Alle inzendingen over golven OR water OR wind

waaiende wilgen slingerend langs een beek woeste wolken jagen... aangeschoten....wild verwaaide gezichten, nat, vaal en bleek zwijgzame stemmen....dorstig........verstilt God heeft deze negorij verlaten vervloekt is hier de rust geen remedie zal hier nog baten eeuwig grommende golven, ondergelopen kust.…

Ruimte, olie en een strenge wind zijn de eerste ingrediënten op weg naar niets. Ik waai verdwaasd mee vergeet het jaar de vangst van uitvaren met de boten van alle dag kijk in de spiegel die de middag knipoogt tot een hoger niveau. Op de voorplecht kleurt een droom het water naar een regenboog.…

ik wilde je wat golven geven pakte water uit de zee alleen het schuim bleef over handen deinden zachtjes mee ik keek verbaasd je lachte om mijn falen koppig ging ik door om toch die golven te gaan halen je hebt me toen de wind geleerd van stroming en getijden ik dacht niet echt verkeerd maar schoof de logica terzijde we golfden samen…

Onderweg naar jou buigt de weide voor de wind in golven van groen, van een van wilde bloemen verweven tint van de lente, van de zomer van de lach van een kind.…

Door water werd hij betoverd door wetering sloot en plas Met golven rimpelingen was hij in z'n sas In verten zeilen een schip of boot?…

ze voelt geen vaste grond onder haar voeten ze is niet bestand tegen het land deining heeft ze nodig deining, donker water en de zoute wind die vertelt wat haar te doen staat op weg naar de horizon haar houvast duurt niet langer dan een paar golven lang ze gaat nooit aan land…

Liefde van golven opstuivend zand brandmerk van water vlieger in de lucht Met engelen weet je het nooit ze zitten aan je tafel, lachen honderduit maar als je ze wilt aanraken lossen ze op in het niets Woorden verwaaien in de wind, stekeblind maar de herinnering blijft sterk als een berg.…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte ver verwijderd van het achterland glijden schepen met verzonken patrijspoorten geduldig naar de overkant In het kielzog slechts het wassende water dat stroomt als nooit te…

En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee. Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

Een waar golfslagbad in de singel, voor ons huis, witte koppen, ze horen er niet thuis Normaal zie je die geweldige golven op groot water maar nu hier, verstomd het gesnater! Het gebulder van de wind, is wat ik nog het impossantste vind toch vreemd dat geloei dat lawaai van de gewoonlijk vriendelijke wind.…

Wind bewaait het meer, beweegt water te golven, en mijn geest golft mee; Met zonsondergang gaat ook de wind onder, stil wordt het water kalm en spiegelt de maan, zo boven zo beneden: ook ik spiegel me in strakglad water onder de sterrenhemel, boven de diepte; Mijn bewustzijn zinkt traag in het zwarte water, diep in mijn wezen, doodsangst…

De golven zijn hoog We zien het We beseffen het We erkennen het De golven zijn hoog We varen niet We surfen niet We zwemmen niet De golven zijn hoog We ontwijken ze Te bang voor wat gaat komen In stilte blijf ik dromen Terwijl de zee weer kalmer wordt Het water langzaam rustig wordt De wind zal stoppen met bewegen Dan…

zag de woede van water in stuwende golven opgehitst door de wind zij rolden om het schuim vervloog bedaarden langzaam in vrije loop ik zong in ondertonen mee mijn vlagen begeleiden het jagen van de zee sloegen over in rol hoge tonen refreinden met sissen en slissen de coupletten weer vol het eeuwig lied over woede zonder…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Diepe wateren Sneller dan de wind vluchtiger dan een zeemeeuw slapende golven. Hoofd boven water De economie hapert water tot aan de lippen kopje gaat onder. Let's call it swimmming Ik ben bang om het liefde te noemen daarom noem ik het zwemmen.…

Ik wandel langs het blauwe water. Hoog boven de golven torent een begroeide rots. Lucht, warmte en wind fluisteren met het laatste licht, aarzelend verdwijnt het vergezicht. Verbonden met het dromende land herinneren mijn blote voeten het parelwitte zand. Ik staar naar de sterren, in uren en dagen.…

ik zag in de spiegel van je ogen het gladde verdwijnen en golfjes verschijnen nog kreeg ik de wind niet pal van voren maar in het wakkerend geweld werd storm geboren wij deden water in de krachtige wijn hebben de golven bezworen geen zee gaat ons te hoog maar ruzie kan ons niet meer bekoren…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

Ik luister naar de golven terwijl wolken uitrusten mijn zorgen zijn bedolven in deze zee der lusten Ik voel de koele wind ze verfrist mijn ziel de zon die verblindt een ster die nooit viel Ik aanschouw het ritueel van water en macht het is bijna spiritueel en de zee...die lacht…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

De ruisende golven, brengen met zich mee, de met bloesemen bedolven, wiegend op de speelse stroom, gedwee. Een bed vol met vlammende rozen, obscuur een schim bedekkend, zijn randen likkend, liefkozen, steeds meer nageslacht verwekkend.…

Kabbelende golfjes Volgen elkaar snel op En een harde wind Maakt op elk van hen Een witgeschuimde kop Zo stroomt ‘t water verder En daalt het richting zee Ook ik zal verder moeten God help me Want het zit niet mee Kabbelende golfjes Ik kijk er naar En als ik in de verte staar Dan zie ik je weer voor me Het is echt waar Het water…

En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee. Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.…

Het buldert als de branding breekt Het zand zuigt waar ik sta Dan glijdt het water glinsterend weg De branding achterna Het blauwe open watervlak Zo nieuw en toch zo oud Het ademt golvend op en neer Is met zichzelf vertrouwd Ik geef het eb het oude mee Al mijn versteend getob En rustig neemt de zee het aan Het water neemt het op Ik…

slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad naast de rand van uitgeholde ogen lopen verslagen tranen vol en zwaar in de uitgesleten golven…

Golven schuim vergruisd als wolven achter schapen, slapen onbevreesd. Beeldspraak van zwijgen, meeuwen bestijgen winden, als pioenrozen. Golven dringen aan, miljoen druppels in de oceaan, verdelen water. Zeeën als muze, te weinig tijd het te bevaren, zeilboot zonder kiel.…

Dacht sterk genoeg te zijn maar reeds bij de eerste vloed verdween het als illusie in het wilde water bedolven door de golven mijn zandkasteel Wacht nu samen met de wind op het moment van stilte tot dan leef ik tijdloos verder met een half oog gericht op het teken van mijn zandloper om weer te starten met de bouw…

de toegenegen wind… (Kerima E)…

weer vlaagt wind ontrafelde gedachten op een ribbelig strand de patronen golven tot vloeiende lijnen in het waterige zand het is de afdruk van onze unieke menselijke breinen in verbondenheid het geestelijk communiceren zijn we kwijt valt buiten de persoonlijke mogelijkheid maar de database staat in silicium gegrift wind…