdwaalde utopieën
benevel met dorstigheden
al hecht ik wel waarde
aan de draai wanneer ik moet keren
als de sluithoek van de zon
me donkert in de fijnste mazen
en de afdrukken in mijn huid
de grenzen bepalen
van mijn menselijke mogelijkheden
doch mijn stiel…
spiegelrozen
netgedicht
3.0 met 22 stemmen 570 kan je
rozenbloesems
laten bloeien
onzichtbaar
in de palmen van je hand
levend water
uit regenbogen scheppen
kleurig zoals je stem
wanneer woorden samenvallen
met het licht
kan je de zomer ademen
in elk bewegend blad tussen de lijnen
van het leven
en zou je dan bij iedere ontmoeting
een afdruk willen schenken
voor hen,…
Droog in mijn mond,
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 244 Ze liet haar kleren
vallen, natte afdrukken
van haar voeten in het
zand en in terugwijkend
water, de zee leek moe,
eb viel droog in mijn
mond, vingers schreven
vier woorden in de lucht,
ik voel en ruik je huid,
je haar, je lichaam tegen
het decor van de getijden,
golven murmelen tevreden
met zichzelf en ons en je
weegt die stem…
rudiment
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 55 Een ufo aan mijn zolderraam
zijn krans kleurt in neon blauw
mijn dagen
zwarte stralen omringen
beep beep signalen
bespringen mijn wangen,
betasten mijn oren
en maken mij tot was
Mijn slaap willen ze wissen
en alle beelden in mijn hoofd
gedaantes uit het verleden
en het reeds gekiemde zaad
maar vooral mijn zondes
en de afdruk van jouw…
Ik weet nog waar en hoe en hard
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 292 Het is de afdruk
van een kolenschop
op een wang.
Het is je vader.…
Als paradijselijke gift
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 91 weer vlaagt
wind ontrafelde
gedachten op
een ribbelig strand
de patronen
golven tot
vloeiende lijnen in
het waterige zand
het is de afdruk
van onze unieke
menselijke breinen
in verbondenheid
het geestelijk
communiceren zijn
we kwijt valt buiten de
persoonlijke mogelijkheid
maar de database
staat in silicium gegrift
wind…
Thuis
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 269 Thuis zijn niet muren
met een dak, waar je
binnenvalt en neerploft
op een te harde bank,
waar je in je huispak
een zak paprika chips
afslaat en geen rode
afdrukken maakt op de
afstandsbediening.
Thuis is ook niet
waar je stiekem windjes
doet zodat een ander
ze niet ruiken kan.…
Een nieuwe fiets voor Stijn
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 167 Nu afdrukken: knip.
Glanzende ogen.
Zijn broer staat
rechts van de wazige hand
met dromerig-jaloerse blik
naar het blauwe vehikel
te kijken.
Voor altijd.…
Waar duimen kruisten
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 330 ik voel je hand
in vingerlang verglijden
lees in afdrukken
de lijnen van je lijden
ik palmde je niet in
daar waar onze duimen
kruisten vonden wij
altijd een nieuw begin
we vouwden samen in
gedachten woord en daad
baden om de hemel die
toch ook voor ons bestaat
ik bracht wolken
in jouw blauwe lucht
maar jij zaaide bloemen in…
daar
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 109 voor hen die struweel bezoeken
takjes in het haar
en hij die denkt aan de vorige
waar de tijd bij stil blijft staan
en morgen wanneer alleen de afdruk
rest in plat gewalste laagjes gras
gestaag en staand soms nog buigend
als de wind er even langs heen
enkel de deur nog op een kier
licht scharnierend als jouw adem
mij schielijk toch bezoekt…
Richting zee
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 94 nog sporen
je voetstappen
richting zee
onuitwisbaar
de indrukken
ik liep met je mee
nog jaren later
tekent de omgeving
jouw gelopen tracé
er lijkt niets
veranderd in
water en zand
gehalmde duinen
de basalten pier
zij zijn nog hier
weer springen wij
over de laatste golf
die onze afdrukken wist
ik kijk naar jou
zie eeuwige…
Handwerkman 2
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 199 Zo ben ik van het zelf
vervuld dat het verlangen
geen afdruk duldt in taal
en waar handen en tongen
gekruisigd tot onaanspreekbaar….
Zo onbehept draag ik mij op,
en werkt de handwerkman zich hoger
meet verfijnd de breekbaarheid
van harten, weeft dunnere muren en
spant opnieuw snaren.…
Zelfportret
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 281 De duistere schim is vogelvrij
bestaat bij de gratie van het licht
schaduwen leven weerloos
in het schijnsel van een bron
Gekneveld aan vaste vormen
die traag over vlakken trekken
een wolk lost ze voor even op
totdat de wind ze weer wekt
Grillig lentegras voert mij mee
als een kwetsbare afdruk
en als een vertaling van een gloed
Met…