Alle inzendingen over gelatenheid

Haar getergde lichaam baant zich een weg door gesponnen weefsels in eindeloos bestaan daar aan de einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

de zon is niet ver genoeg voor mij ik wil jou alle stralen geven jouw gelaat omlijsten met al het licht het brengt je leven.…

en laat ons langs het steil ravijn opnieuw de oude weg betreden die ons terugvoert naar het huis, dat in de duisternis beneden nog aan de voet der heuvel ligt; waar gij zo eenzaam hebt gestreden, toen leed de liefde had ontwricht; laat uitgeroeid zijn het verleden en uw gelaat weer zacht verlicht…

Na afloop ging ze stil naar huis, gelaten en gedwee. Haar tien jaar van de negentig telden gewoon niet mee…

Je lijkt een slapende prins tussen witte zijde opgebaard in droefheid staan wij rond jou geschaard het licht van kaarsen valt op je gelaat en handen we voelen de gebrokenheid met d' aardse banden lelies en rozen liggen over je voeten gespreid als symbool van een liefdevol afscheid in stilte gaan we je volgen op je laatste…

vanwege eigenbelang Is een geopolitieke wedstrijd Om toegang tot grondstoffen ben ik bang Niet om democratie en vrijheid En terwijl ik me hierdoor onmachtig voel Slaan de clusterbommen venijnig toe Treffen dronen in oorlogszones doel Wordt vrede sluiten gezien als taboe Het is het verhaal van kosten en baten Maar dat feit wordt achterwege gelaten…

Ik zag hoe tranen over je wangen liepen en je arm ze wegveegde van je gelaat terwijl je even het hoofd liet hangen. Ik hoorde de gesmoorde kreet van diepe smart. Kende je niet, maar toch sneed het geluid als een mes door mijn hart.…

Een heel klein beetje oorlog Het is een heel klein beetje oorlog in mijn hart Ik hoor duizend bommen en granaten Voor alle mensen die elkaar haten, Met hun haat mijn hart doorstriemen Tot het bloedt De rode druppels haat Doorpriemen mijn gelaat Vandaag kleurt de dag rood Voor mijn ogen Geen liefde De rode bloedinkt Kleurt de striemen…

is waar iedereen over praatte Ze heeft haar leven ontnomen is nooit meer thuis gekomen Ze nam haar levensbesluit voor haar was haar droom uit Zonder verder na te denken had ze niets meer aan het leven te schenken Ze wilde niet meer verder leven zo zonde, had ik maar heel even met haar kunnen praatten misschien had ze dan wel gelaten…

vanmorgen was de deur op slot was zicht aan buitenmuren onttrokken   honderdjarige rust, handen en gelaat in geduldig vlees gegoten   lucht aan lippen, zoals zeespiegel op evenbeeld kan bogen   gruizige aarde, diepzee en bodemleven zoals einde aan geheugen   met meer honger dan een maag kan verdragen, meer droogte   dan deze dorst verborgen…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten stemmen irriteerden…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

Opmerking: een WK dat wordt gespeeld op de graven van zowel stadionbouwers als aanleggers van infrastructuur die tijdens hun werkzaamheden in het kader van het WK-Voetbal het leven hebben gelaten, hun geliefden rouwend achterlatend...!…

Een gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend…

heeft u het al gehoord er is hier een vrouw overleden wellicht is ze uitgegleden nee, ze is zeker niet vermoord dag mevrouw, dag meneer weet u toevallig haar naam hoe bijzonder zij was waar ze van hield, welke boeken zij las had zij vrienden of was ze eenzaam dag mevrouw, dag meneer heeft u het al vernomen een vrouw heeft hier het leven gelaten…

ik zal er zijn als je wordt opgetild gedragen als een prinses met je gelaat naar de hemel gericht een traan welt op uit de aarde vergezeld je op je lange reis naar de overkant van de dood waar de ziel het lichaam verlaat het hart door verzoening genezen geen ziel hoeft te vrezen in het licht van de zuivere zon zal ik ten afscheid naar…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk je voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten hun stemmen irriteerden…

