Alle inzendingen over verzadigd

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

als een op hol geslagen paard laveert mijn geest tegen spijt en vreemde tekens, de zon geneest en is de dood voor niets geweest alle rondingen in hoekige jaren hebben mij verdomd verwond, geen tekens van haat maar wel een verzadigde blik, voldoening in een met moeite gespaard colbertje weliswaar met krijtwitte strepen rafelig en steeds…

beklemtoont het einde soms wil hij iets zeggen maar zijn ogen spreken het zwijgen van de dood woordloos verzonken hij hapt naar adem wil niet dat het leven hem elk moment tergt in verstikkend weten ik heb met hem te doen pak het stevige kussen druk stilte dwars op hem en pers zo zijn ziel uit hij verzet zich niet glimlacht nu vredig verzadigd…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

op deze heldere ochtend strooit de vroege ochtendzon haar roze stralen over de eindeloze vlakte het gras kleurt in verzadigd grijs en later het gele licht als groet van de zonnegod zet het prairiegras de toon en hult zich in felgroen gewaad de zon kruipt naar het middaguur en waaiert haar helle licht over het wuivende gras een vleugje…

zon op de kademuur verbindt een schaduw kort van oponthoud in lichte schalen de trap afdalend zonder bepaalde tijd wiegt het water blinde lichtvlekken zeilen op een zucht over ronde bogen van de brug hoe ver kun je doordringen in de zon een zwervend leven vol warmte voor een ogenblik verzadigd weven glinsterende draden passanten rusten…

Jouw aanblik doet al watertanden je geur verleidt me onbegrensd jij bent wat ik vurig heb gewenst met liefde draag ik jou op handen Jij vult de leegte die mij kwelt laat ‘t hunk’rend lichaam gloeien ik voel je krachten overvloeien tot ik verzadigd ben.. uitgeteld ik wil je….vol…..en telkens weer leid ik je liefdevol naar m’n mond waar…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

spuwt Laat mij hier mijn dromen dromen tussen het wit van de volle maan over de bloemen en de bomen bomen niet doelloos sterven maar verder gaan Als penseelstreken zijn jouw blikken over het doek van mijn passage ik laat mij door je glimlach strikken en verlaat haastig de aardse etalage De raven brengen wijn, vlees en brood voorgoed verzadigd…

Verzadigd. Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan. Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal. Bewoonbaar zonder omkijken. In wind en alles. Het vuur, het doven. Ik wil zijn in het verlaten.…

de keuken wachten de glazen ongeduldig om gevuld te worden de oven staat zich al te warmen de hapjes barsten de koelkast uit als de gasten binnenstromen vult gezellig rumoer de kamer parelt de poëzie in de keel de glazen en borden worden verorbert weer bijgevuld en opnieuw geledigd de avond gaat rustig zijn gangetje tussen de stilaan verzadigde…

De zomermiddag heet gesmolten blauw de ramen verbazing gans zijn lichaam wit verdriet extase alsof hij lag heel hevig in een vrouw verzadigd maar dat weet hij niet. ------------------------------- uit: 'Gedichten', 1978.…

's Morgens in de vroegte in het ene dal of het andere zag ik tegen de muur van een boerenbedoening vier stoelen staan, vier lege keukenstoelen op een rijtje wachtend op de zon, stoelen die verzadigd waren van het zitten, het zitten te bidden het zitten te eten het zitten te kaarten het zitten te zwijgen.…

adem was mijn deel Passie raasde wulps zonder enig gevoel Tierde met niet aflatend venijn door jou heen Pijnlijk besmeurd vernederd werd ik alleen Ongeremd laat je smerige lusten op mij los Waar pijn jouw geilheid doet vervoeren Grenzen steeds gewelddadig verlegd Mijn geest verstijft kil niet te beroeren Daar vunzige lust ongemeen bont verzadigd…

oude botten in geschreeuw van de meeuw zon lichtte op in wit protesteren van opkomende vloed water versmolt met nevel in de ondergaande gloed wij kenden het eind door het ronden van de pier proefden zilte in de eeuwigheid van tijd en oneindige ruimte hier terug naar de boulevard werden wij mensen gewaar in tal van evenementen verzadigden…

