Netgedichten

netgedicht (nr. 82.257):

Laguz

Wind bewaait het meer,
beweegt water te golven,
en mijn geest golft mee;

Met zonsondergang
gaat ook de wind onder, stil
wordt het water kalm
en spiegelt de maan,
zo boven zo beneden:
ook ik spiegel me
in strakglad water
onder de sterrenhemel,
boven de diepte;

Mijn bewustzijn zinkt
traag in het zwarte water,
diep in mijn wezen,
doodsangst en paniek
vliegen als ganzen over
het rustige meer
en mijn geest kalmeert
in een koele en stille
verdrinkingsdood; dood?

In de duisternis
laat ik me langzaam dalen
tot op de bodem,
tot mijn diepste kern
waar wat niet wezenlijk is
oplost en vergaat,
waar ik gezuiverd
en herboren word uit de
modder van het meer;

Ik adem vrede
aan de oever van Bala
vol waterwijsheid.