Ik noem je Lola Femme fatale als mens Mijn handen klam Jouw blik intens Je houding in rust Starend naar de wijn Hij die je kust Maar achter laat met pijn Je blik beslaat Op jouw droevig gelaat Als ijs dat verdampt En handen verkrampt Begrip borrelt omhoog Als ik je behoedzaam bestudeer Voel ik dat hij tegen je loog Als een herinnering…

Bedachtzaam turend denkend aan vandaag hopend op morgen vogels zingend het ochtendgloren een perfecte dag het schijnt dat lachenden niet huilen kunnen een strak gelaat teveel gevoel om los te laten angstaanjagend niet makkelijk, wel noodzakelijk om door te gaan mijmeren over gisteren maakt het heden niet bijzonder vandaag is kort lang…

voor even waren wij geen vaders meer we hadden zorgen achter ons gelaten hier stonden kameraden, echte maten en allen loofden wij die ene heer en zo bevrijd van lasten en van plichten vlogen wij elkander in de armen ik voelde mannenlijven mij verwarmen we leken één familie: louter nichten ik was van al die mannen het idool en werd met zoete…

Het hoofd raakt leeg De zinnen worden korter Ik slijp nog wel de geest Maar ’t gaat niet vlotter De wil me te verzetten wil niet opstaan uit de luie stoel Toch ga ik het nog eens weer proberen ‘t stellen van een doel Die moeheid en droefgeestigheid die twijfel aan de zin sluipen bij mij in Gelatenheid wordt regelmaat De tijd tikt…

(voor Hallo Wien) hoe, hoe hard roept de uil deze nacht hij klaagt de stenen uit de grond die statig dansen in de valavond hun scherpe schaduw kruipt verdacht de kraters van de maan verlaten één voor één de donkere dagen ze klauwen grauwe wolkenlagen en hebben mij de vrees gelaten een oude eik, in de leegte geboren kraakt mijn…

'k Meen Caesar te ontwaren met zijn nobel en schoon gelaat, getooid als legeroverste, die zal vragen naar mijn reizen. Maar geen verschijning, slechts 't verleden dat mij rondleidt door het schemerig gewelf en een ijl vaarwel nog lispelt als ik de krocht verlaat.…

In diepe nis van donker lover staat bloedige zomer met zijn licht gelaat, gelijk in diepe zieleduisternis een brandend leed lichtend geborgen is. Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw.…

wereld met het zijden kussen; tot op de draad toe versleten en aftands met zijn zetel nog slechts verbonden door twee lussen zacht met verloren glans ik voel, hij is niet weg ruik de geur van zijn huid zijn ongewassen haren deel het verdriet van zijn verloren bruid de tranen door de jaren ik zie nog zijn lach geschilderd op zijn gelaat…

Zomaar een zomeravond nog voor de zomer begon Heb ik jouw warme, lieve blik Op mijn netvlies gezet Die ogen waar ik 6 weken van dromen kon Straks zie ik jou daar weer Vragend zullen mijn ogen De jouwe gaan ontmoeten Ze zullen vragen naar meer Zal jij al open staan voor nieuw leven Gekwetst bedrogen geknakt bezeerd Heeft zij jou achter gelaten…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

Wie wil mijn tranen overnemen Ik weet niet wat ik er mee moet Ze zijn vervuld van liefdesverdriet En blijven stromen in overvloed Wie wil er wat van mijn verdriet Een litertje of zo je zegt het maar Dan mag je het gratis bij me halen Ik ben het zat en ben er mee klaar Ik heb al miljoenen tranen gelaten Wonderlijk vocht uit groene ogen…

Haar negerend wast hij zijn handen Grof misbruikt ligt zij na te branden Verminkt besmeurt zo gevoelde zij Zijn passieve lust wederom voorbij Mat ziet zij hem in de beslagen spiegel Ziet zijn hardheid en kreunt van genot Haar borsten pijnlijk hard en gespannen Voelt haar dijen vol intens verlangen En als zij dan gelaten zijn slip aanreikt…