En ik die dorst naar Levend Water nimmer verzadigd van uw liefde ben na mijn rusteloos zoeken, - heel genadig hier aan de ware rust en vrede wen Hier huist nog de Goede Herder die zorgzaam zijn kudde schapen hoedt en waarom zwerven, steeds maar verder? ‘t is bij ’t Levend Water, dat ik heling zoek!…

Ja, de nacht belooft verzadigd inslapen, rustig gewiegd door Goddelijke hand. De hoeder is vrij van geloofsstelling, spreekt echter overtuigend over zijn Heer en Diens oneindig wijde regering. Raadgevende woorden dalen helend neer op 's mans verwanten, die met pijn en dwaling voorttrekken naar vruchtbaar land, tot Gods eer.…

Een landschap gekoesterd door felle kleuren Ontvouwt zich als een gezicht De aarde draagt heel het gebeuren In tijdperken van vuur en van licht Wolken van verbeelding drijven mee met de rivier kreten van verrukte verwondering beantwoorden blikken verzadigd plezier Onvermoeibaar stroomt hij verder Glinsterend als een melkweg Met de hemel…

Zoals de maaiers 's avonds huiswaarts gaan, verzadigd krachtig, in het hoog gezag des avonds met in 't oog vierkant de dag van licht, waardoor zij zwaaiend zijn gegaan. Zo ga ik ook, terwijl de grote maan kogelend voortgaat langs de stroeve dag der nacht die 'k even koperhel òpzag, mijn armen en mijn hoofd zijn welberaan.…

dauw jezelf klaarstomen Het geloof laten we aan de vromen De roes van ons afschuddend laten we ons niet storen De draden die we verliezen verwerken we tot een welkomst mat Het samen komen van gemengde meningen om te delen Tot door het welkom galmt dat je liever je woorden weer opvrat Het gegons van samen geknepen kelen De leegte van een verzadigde…

donk,re grijze jas hangt hij stil dreigend in de lucht schuift over zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar sloten, die verzadigd…

Er waren mooie tijden bij In mijn verrotte leven Jaren van geluk met mensen Om wie ik heb gegeven Tijden dat de zon zo vrolijk scheen En warmte gaf als jij Tot je onder ging, verdween Verzadigd was van mij Er waren dagen bij Nutteloze dagen Waarop ik wist, niets wordt beter Waar alles tegenzat Niets lukte, voor geen meter Dat ik, die…

Loom verzadigd rusten de konijnen tussen hun hechte, vertrouwde holwanden, die steeds adem van de branding smaken.…

Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer.…

Als kurk in bourgogne drijf ik in je ogen van woorden verzadigd. Dan wenk ik de ober; hij vangt een pinda en knipoogt naar jou, jij lacht terug. Comme à la guerre, Werp hem in het duister! Daar zal geween zijn en trammengeknars.…

zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun harten aan zijn voet omdat hun oude moeders zeggen dat het moet laat in het hooi prevelt de zwerver zijn gebeden en leest wat lezenswaardigs in het oude boek terwijl pooiers en hoeren strompelen door de steden hun gore ratten rennen radeloos van hoek naar hoek strekt hij verzadigd…

En als zij straks elkander weer omarmen, Uitzinnig schier van vreugd, breekt plots haar oog En sterft zij, gans verzadigd, in zijn armen.…

elke huivering en wankelmoedig taal verloren kus ik zee van je lippen je haren wild van wind en wat van adem blijft als meeuwen schreeuwen langs de vloedlijn scheren of onbarmhartig in gestrande schaaldieren pikken ik verzamel wee riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen verzadigd…

Traag was nu alles; voedzaam, onbenoemd, Ik at en dronk het tot ik was verzadigd, En spon mij in in herbeleven. Wat is het dat zich in mij roert en groeit, Is duur de zachtste adem van de tijd? Waar kan ik anders zijn dan in het leven? En in mijn eigen oerknal ingewijd?…