Alle inzendingen over treurt

Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid nu en dan eenieders deel is in dit korte leven maar dat er steeds nog zoveel schoonheid is gebleven.…

Zij is eiland en altijd vulkaan met witte wolken die haar sneeuw getopte kegel raken zij verjaagt mensen die haar bevolken en die haar rode lava laten braken zij is ook aardevrouw en haar hete zwavel daalt traag en treurt als gloeiend bloed met sissende stoom die mij huiveren doet en mijn koude zee verkleurt zij is soms boete…

Ik hoor een klagen, klagen immermeer, zoet, droef, een klagen van mijn jonge lief, die troosteloos is en treurt om hare jeugd, ach, troosteloos. ‘Tot een groot lijden ben ik uitverkoren en smart ligt, donker bloedend, midden in de pracht van al mijn arme, jonge leven, mijn jonge leven.’…

Kijkend naar zichzelf, treurt vaak ieder mens, 't lichaam voldoet nog niet vanzelf, aan zijn of haar volmaakte wens. Accepteren is er helaas niet bij, dan nog liever op dieet, en zijn ze daar alweer voorbij, komt het voor dan men helemaal niks meer eet.…

Binnen in mij is het duister Diep verborgen in mijn hart Maar ook zichtbaar in mijn ogen Zo gevoelloos, zoveel smart Leeg en niet meer te vervullen Onherstelbaar en verscheurd Laat me schreeuwen tot het einde zodat mijn lichaam met mij treurt Mijn hart vervult zich met het duister Mijn lichaam vol met angst en vuur Haat zal in mijn ziel…

Wat zou ik graag geduldig zijn zoals het herfstlicht dat nu elke dag een beetje kleiner wordt maar toch niet treurt omdat de winter komt; nog later komt er weer een lente.…

een poëet treurt niet hij zweet duizend druppels lief-ver-driet hij begeert niet hij beheert duizend driften bo-na-fiet hij overvraagt niet hij schenkt klare wijnen liefje-anders-niet hij lieft niet hij biedt duizend dames smar-te-lied hij zuipt niet hij nipt aan verdwaalde flessen a-qua-vit hij deugt niet hij maakt duizend…

warmte wiegde water tot hogere golven nog dichterbij jij dacht het te bezweren probeerde met occulte riten maar je bracht water naar de zee wij hebben de vloed niet afgewacht zagen het land en de steden verdwijnen in een gigantisch pandemonium waarbij het leven in zichzelf is gestikt oplandig treurt totale verslagenheid wij…

Het lijkt me geweldig om te mogen daten zonder dat iemand er om treurt zodat ik niet met een brok in mijn keel mijn boterhammen op moet eten. Ik wil nu toch eens op mijn beurt een andere man gaan uitproberen, en alles over liefde leren.…

Pastelstippels regenen overvloedig chaos van inspiratie verwekt actie op doek Eén voor één met duizend tegelijk vegen spatten met ’n nostalgische pennenstreek een verslagen parasol de zwalpende beek in Dames speculazen ogen besterven ‘t wak accessoire smelt voor opgehaalde neuzen van neerbuigende elite Afgestorven traan treurt…

de meiregen valt met bakken uit de lucht de prunusbloesem wordt losgeweekt treurt om snel vergane glorie laat kopjes hangen ziet op de begane grond vloed aan regenwater dringen bij rioolput de merel dempt zijn gezang minder uitbundig soleert hij bezwerend naar betere tijden wisselvalligheid grijpt mijn lurven neemt me stevig in de houdgreep…

en nu … is het winter ik loop daar zonder jou de rivier treurt ijskoude wind verlamt mijn lippen verkleumde handen de brug is blauw en kil maar ze knipoogt stil Ik krijg een warm gevoel herinneringen aan… onze eerste kus…

De poëtische nacht, ze treurt ruikt de troost zo duister als rozenhout, ruikt amberkleurig meerduidigheid de inhoud ademen zonder te kijken, ruikt naar dampend geurende rozemarijn lijk de korte avondwandeling, het gevoel van daadwerkelijk uitgeslapen zijn. Het gevoel van wakker worden tegen de achtergrond....…

