Alle inzendingen over vrijheid

op het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

Angst overmand me nu. Ja, alles lijkt wel op z’n kop te staan. Alles lijkt wel losgeraakt te zijn. Alles lijkt wel uit elkaar gevallen te zijn. Ja, ik wil er hard, ja heel hard voor weglopen. Maar dan ervaar ik alles ineens zo mooi. Ja, ik wil wel eeuwig hier blijven. Ja, ik ben er verliefd op. Ja, ik wil het wel in mijn armen sluiten…

Monsterlijk eenvoudig praat het je leven kaal roept herinneringen op uit diepste zijn dult geen inspraak jong als een kat duik ik door de kier van een deur n'hand leid me naar het licht.…

Jij, lieve schat, je wordt zo ongenadig bejegend door blinde gnomen en stupide machtsmisbruikers, kom, ik wil je met zachte hand naar mijn hart en ziel, heel teder, begeleiden, sluit je op binnen de grenzen van mijn wezen, voel je veilig, want ik heb me jaren verdiept in allerlei magie, dieptepsychologie en sjamanisme. Mijn krachtdieren en…

behouden twinkelt het maanlicht over het zilte water ongeveinsd tekent zich een beeltenis voor later sierlijke vogelpluimen vliegen als zeegodinnen schetsen langs het hemeldak een zinnebeeld van liefde en beminnen ademzuchtjes blazen zanderige hartjes op het strand de horizon, de aarde laten zich dragen op je hand ( voor…

Als kind was mijn leven als een gele vreugdevolle narcis. Vroeg uitgekomen ná de winter en uitkijkend naar de warme sprankelende lentezon. Nu is mijn leven gelijk bamboe. Na jaren flink uitgegroeid, soepel in de top meebewegend op de wind maar bij de wortel rustig en onberoerd.…

Chaos in mijn hoofd, uit zich in mijn huis, Ik wil hier weg, maar ben ook graag weer thuis. Wat gebeurt er in mijn hoofd, soms is het heel druk en soms lijk ik wel verdoofd. Onzekerheid is een struikelblok en daar zit een laag zelfbeeld bovenop. Dit wordt mij verteld en daarna door mijn hoofd duizend keer versneld. Kids, werk…

Mijn blauwe bloempje op de hei komt plots in mijn herinnering en ik ben blij. Mijn bloempje uit mijn kindertijd. Ik zie mezelf nog zitten, ik zit daar heel alleen. Ruik weer de brem zo stralend geel, gloeiend in de zomerzon. Die geur... de bijen zoemen, ik pluk mijn blauwe bloempje. 'k Weet nu het is de gentiaan. Toen niet, zag wel haar…

De kern van alle dingen lijkt vrij en grenzeloos. Zodat het soms gaat wringen, mijn tijd is kort en broos. Dan kan mijn bloed gaan zingen, zeilend langs een regenboog. Geen grenzen en geen dwingen, door golven naar omhoog. Het leven lacht en schittert weer, geen gisteren en geen morgen meer. En alle angst voorbij……

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen spiegelt De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand en in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens gelukkig…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen spiegelt De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand en in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens gelukkig…

Zijn vleugelslag wiekt hoog boven de huizen de nek ver uitgestrekt aan kop Voorlopig nog geen zwanenzang als de verre stemmen in zijn oren suizen Een ogenblik kijk ik naar boven het lange witte lijf in zicht Traag maar soepel in het ochtendlicht bewegen vleugels die goden loven Dan ontnemen daken mijn staren Voorbij is de getergde vogel…

Een eindeloos luieren op watergekoeld schuurpapier met gesloten ogen verdampen op het wad de grenzen water en zand slikken de kim voor even weg De wind etst beelden in strandgeel en zeehondengrijs schuren hoeken rond stormvrees is een mensenkwaal niet voor hen die in golven huizen of in het water dat goden draagt.…

klets me niet van al die kleuren zie mij liever zoals ik ben loop mij niet aan mijn kop te zeuren of hoe ik jou met mezelf verwen laat mij opgaan in het leven wegen ontdekken vrij en blij nieuwe avonturen laten beleven dat is het beste vooral voor mij je moet mij niet willen bedwingen mij in 'n keurslijf willen proppen ik zal vechten om…

de angst gemaskerd twee bruine ogen spreken stilzwijgend is het de traditie die haar steels volwassen heeft geschopt blonde lokken verhullen haar contouren, zo blijft de kans op thuisbrengen miniem welke inherent is aan de onschuld vermoorden zodat het stamhuis in achting zal stijgen spreekt zij met verdraaide stem al die vrouwen…

