Alle inzendingen over volgen

ik legde de stenen in koesterend vertrouwen we groeiden in van elkaar houden ouders bepaalden mijn mozaïek toch zijn hun kleuren nooit echt de mijne geworden in confronteren ging ik al snel de andere nuances proberen zwoegde in voegen om toch hun patronen te volgen was recalcitrant en verbolgen koos ik uiteindelijk mijn kant ontdek…

het zomert hier bergt in smalle wegen weet op tijd nog gas te geven voor de rail ons vangt en volg de kaart die jij met liefde hebt geschreven wist de ravijnen voelde me de kleine in dat perspectief ik heb je lief gooide lijnen die ons hielpen te ontkomen aan dat diep we gaan toppen in een vergezicht dat uitgaat boven bergen…

het zacht lentegroen omfloerst met geluk kleurde nog prachtig in jouw ogen.. daar in de bloesem weilanden de oude knoestige laan door jong geliefden betreden was voor ons passievol moment te kort en onnodig geknot, een buizerd verscheen zweefde minzaam mee, echter niet om geliefden te volgen..…

De dagen gingen hun eigen weg, we konden ze niet volgen, we verdwaalden. Eén ding stond voor mij vast: die anderhalve meter was nooit nog bij te benen.…

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen. Mijn tranen zullen de zee niet halen, ze blijven voorgoed ruisen in mij, daar waar zij stromen mogen, blijf jij altijd in mijn hart nabij.…

nee dat nooit de tijd leert om genade te vragen en te geven nee nooit weer nooit je was klein jong en stoer hield je groot een hele vent nu ben je echt groot ouder verweerd en weet je dat je soms maar heel klein bent en heb je geleerd het zonder genade leven is een verdomd moeilijk te volgen levensparcours…

Ik prevel gebeden en volg hun status elke dag: Verzonden! Eigen actie is gezien artikel twee niet toegestaan dus bid en smeek ik: Houd van mij!…

ik beloof geen galjoenen geen vloot met duizend zoenen maar laveer op je zee en in tegenwind neem ik je mee in blauwgroene golven zie ik de koers die je schuimkoppen volgen maar mijn kiel is verbolgen snijdt door het water met het diepste gevoel strandt een horizon later in de chaos die ik voorvoel niet met geweld je bent niet geveld…

Wat zoal aan komt waaien als verlangen, blijft maar kort plakken op mijn ervaring hoe betrekkelijk het is Ik kan leven, ik ben vrij van tekorten, ik lijd niet aan pijn, hartstocht of problemen niet aan de chaos van liefde of ambitie, ik wacht niet af wat ik toegeworpen krijg Daar ben ik te goed voor zeggen me ook mijn vrienden Ik volg…

De schaal wiebelt hypnotiserend licht en donker op en neer Tikjes van mijn nagel De rand omlaag drukken en langzaam de ronde volgen Golven weerkaatsen de zon Schommelend licht Wiebelschaal Met een stok sla ik trilstroom in het brons, de houten tafel en van mijn vinger naar mijn…

zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild dit leven niet gewild zeg me wat er is waarom ben je nog steeds verbolgen toon mij de weg dan kan ik je misschien weer volgen…

Die uitblinker in hinderlijk volgen met zijn salpeter en zijn klapperende tanden, zijn oogschaduw, zijn holle kassen en zijn voetafdruk die nooit wordt gevuld. Ik heb het volgende over hem te zeggen. Hij is geen onverlaat maar een spiegel van gene zijde waarop beproevingen een rekensom worden.…

je bent van glas mijn hoekigheid wordt ronder als ik in je spiegelen mag je kaatst in lijnen die geen einde kennen mijn handen warm ik aan jouw oppervlak ik zoek naar je begin een naad, een draad die ik kan volgen open maar, ik wil erin versmelten met jouw beeld je transparantie proeven maar je bent gaaf, geen barst of kleine groeven…