Hoe teer uw sneeuwklokje beweegt bij het trager zuchten van de wind zwak zonlicht haar kracht hervindt waar het lentezicht erachter leeft plots dagen krokkussende kleuren narcissen ontpoppen wit en geel bij de bosjes treurt geen gekrakeel zoiets zal hier vast niet gebeuren tussen bloemen heerst altijd blijheid staat in natuurwetten beschreven…

de wereld treurt ligt lockdown in zuchten en klagen vandaag ijl en blauw in de warme voorjaarszon in 't volle zicht van vogels, ik nestel me op het balkon en luister met een hart dat tegen eigen ribben slaat alles zingt stijgt op naar boven met warmte binnenin dat uitstraalt naar de mensen in 't volle zicht van vogels in het openluchtconcert…

Hoogstambrigade treurt om winstjagend dempen van oergenenpoel. Via via volgt tip over halfdode perelaar in aanstonds te decimeren bogaard. Entmes in weitas spoeden broeders pomologen op vroege zondagochtend richting Achterhoek, treffen Zoete Brederode aan, decennia verloren gewaand.…

De wilg treurt groen ontsproten als tevoren. “Im Prater blühn wieder die Bäume” zingt mijn hoofd. De spitse blaadjes babbelen herboren. De boomchirurg: hij zij geloofd. Gekandelaberd is een woord dat men spaarzaam hoort.…

Hij treurt niet lang. De man herstelt zich wonderwel en heeft nog steeds z'n minnaarsdrang. Hij denkt: 'Ik houd van dit vermaak. 't Gaat niet om knikkers, maar om 't spel' en start opnieuw een potje schaak.…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

Vergeven zal zo moeilijk niet wezen maar doen of er niets is gebeurd terwijl in vele ogen nog is te lezen dat men om de wonden treurt. Wat heeft vergiffenis voor waarde zolang men de daad niet vergeet en zich herinnert tot in kille aarde wat men ooit elkander deed.…

Juist nu is er een kind dat juicht, een mens die treurt om een geliefde die plots sterft, en een ander die verliefd is en zingt en danst omdat de hele wereld anders lijkt en mooi. Juist nu is er het misverstand, de haast, de onmacht om elkaar te begrijpen, vast te houden en te troosten, verder te gaan met wat de moeite waard is.…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

Ergens op de wereld is een korenakker alleen nog dodenland rijst een aanklacht naar omhoog vanuit een lege hand en ergens huilt een moeder of treurt een jonge vrouw wacht een vader op bericht of hangt een vlag in rouw ergens op de wereld vliegt een jonge zwaluw langzaam naar de dood klapt wanhopig met de vleugels in zijn stervensnood…

Ze huilt Ze huilt om alles Ze huilt om niets Soms is ze even stil Ze denkt Ze kijkt me aan Ze prevelt zachte woorden Ze denkt hardop wat ze wil Ze lacht Haar verwart haar blik Toch weer tranen Iets wordt haar teveel Daar dwarrelt ze In mijn dromen zie ik Haar zachte voetjes ver Ver weg van de grond Ze snikt Ze treurt om…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

het vereenvoudigt verder leven ik heb de kerstboom bij jou zien staan nee, ik belde niet aan wél 1000 keer langs gegaan de angst is te groot de liefde nog zó intens ik heb jou vergeven nu nog praten, een laatste wens of wil jij dan verder gaan tot één van ons wat gebeurt en degeen die achterblijft een leven lang treurt met spijt…

Geliefde vader, Al is de afstand tussen ons niet groot doe ik vandaag een brief bezorgen, aangezien mijn gezondheid te wensen overlaat en ik mijn echtgenoot ook de aandacht geven wil zal ik wat minder bij u kunnen zijn maar treurt u niet, Cornelia mijn geliefde zus, wil heel graag voor u zorgen zij is u tot een grote steun jong en dartel…

hart omhoog - omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht om de harde werkelijkheid en hij, die als een vader is, treurt…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

De ondergaande zon waarin je schaduw staat treurt haar tranen rood wordt twee keer zo groot voor ze werkelijk gaat De opkomende maan verbleekt als weinig straalt huilt verlegen vol tot zij hoog en hol in het duister dwaalt Een fonkelende ster herdenkt jouw felle gloed vindt geen enk`le rust stort als kaars geblust `t vallen…