Alle inzendingen over verkleurd

de droom vervloog toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst en woede knarste tanden blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood de schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn…

hoe draaglijk is de last die de hoekige schouders dragen van hen die geschoeid met oud leder zich hebben afgestemd op louter ingebeelde bewustwording het oud leder, geplooid gescheurd verkleurd, de zolen kreunend op de pas van ongepaste maatvoering edoch, een mensch is een beeltenis van de mensch, die zich aanschouwend vergewist dat…

de droom vervloog toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst, mijn woede knarste tanden je blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood je schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn…

Omzwervingen en de uiteindelijke vestiging in het land van belofte over de rivier rondom de vijandelijke horde straalt het vergezicht van de gelofte Het land ligt als een verscheurde mantel in het hart van de tijd ; ik denk aan handen en het perkament verkleurde, de schrijvers van het schoon geschenk Wij voelen ons met jullie verbonden…

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

Stralend zat zij in de taxi een buurman op weg naar zijn werk keek door het raampje en knikte jij, vroegen zijn ogen ja, knikte ze terug,ik ik ga trouwen vandaag en daar ging ze haar toekomst tegemoet ze voelde zich gelukkig 19 Juni 1957 Nu zit ze in haar stoel en denkt; er is zoveel gebeurd de haren zijn van blond naar grijs verkleurd…

Jij, vallend blad met gouden nerven prachtig zacht verkleurd satijn, in eeuwig ritme van leven en sterven en dienstbaar in het gestorven zijn. Je raakt de grond heel zacht en teder en met een vederlichte zucht, nestel jij je in het aardse onder violette lucht.…

Dat gevoel Alsof je stuurloos Rond dobbert In je zonnige zitkamer met Open haard omlijst door een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten…

De blaadjes zijn gevallen, op een enkeling na de grond bezaaid met verkleurde emulsie, maar geen reden om somber te zijn of verdrietig te wezen, want de blaadjes komen weer, moet 't wel voorjaar zijn, vanzelf.…

vrouwen zijn zo welgebouwd hun kontje spant perfect vertrouwd in een blauwe spijkerbroek zijn zelfbeheersing nu wat op zoek hij kon het echt niet laten zal dit misschien wel later haten hij wou per se wat van de grond en klapte met zijn hand, hard op haar ronde kont de reactie kwam vrij redelijk snel ze draaide hem een ferme lel zijn kaak verkleurde…

slechts met één gebaar jij was het voor mij dit afgelopen jaar ik kende je woorden voelde zonder zicht je lachte me toe in je eerste gedicht ik ontdekte je ogen in het grijsgroen van toen er sprankelde lente door iedere zoen we zomerden zee ruisten de branding droomden elkaar na iedere stranding we herfstten in rijpen verkleurden…

Toen de zon over de einder gleed gleden plots tranen van mijn ogen Ik, die zo onder het eenzaam leed zou hier niet langer wezen mogen Terwijl zachte tinten verkleurden braken er duizenden zonnestralen Mijn ogen, die al zolang treurden wensten dat God mij kwam halen Toen ‘t stil achter de einder stierf week toch ’t eenzaam niet van mij…

Toch het verleden leeft, het krijgt een onweerstaanbaar vervolg uit de beker die ik tijdloos leegdrink, de hoorn eerder gevuld met eb en vloed van het geluk , regelmatig verkort en vervlogen, wreed verkleurd in witte regenbogen in de hartstocht van het bloed.…

in het kristal klonk feest de drank was langs geweest zacht roezemoesde overal gezelligheid tot zij de kamer binnentrad het was alsof de bloemen snel verkleurden in haar schaduwen bespeurden we het wit van dood ze lachte zacht de stilte weg wenkte om een glas er haperde muziek omdat de achtergrond van schrik aan het verbleken…

