Alle inzendingen over schreven

Wij meden de liefde en lieten de tastzin, schreven hooghartig de toekomst af. Zoek ons niet meer, wij eisten voor alles verzekerd een eigen piramide; daarin een sober onvindbaar graf ---------------------- uit: 'Liereman', 1996…

gaan in grijs blauw beschreef zij de subtiele horizonnen van verre zeegezichten toch herkende ik in de kleine krul van witte golven haar aanstekelijke lach die met zijn zachte mantra een delende eeuwigheid aan het strand gaf heb me totaal opengesteld in het ervaren van de warme vloed van haar bloed in samen stromen schreven…

duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht zonder woorden schreven…

Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven.…

verblinden in bewonderende blikken van anderen zij lichtten op in de aanwezigheid van warme belangstelling voor jouw sprankelende personaliteit kleine edelstenen en parels maakten zich kenbaar door hun specifieke setting en bijzondere glans in loepzuiver weerkaatsen kwam ik stukjes schoonheid tegen die lovend over jouw talenten schreven…

zacht zong wind de eerste ochtendgeuren van de vroege bloeiers in het gras dat nat van dauw zich nog moeizaam aan het oprichten was in de kille ochtendkou je lachte om de eigenwijze cirkels die je voeten altijd schreven op de pas geschapen dagen in je ogen glinsterden de kleuren die de eerste zonnestralen door hun lichtbreking…

Zo schreven wij poëzie; het zweten van de bomen, het lekker liggen dromen in een bed van woorden als mos, gras, aarde, licht dat ik bewaarde om weer op te staan. Verder te wandelen, naar geur van verse thee te gaan.…

de winter ging aan wijdopen in het nachtland van afwezige rozen in het water tot ijs versteend behangen met dichterswoorden stond hij die ik liefhad ik was zonder gewicht toen ik op mijn tenen de zwarte lucht streelde en zijn stilte liet rusten in de wind wolken schreven ijsvogels op zijn schouders en lieten sneeuw dalen…

delicaat gebaar het geldbiljet glad likte haar vingers mompelde zacht zo dat hebben we ook weer gehad nooit heb ik die scene kunnen vergeten magie van echte profeten zij weten precies wanneer de kentering komt duiden dat terstond de rest heeft al afgedaan en is stand de pede overgegaan het is geen nieuwlichterij ook ketters schreven…

Mijn vader sloeg planken mis mijn broers glimlachten, schreven elke misslag in een schrift, mijn moeder deed de was of lakte haar nagels mijn vader die zich in leven hield met schaamte, spijt en ongemak, die zich dagelijks gewonnen gaf, die hijgde en onwerkzaam en achterstallig was, die niemand iets te vertellen had, die een spin was…

Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven.…

eens schreven we samen zee ik keek in je hand en glinsteringen van zomer vulden de lucht met blauw, bloesems bomen, beminnen vlinders aarzelden niet, ze waren gewoon onmeetbaar en wij zee daarna zei je woorden van wolken, meestal vogels in regen rotsen roest rozen verscheurd en het water werd donker, de poëzie haastig in…

Laat ons enkel nog wenen in kleine gedichten die we stiekem voor elkaar schreven.…

kamelen met slappe bulten de brug waarop wij stonden die in reparatie nergens naar leidde mijn armen om jou heen bewoog jij leunde voor en achteruit, raakte mij met koude, rode wangen die vanzelf leek het wel mijn warme lippen vonden je was gevangen en je ontsnapte hoog boven ons in de lucht schreven zilveren vliegtuigen een teken wist zeker…

wij speelden met woorden schreven ze in het zand omdat niemand ze hoorden zo schiepen wij onze band maar het strand was helaas al geschapen liet zich slechts raken door water in zijn eeuwig corvee golven wisten de tekens overspoelden ze een voor een in een dierbaar herinneren aan ons eindeloos dagje zee later zijn wij terug gegaan…

Het is toch ontzettend ziek niet van stond af aan te wennen zelf direct uit je hoofd te pennen met uniek fijne motoriek Vele senioren hoor je zo fulmineren maar steeds vaker ook 'zij schreven aan toekomst nog in de inkt gedoopt Jeugd nu kan niet vroeg genoeg leren om in hun eigen tijd te overleven die achter schermen loopt.'…

we liepen ons landschap in, hoorden bladeren ritselen tot een tapijt zagen elke toekomst liggen in de verte, zeldzaam zichtbaar bij helder weer er waren zinnen die we nooit eerder lazen, woorden die werelden schreven ijs werd gas en daarna warmte waarbij afstand smolt tot naderbij ons tijdstip was aan de hemel, we waren aanwezig als…

