Alle inzendingen over nieuw begin

men zichzelf vermoeid in de rug Gekromd leidde hij ons naar het begin van het einde…

ik was je herhaling van zetten Da Capo ik was je vraagtekens van je gezicht ik was je opnieuw vanaf het begin ik was je achterwaarts begrijpen ik was je Andante zoekend naar de weg ik was alles wat jij was wat ik was alles wat wij waren vanaf het begin Da capo al Fine…

De ochtendstond ontvouwt de dag De horizon hult zich in ’t nieuwe licht Rond de plaats waar Hij begraven lag Hoort men verblijd een nieuw bericht Het graf geopend Hij is opgestaan Overwon de heerser van het dodenrijk En noodt ons met Hem mee te gaan Als burgers van Zijn grote Koninkrijk.…

Dood lijkende tak brengt nieuw jong groen tot leven hoe wonderbaarlijk…

En mocht de nieuwe dag dan tóch aanbreken, als een sprankelend begin van ons leven, dan zal mijn tong van pure liefde spreken en zal ik jou, opnieuw, m'n ja-woord geven.…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

Van het begin tot het eind Sleep je me mee In de zoektocht naar jezelf In de geschiedenis van Argentinië Alles voel ik met je mee Woede verdriet pijn en liefde Ik herken de plaatsen Buenos Aires, Plaza de Mayo, Punte del Este In gedachten loop ik naast je Woedend op de militairen Ik kan niet van je loskomen En dan, veel te snel ben…

lokaliseren vruchteloos heb ik gezocht maar blijf het onverminderd proberen Eens moet er een dag komen dat ook ik de zon weer mag zien de glinstering terug is in mijn ogen en alle leed geleden is bovendien Tot die tijd moet ik leven met dit leed me blijven afvragen naar de zin me sterken met het feit dat dit niet het einde is, maar het begin…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

Mijn fiets duwt tegen de regen in een bandenspoor ik heb wind tegen op het asfalt liggen blaadjes om de meter soms twee bij een ze bewegen mee heel natuurlijk in de wind behalve dat ene ik wil ze allemaal met mijn voorwiel overrijden nog voor de brug weet ik ze echt te raken ik kijk achterom twee bandensporen getrokken…

Eenmaal geplaatst op de rotonde van het leven bepalen wij de snelheid en of wij voorrang geven. Op deze rotonde van het leven draaien wij voortdurend rond tot het moment dat wij deze verlaten, alsof ze nooit bestond.…

Dit wordt door iedereen de nieuwe lent geheten, deze bezuiniging van elektriciteit. Nu moet men vroeger opstaan, want de tijd wordt kostbaar en bij zonlicht nagemeten. Die nieuwe zon! gezondheid en jolijt! het zoetste bed wordt kwelling voor ’t geweten, om half acht heeft iedereen ontbeten, om acht zijn zorgen in het vuur geleid.…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

laten wij samen gezellig nutteloos zonder begin-zonder einde niet verder kijken dan onze neus lang is laten we leven van vandaag tot morgen met een vooruitzicht van hooguit een meter laten we lopen door de stromende regen water sijpelend door gespreide vingers laten we tot aan de horizon van dag tot dag samen genieten wat daarachter…

heb je stem gehoord ik heb je gezicht gezien, voelde het verdriet achter je lach jij was de wind, die mijn tranen deed drogen toonde jij me plots je regenbogen Liefde onuitsprekelijk, maar toch, onvoorzichtig brekelijk de tijd, die komen gaat, niet te bedaren dan hou ik je hand vast, ga ik terug in jaren ga ik terug naar het begin…

Zachte lijnen jouw gezicht fluwelen streling ogen dicht teder aaiend open mond tong die traag de jouwe vond hand verwarmend langs je wang gevoelens niet meer in bedwang kom en voel hoe ik bemin dit was 't einde van 't begin ...…

Woorden zijn niet nodig als handen elkaar omvatten het prille beseffen “ik ook van jou” de stille fluister in de wolken als twee paar ogen elkaar ontmoeten in de warmte van een kus…

Afstand zonder woorden maar met kleine blikken die het vertrouwen steeds doorknippen. Wachten waar ik mag zeggen waar ik ben of echo's wil achterlaten met mijn woorden. Weten dat ik verlies wat ik verzamel omdat niemand het vraagt en dezelfde stemmen niets meer beloven dan wachten in de stilte die me kent maar alleen dezelfde koude herinnering…

Dan weten we weer, als we klagen over de temperaturen, dat aan elke periode een begin én een einde zit.…

ik kende de melodie van het lied maar pas na driekwart van mijn leven heeft zij eindelijk stem gekregen na een aarzelend begin met kleine lieve woorden kwam jij goed op toon gingen wij als duo voor de mooiste akkoorden nooit was er applaus er waren geen zalen het gordijn viel niet dicht maar bloemen waren er altijd als ik je kwam…

mijn oogleden zo zwaar van geplengde tranen wilde ik kijken wilde ik proeven van toch de lente toch het ontwaken van de natuur oogluikend, steels wierp ik een blik in mijn voortuintje de clematis staat in knop bijna barstensvol kale takken geen enkel blad toch tel ik vijftig knoppen mijn vingers reiken strelen en een glimlach is er…

langszij de haven timmerde ik doodskisten zonder bedoeling ermee te varen een wit laken met punaise gaten wat schetsen op de deksel afgebeelde relikwieën een levensloop vol afgedankte zielen aan het voeteneind wat verfijnde kreukels het stof was wat te lang maar met rafelende ingenaaide zomen kon deze dood me niet meer worden ontnomen…

ik sla de dekens op open de gordijnen en vind de grijsheid op de stoep het had aanzienlijk wat bezems gekost om deze uit m'n leven te vegen gisteren was alles kleurrijk opgedroogd maar ben vannacht toch weer ondergesneeuwd…

Gedoken bij de ingang zat je daar ontheemd je ogen schichtig bang je was anders en vreemd van grote schoonheid waren je amandelogen gevuld met droefheid vroegen ze mededogen verdreven uit je warme land verstootte men jou ook hier sta je ook nu aan de kant voel je je als opgejaagd dier kom geef mij je hand en daarmee je vertrouwen…

Dictator vermoord, vermoorde tegenstanders, polarisatie. Andere wereld is die van pure liefde, die niemand vermoordt. Die ieder liefheeft, ieder geneest en bevrijdt, samen geluk schept. Als liefde regeert, verdwijnt polarisatie tussen partijen.…

Traag breekt schemer door ochtendnevel hemel kleurt reeds rood in morgenlicht steeds duidelijker tekenen zich contouren vormt zonneschijn een schoon vergezicht vanuit de stroom stijgen nog de dampen waarboven sierlijke witte vogels zweven ontwaart men langs oever pluimen riet zo’n ochtend beleeft men het mooiste leven aan elke twijg van…

Er is slechts: begin... geen einde ... steeds, telkenmale terugkerend begin; overal en nergens; wij zorgden ervoor ... om de liefde die wij in ons voelden... voor ons hielden... kwam energie vrij ... ons offersgezinde aard bleek heel wat waard!…

Het is de kamer van geboorte en dood. Een onderaardse kamer, aards als het duister van de moederschoot. Het zijn de luchten van geruchtloos leven, kortstondig vlammende wolken, druppend als kaarsvet op ontvankelijke bodem, voor even. Het is de vraag die geen antwoord behoeft, de wekelijkse reis zonder bestemming. Het zijn de schemerplooien…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…