Het water klotst, mijn oren suizen. Het voelt als een, een geheel. Het water hoort zo, mijn oren echter niet, toch voelt het als een geheel. Het is als onder water, voeten van de aarde, los van de grond. Geen nu, geen later. Het is als onder water, oneindige ruimte, oneindig vrij. Geen nu, geen later. Het is als onder water, los van het…

als een vogel zo blij gedragen door de wind veilig in moederschoot het wedergeboren kind turend over wolken langs de uitgestrekte zee voor altijd in mijn hart gesloten vlieg ik overal met je mee…

Als het tij keert ik sta op de boeg dan slaat het wassende water wild tegen loef springtij op drift stralende sterren verspreiden zich snel de golven omarmend van tij tot tij de zee zingt haar lied van komen en gaan als een eeuwig verschiet zie de visser komt aan…

Er zijn van die imbecielen voor wie één en één geen twee is. Voor wie 't ruisen van de bossen ongelijk aan dat der zee is. Die de schoolbanken vernielen en hun balpennen verslinden Indonesië, tot woede van de leraar, aan de Zuidzee bij Somalië bevroeden dromend over Tamarinde. Die van 't land van Arabije de granatenappels proeven zonder…

In zuidelijk, gouden ochtendgloren werd onverwacht een draak geboren. Hij was heel klein, met grote oren en ogen vol verwondering. Hij was geslagen uit een ei, een ei, verborgen in een steen zo groot, zo oud, zo zwaar in mij, een draakje, fier en vrij. Ooit spuugde ik vuur, ik wilde vliegen, maar ik faalde keer op keer. Ik zwiepte woedend…

Laat de zon maar schijnen, laat de zon maar gaan. Zie je daar in de verte dat schaapje staan. dat schaapje met zijn mooie wol, dat schaapje met zijn zachte vacht, daarzo in het hulst van de nacht. Daarzo in het hulst van de nacht, met de zon hoog boven je. Zul je het schaapje strelen, en met hem al je geheimen delen.…

vliegensvlug slaat de rups zijn vleugels tot vlinder een nieuwe dag ontpopt zich…

cavia’s in zijn buik Tibet in zijn schoenen ontlasting in de neus als het aan hem ligt gaat hij dood zonder dat hij het merkt vol van zinloos combineert hij woorden tot knoeiboel vandaag leest hij voor onomstandig verscholen in wording blijkt iedere motivatie inwisselbaar niemand houdt zich nog bezig met de koran…

langs de rand van licht donkeren de nachtvleugels vliegen schaduwen met ijselijke kalmte in evenredige vlucht…

Als een pijl in formatie vliegen zij, in alle openheid, hun tijd vooruit. Scheren over land over water naar de grenzeloze horizon, met een overstemmend geluid Zij gaan en staan naar waar het gras groen en sappig is daar ergens op Zuid, Vertrekken in het ledige luchtruim zij zijn vrij, dat zit hen onder de huid.…

Maar wie kan leven met de ezels in een modderig weiland? Wie kan slapen met de konijnen in een donker bos? Wie durft wolf te worden onder de wolven, desnoods in een dierentuin? Wie een dakloze straatkat, die zichzelf voedt met de etensresten uit vuilnisbakken? Ik ben het allemaal geweest. Ik zeg niets meer. Ik verraad mijn onderduikplekken…

Een slapende wind gunt het meer nog even de rust. Zomer en herfst gaan hand in hand. Rimpelloos licht weerspiegelt een schilderachtige land. Aan de oever lonkt een boomstronk haast welbewust. De tijd zwijgt. Ik heb het begrepen...…

Proza dus woensdagavonden Persoonlijk ben ik geen televisie-zitster nooit geweest, oké het nieuws wat documentaires en ATW ja dat laatste al sinds jaren maar zèlfs nu niet meer elke dag maar voor een detective of een thriller of een misdaadserie daar sluit ik mijn ogen echt niet voor gisteravond met silence wittness had ik tranen…

Met losse korrels van striemend zand snijdt de wind door herfstachtig land. Ontelbare druppels geselen het gelaat over de rug van de dijk van dit klimaat Langgerekt asfalt schuift streep voor streep onverschillig onder mij door. De lucht is zwaar, links en rechts trappen trouw de cirkels rond, een kleurloze tijdlijn van een verwaterend spoor…