Het is alweer twee weken geleden dat we elkaar schreven, verheugd lentes wevend tot een gedicht over liefde waarin we onszelf mengen met de openhartigheid van een vriendin en onze behoefte aan verbondenheid Jij rijmt met mij tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen madeliefjes in wuivende velden met kuspoortjes in de hagedoorn de…

ik heb de stenen weggerold de graven gaapten dood op witte doeken zag ik jou je rug getekend in het rood de wereld maakte vuist sloeg met lange riemen doornen haakten in je huid schreven pijn in lange striemen ze hebben je gekroond tot koning van het woord gehangen aan het kruis met anderen vermoord maar je bent opgestaan hebt ons…

de weerklank van mijn geweten voedt zich met de vragen die onbeantwoord en eindeloos bleven zagen door bergen en door dalen door kronkelende gangen waar niemand ze kon horen door eigen leugens gevangen de waarheden bleven uit zodat niemand ze ooit zag de woorden zonder geluid schreven in neerslag als opgedroogde tranen diepe scheuren…

wilden hun mooie uren terug in ruil voor alle herinneringen die verdwenen Op mat fotopapier verschenen, gaven zij negatieve afdrukken van een werkelijkheid die waan niet eens benaderde, zwart en wit wisselden elkaar soms schitterend als siervuurwerk af, de hoekjes gekarteld en omgevouwen als oren van een ezel zonder steen schreven…

het werd een week zoals ervoor en ik dacht, dat was het weer hier dringt het licht niet door al blinkt het boven keer op keer we worden omringd door gekken zei Gerrit en de gekken kwamen dromden samen om het tumult en schreven met virtuele namen vijfduizend volgers in een rij rapen woorden en lullen mee tot de nacht de zinnen dempt van…

konden we nog maar bomen tellen, één voor één bomen met gestrekte rug de voeten in zalvend mos, geworteld in verleden onomkeerbaar is de zucht van onze witte adem de brief die we niet schreven later dan vergeten, sterfelijker dan dood in de haast van de schemer, zwakker dan licht op de weg die zich zoekt naar een eerdere, volmaakte gelijkenis…

We dachten aan God toen schreven we het op als God dacht aan ons vergeten waren we dat wij eerst aan God dachten en God niet aan ons al zo lang geleden eigenlijk voor het goddelijke schrift zaten we rond vuren tegen de kou toen al hadden we het over die dingen terwijl de leeuwen rondwaarden en wij in een grot onder de sterren…

En buiten schreven zwaluwen de lijnen waarbij een blauwe lucht het fijne muziekpapier leek voor een hit.…

En wie over vrede zongen, schreven, Hadden, leek het, de moed opgegeven, En waren, zo leek het, de weg kwijt. Het was een donkere en bange tijd. Maar ooit zal dan toch de tijd komen Dat het niet blijft bij zo maar dromen. Dan is er niet het fluiten van kogels, Maar het fragiele fluiten van vogels.…

Kocht mijn kaartje wat verlegen vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan -…

Hoe blij kon ik toen zijn om zonnestralen die door het bladerdak hun weg gevonden hadden en op het warme pad hun tekeningen schreven die ik echt kon lezen? Waar is die tijd naartoe, het simpele geluk van nog niet veel te weten, niet te hoeven rekenen of rapporten maken,geheel gevuld met items die er eigenlijk niet echt toe doen?…

Schrijvers schreven over liefdadigheid en vorm en inhoud van de kunsten maar niemand raapte jouw ziel uit de goot, waar die zo lang had gelegen. En toch heb je altijd die stem gehoord van de vergeten mensen en verloren gegane idealen.…

weet je nog hoe we alles samen schreven met hagelwitte woorden op het nachtzwarte blad en je vroeg me of je ooit een plekje krijgen zou in deze dundruk zodat je me kunt vergezellen in alle nieuwe tijden op weg naar nergens heen mijn ongekroonde koning der witregels, zei je, en je zoende me troostend om het grapje en stilaan moest…