Alle inzendingen over jaargetijden

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

Ik weet niet of een simpele zon die opkomt op u hetzelfde effect heeft, maar mij kan dat belachelijk veel energie geven. Ik word ook veel vergevingsgezind. Dingen waarover ik bij regen en wind, tijdens die donkere ochtenden met hagel en smeltende sneeuw, heel lelijke dingen kan zeggen, lijken mij toch minder te raken wanneer ik een vermoeden…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

het is een vreemd onrustig gevoel 't openbaart zich bij mij soms zomaar overdag vooral als ik de zon weer opnieuw niet aanschouwen mag misschien begrijpt u een beetje wat ik bedoel komt voort uit de troosteloosheid van het Nederlandse weder dat reflecteert bij mij niet aan 't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen…

de zomer is te vol het gele oog van rottend vlees midden in de dunne tovenaarscape blauw van vervliedende dagen de warme mond vol rood bedropen de baard van het vuur van aanstaande dood en in het laffe avonduur roept het om winter het loeien van de haard waar net het smoren vraagt de waard is een valsaard bedienend op de wenken…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

Ik heb mezelf dit weekend Twee keer gezellig gezelschap cadeau gedaan. Wanneer het nog altijd winter is en zo heerlijk koud, met dagen die korter zijn dan de nachten, moet een mens zich met veel humor en warmte aankleden wanneer hij door het leven wandelt. Onder de lage wolken en in de bijna vrieskou voelde ik mij die ochtend de koning te rijk…

Het Limburgs landschap steekt zich blij? in winters kledij Misschien...blij als 'n kind dat zich verkneukelt achter 't glas van 'n venster dat uitkijkt... op geschonken buitenspeelgoed dat er toe doet.…

Goede morgen dageraad Ook weer in het land Je bent ook deze morgen Iets aan de vroege kant Dat kan geen kwaad Het is juist goed Dan gaan we weer een stukje De lente tegemoet Dus laat de tijd van vandaag Je in en uiterlijke wonden helen En de liefde van een ieder Je gedachten strelen Zodat ook aan een stoere boom Die van aarde naar hemel…

Zou ze wel of zou ze niet? ze moest naar buiten, maar zie: ‘t giet! en de wind er ook nog bij, nee, de dame was in ‘t geheel niet blij! Met lood in d’r schoenen pakte ze de deur, opende die, maar dat was al zwaar dus met ‘n kleur rukte ze tot ‘t ding open ging, al met al nog een heel ding! Eenmaal buiten rukte en trok de wind aan haar kleding…

't Jaarboek zal straks sluiten met een Goddelijk signatuur 't zal met Zijn wil besluiten 't geschreven laatste uur 't Was voor ons verborgen hoe 't boek beschreven werd 't schreef wel elke morgen voor ons een nieuw complet We zagen water stromen op 't kleine nieuwe leven 't mag altijd bij U komen U hebt het zelf geweven Ook hebt U…

Op weg Op weg naar het einde van het….. voor de een was het geweldig, voor de ander een verdrietig jaar. In voor of tegenspoed, je krijgt toch vaak de kracht om weer verder te mogen. Een nieuw jaar, waarin je misschien plannen hebt, die je wilt waarmaken. Of je begint het jaar en maakt er gewoon het beste van. Zorg dat je jezelf blijft…

lucht streept in het grijs en roze licht besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt…

Als ik kleumerig ga over het zandpad En even sta te kijken bij een uitgestorven poel Denk ik nog weemoedig aan de zomer Toen was ‘t wat droger en geen modderboel Stonden de bomen weelderig vol lover En boden schaduw voor de warme zonneschijn Nu staan ze langs ’t pad, kaal als ik, te kleumen En ik denk; “Laat ’t maar gauw weer zomer zijn.”…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Lopend in het bos tijdens de herfst meer triest dan mooi De meeste bomen zijn zo kaal en die met weinig bladeren zijn gehuld in herfsttooi Kijk rondom nog eens goed zegt een stem in mij ervaar wat je werkelijk ziet en het is iets wat die stem mij inderdaad ook doen doet Ik ben misschien een beetje van de wijs en op dat moment breekt de…

Ik zag de winter aankomen met al haar koude en donkerte, bang daarvoor keerde ik om; het werd een reis terug langs voorbije seizoenen, herfst, zomer en lente werden opnieuw beleefd. Maar aan het einde van de gebaande paden stond ik opnieuw oog in oog met Koning Winter; ik gaf mij over, wentelend door de sneeuw werd ik vanzelf…

van het volgende pad geen weet dolende in het rond zij heeft zich in het wit gekleed als stilzwijgend verbond naderend in het doffe licht maagdelijk zelfs, nog onbetreden gebukt onder vers gewicht zomaar uitgegleden wat doet eigenlijk nog zeer? ik voel me licht in ‘t hoofd zonder verwijten over en weer het verleden gedoofd getuigenis…

De witte vlokken fris Als bolle veertjes Dwarrelen ze naar beneden De mensen lopen traag Door de straten Glimlachen naar elkaar De winter is weder daar Door koelte Een rode blozende wang Daar een sneeuwbal Of je die effe opvangen kan Kinderen Die Spelen In het zware weer Met koude en warme handen Mooie vergezichten in de weilanden…

En dan Voor de zoveelste eerste keer Wolkjesadem, witte daken In vervoering raken Voor de zoveelste eerste keer Autoruiten krabben Een geluksgevoel Zondagskind in warme kou Voor de zoveelste eerste keer…

Op zijn weg in vrije val dwarrelt daar een ijskristal samen vormen zij een vlok toen de wind hen samentrok Vlokkenspel dat binnentreedt vormen straks het witte kleed kinderen met een hoop geschreeuw spelen buiten in de sneeuw Aarde ligt in ’t witte bed om me heen een silhouet van bomen in serene rust dieren zijn in slaap gesust Op…

op de natuur kan je ook al niet bouwen probeer het maar eens want de wind waait krachtig de zon schijnt soms en de regen teistert maar altijd weer in onvoorspelbare volgorde…

De maand december viert gekleurd het oudejaar tijdens mijmeren gekoesterd door verlichting met zonlicht in perspectief Introvert zonnen waar het leven openbaart in een wit landschap door uniek gevoel omarmt wat haar souvenir verwarmt.…

De laatste bladeren vallen nu af dwarrelen weg drijven mee met de herfst de winter in…

Bladstil ligt ze breeduit te zijn in het blauwe uur dat schemert over haar ijzige lijf en alle geluiden lossen op in vallende duisternis hoe weinig er nu nog is van wat gisteren was zoals late zonnestralen over een nazomerterras hoe heb verwordt tot had en ik me wentel in de intimiteit van winter in de stad.…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazelaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazalaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels.…

De voorwinterdagen bevriezen in de vroege ochtenden de zonnewarmte boven struiken en graskruid . De lucht hangt zwaar op het land als een soort drukkend blok, onzichtbaar en nevelig massief . De wind, geurend naar aarde, strijkt vluchtig over het koude stervende groen om te verdwijnen tussen de duisterrode uitgebloeide novemberbomen.…

De voorlaatste maand van het kalenderjaar is gestart. Het is de maand die op voorzichtige, maar kordate wijze duidelijk maakt, dat een drie maanden durende ijstijd op komst is. Het is de maand waarbij hardnekkige en trotse bomen ook hun dierbare goed toevertrouwen aan het wegdek, de berm, de voortuin, de goot, het dak van de wagen enz.…