Je vogelhoofd, warm proselein, dat in mijn handen nog zou breken verkleurde in okeren schaduwen De vreemde toon van een ver land. Zo bloeide je, ineens heel pover, nog naakter uit dan een magnolia Sliep je met blauwe lippen in een al veel ouder eenzaamheid. Je hield nog een geraamte over en knoken, duidelijker dan leestekens.…

met hun passionele nachten hun ziel reeds rood verkleurd hun geest nog in de ban van pijnlijk zwarte krachten en met het licht weer aan de lakens in het sop de tuigjes schoon gewreven zien zij zichzelf staan pakken de draad weer op … waar waren zij gebleven?…

gaan als een walm uit de laatste kreet die nog kolkte in wat leek als een oeverloos geluk een blindstaren op klavertjes vier de storm van gedwongen naaktheid naderde plots als een hongerige gier mijn afgehakte handen eens zo als schenkende schalen verdwaalden in brandend zand ja, het was nog enkel dralen langs verlaten hemelranden met verkleurde…

ik was het lamplicht kwijt vage contouren bewogen waar zij dit niet zouden mogen stilte werd onderbroken door geritsel en geschraap uit stukken die hier al eeuwenlang werden bewaard jaren verstoften in lucht die onaangekondigd uit zijn tijdloze winterslaap was gevlucht ik wist de poppen op schappen hun kleding een ruïne van verkleurde…

als zij kind had kunnen zijn een kind met gestipte rode vleugels draagster van een zeemeerminnenstaart een bakster van een zandtaart met een kopje luchtige thee als zij kind had kunnen zijn in een volwassen vrouwenleven niet verkleurd als herfst of winterkaal geplukt te kunnen slapen zonder het wakend oog in haar linker zij als…

De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood.…

niemand zich neervlijt er bestaat geen nederigheid voor mensen als jij gevuld met rijstebrij plompverloren klei een pissebed ben jij, 'k heb een hekel aan jou druiloor in de kou slijmbal in korte mouw je bent aan lager wal geraakt zo, ik begin de week met een schone lei zeven naakte dagen voor mij mijn zelfbeeld middels spuwend gal verkleurd…

gelezen maar elk boek verdiept schenkt je innerlijke wezen weer iets meer licht het boek is gesloten de inhoud in mijn hart opgeslagen en plotseling op van die onbestemde dagen slaan we het weer even open open jij jouw eeuwig gesloten ogen doen we of er niets is gebeurd tot de bladzijden door het vele herlezen zijn gescheurd en verkleurd…

het lot van zijn nageslacht hangt aan zijden takjes ouders weten wanneer het tijd is voor het vaarwel de heraut van het einde blaast en snijdt de hechting door om een wreed poëtisch spel te spelen met al die wezen van schrik verkleurd vinden ze onthecht de aarde ik zie je daar zo broos liggen ik neem je mee naar huis daar…

Haar schoentjes zijn in stof gesluierd het eens blauwe rokje vaal verkleurd d’r versleten witte bloesje smoezelig en haar vermoeid gezichtje groezelig als ze schaduwstil komt aan gekuierd haar kinderogen verdrinken in pijn maar dapper trekt ze ‘m aan z'n jas vraagt de stoere soldaat met klem en wanhopig gebroken fluisterstem: weet u waar…

Die stille oude wilg, gebogen over de waterkant de bladeren volgeschreven, verkleurd en geknot door eigen hand, het houten hart gevlochten op nieuwe loten, geënt op nieuw inzicht geeft hij onderdak aan toekomstige levens, die hij daarvoor nog niet had verkend.…

waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch de mensheid laat ze vloeien als natuur verkleurd…

dat vreemde oog gericht op jou ontkleedt je met zijn blik verhangt citaten toont in kwetsbaar lijf zijn schijnbaar ongelijk vertederend zacht breekbaar wit gepikt en gevreten bloedloos gemaakt door gieren van de straat de kale nek van jaloezie ver uitgestoken in wat rest een bleke schoonheid rood verkleurd vertrapt als afval…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

‘k Zie de zomer vergaan de bloemen die stervensmoe staan ook in mijn eigen hart is iets dat nu treurt omdat ook in mijn leven de dagen worden verkleurd. Soms kijk ik weemoedig door ’t raam toen de bloemen bloeiden, sprak ik ze nog allen aan.…

prachtig kleurend kamerbreed waarop bijen zachtjes zoemen ik wenste mijzelf een lentezon gespiegeld in het water waarin ik mij steeds warmen kon tussen eenden en gesnater ik wenste mijzelf een lentegeur van in groen verpakte knoppen verdrijvend alle wintersleur die mijn hersenen verstoppen ik wenste mijzelf een lentedag in een grijs verkleurd…