Meeuwen vliegen buiten zinnen zijn onbevangen, weinig zwierig hun voortdurend geschreeuw boven het geraas van golven het uitzicht dat niet verveeld zich met maritieme lucht omgeeft helpt de dag compleet te maken grijze ogen volgen de wolken verliezen hun duurzaamheid uit het oog, echter tevergeefs..…

verder verder veeg hem niet weg volg hem omarm het kind in het dodelijke licht van het stervenswoord laat het gaan naar vlinderlichte tijd…

laat ons nimmer meer dalen zie daar die helder blauwe nimfen badend in een sterrenzee zij hebben slechts weet van liefde bespelen de waterharpen ongedwee er is geen weg meer terug zou het niet meer willen och, daar gaat de hemel open volg mij, we mogen onszelf onbeperkt in schoonheid dopen i had a dream…

Al wie volgen hare draf*, Delven zelve zich een graf. Ach wat boort gij als de tol, Tot uw eigen val, een hol?…

kan slechts in gedachten wat rest is het spoor volgen over de heuvel naar beneden tot het laatste station het graf boven op de heuvel begint de passagier te denken en te kijken of het spoor aan de zonzijde ligt of de pech van de achtervolgende schaduw hem somber het loodje doet leggen snel of soms in langzame vaart…

Haar ogen blijven volgen in welke richting ik ook ga het zwart-wit heeft haar ogen groen vastgelegd volledig gekleed, kijkt zij mij verleidelijk aan haar sigarettenkoker tussen haar duim en wijsvinger geklemd terwijl uitbundig haar blik mij blijft volgen Zoals jij daar toen lag; verleidelijk, aantrekkelijk en begerens- waardig wie had…

Ongetemd en vrij volg je de weg van de natuur, een prachtige omgeving waar stromende grassen wiegen in zachte bries, rimpelingen glinsteren in voorjaarszon en je statige aanwezigheid in het water toont; je bent de blauwe reiger van ons land.…

Doodsbedreigingen per e-mail volgen, waarover schande gesproken wordt, Wijkerslooth bewaking krijgt, het normen en waarden debat dualistisch zal oplaaien. De kogel kwam van rechts.…

Droeve dagen volgen op veel te lange nachten, mijn ogen verlangen terug, naar hoe ze vroeger lachten. Mijn arm heeft zich erbij neergelegd - hij zal nooit meer heel zijn - van binnen heerst het zwart, en overheerst de pijn.…

Het is nog vroeg in de morgen Wanneer ik door jouw straten ga En de muur van mist waar ik voor sta Weerhoudt mij niet van grote zorgen Ik zoek naar iets wat ons samen bond naar wegen terug en naar het waarom De niet geleden toekomst is een bom maar de natte stilte dooft mijn lont dus keer ik zwijgend terug naar huis en volg de ritmische…

hellend vlak verlaten stijgen, stijgen, hoogte vrees steeds minder steil, tot even zweven het hoogste punt is net geweest sneller, sneller naar beneden miertjes worden lompe karren ik stuiter prettig op het groene stom kijken wat oude knarren rollen, rollen dit is fijn gezichten volgen vol verbazing steeds trager bijna stil en dan donker…

ik schreeuw mijn armen rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels…

rood bewoog de spraakwaterval van hoog naar beneden nooit even stil en tevreden over het spraakmakend heden hoog opgezeild klapperden oren steevast verleden tijd strengden ogen de te volgen route zonder mededogen het boegbeeld sneed bol gepramd regelmatig de zelfkant pas toen ik je kuste verstomde jouw vocale energie met…

in haar wezen staat geschreven dat zij de ware brengster is van het enig echte leven voor wie weet hoe te vragen naar de sleutel van haar hart verblind door haar schoonheid niet aan de verweerde buitenkant maar uit een beproefd innerlijk aanbidt hij dat lieftallig schepsel met heel zijn ontroerde ziel vingers volgen de sporen van haar…

Er zit nog veel verdriet en pijn Verwerking kost mij tijd Waar nu dan toch mijn vrienden zijn Ik was ze zomaar kwijt Wat is dat toch, dat bij een verlies Er nog meer volgen moet Alsof ik dit verdriet verkies Een vriend doet dan juist goed Na al die tijd van eenzaamheid Is mijn behoefte groot Helaas ben ik het vertrouwen kwijt In wat vriendschap…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…