Alle inzendingen over huizen

Op uw misnoegen krijgt een mens nooit vat U houdt mij ontoerekeningsvatbaer Maer naer uw alter ego's kijkt u zelden Daer in de spiegel huizen beide helden Geweten en Morael staen voor u klaer Zij bieden inzicht in uw functioneren Verbael linguael, i.e.…

zij was het korenblonde meisje met sproeten als een sterrennacht op klompen langs het smalle pad de lange weg naar het oude dorp de hemel kraakt, de stilte kruipt Duitse ulanen op hoge paarden als moe geplaagde horzels in hun Grooten Oorlog, slaan de avond blauw, het volk huilt, het dorp brandt, de onschuld sterft, de nacht likt het zwartgeblakerde…

Het grote Romeinse rijk voert vol woedende trots zijn vele oorlogen om met weids vertoon te zegevieren waarbij verwonnen vijanden als slaven worden rondgeleid de wereldveroveraars maken ontdekkingsreizen onderwerpen volken vreedzaam of bloedig aan hun wil en wetten terwijl eeuwen voortrazen heeft de woning van Romes welgestelde burger…

Je hebt pech wanneer je anders bent. Je hebt pech gehad wanneer je naar een school moest waar je nooit jezelf kon zijn. Je hebt gewoon pech wanneer je over paden lopen moet die platgetreden zijn. Goed leren omgaan met mensen die je niet kunnen begrijpen. Dat kun je leren in een goed verlichte school. Je hebt geluk wanneer je anders…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

Wonen we daar gewoon in huizen, en hebben we er geen verdriet? Mam, als wij elkaar daar kennen, Is het wel goed daarheen te gaan, Maar jij moet de boel verkennen, dan komen wij achter je aan... Mam, wordt jij misschien een engel? Maar dat ben je eigenlijk al; Blijf toch ,mam, nog even bij ons, we zijn zovelen in getal...…

Straten, huizen zijn versierd. Oranje kampioen, Oranje komt er aan. We leven in een euforie. Aanvalsgolven rollen af en aan. Elke voorzet is op maat en uit duizend kelen klinkt het lied: "Wilhelmus van Nassouwe ben ik van Duitsen bloed". We barsten van het zelfvertrouwen. Nederland leeft in een roes.…

Het Venijn De Andrieskruisen wapperen in karmijn over de stad de oude haven huilt, rilt nog van haar verloren water een waterpoort toont geschiedenis, bewaart voor later haar kloeke mannen, als vent uit Breda, dan had je wat stad van koepel en kerk, huis van geel en zwart de Heren van Breda huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed…

Auto’s parkeren op zee en stromen mee tussen huizen als Lego-blokken. Witte maskers, dichtgeknepen neuzen. Lijkzakken vol grauwe, naamloze buren ploffen in de grond, verteren in vuren. En dan die blik, die radeloze blik van grote kinderogen. De MENS gewikt en gewogen. Elke geboorte gaat met vuil gepaard.…

II Slingers van wielen Fluit van klaarover, waar huizen in de velden gaan staan. Merels nemen het fluitje over. Analoog lied. Op ritmisch gehei verstild lawaai vliegen de vogels nog tegendraads. De grutto wordt niet meer gehoord.…

De plek waar alle weggestopte gevoelens huizen Van haat, wraak en zelfzucht, Opzettelijk pijn doen... Het slechte van de mens zit ook in mij. Het doet me pijn om mens te zijn.…

Rondom haar lagen dode mensen geraakt door het mortiergevecht de huizen verbrand, met de grond gelijk en het kindje heeft totaal geen recht. Ik zie die grote bruine ogen voor me waarin geen emotie te lezen staat een zucht nog even als ze omkijkt en dan haar weg weer verder gaat.…

Dag stad, dag oude binnenstad motregengrijs op tweede-kerstmorgen dag huizen waar ik heb gewoond nu mag een ander voor je zorgen de Gehoorzaal heeft haar deuren dicht groene laarzen staan in een etalage het Stadhuis baadt in schijnwerperlicht ik draag mijn zestig jaar bagage dag Breestraat, Pieterskerkchoorsteeg, dag kerken, Singels en…

Ook de dag toont nu Haar schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt….…

De wind, kaal als een geschoren rat, rent langs de huizen, knabbelt aan de kranten, de vuilnisbakken, de rokken van kleine meisjes. De stad is gelukkig tezamen, sneeuwbal in een jongenshand. Niets hoort bij alles hoort bij niets. Zeven kraaien vliegen in de rijpe winterlucht.…

De kerken staan aan de vooravond om door Makelaren te worden verkocht Nederland heeft geen zin meer in kerkelijk "eten" Alleen met Kerst worden de heilige huizen druk bezocht In de mensen een welbehagen om zich te zuiveren van alle vreselijke hatelijkheden en ruzies tegen elkaar De mensen zijn op kerstavond een makkelijke prooi van illusie…

het is herfst geluiden klinken anders een verre hond blaft kaler naar het schijnt onder een grijswitte lucht lijkt de oude graanmolen zwarter en zwaarder dan gisteren ik luister hoe het -gak,gak,gak- van een ganzen-V aanzwelt en laag over de wieken wegglijdt de warme witte adem van de huizen kruipt traag omhoog in de stille herfstlucht…

er is geen onderscheid de voorbijgaande auto is het sluipend dier waar koren op sneeuw lijkt en aarde fluweel een weg recht een berg op kan gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al…

Ik kijk om me heen Gebouwen, huizen, bussen Treinen, wegen, verkeerslichten Wat kan mij het allemaal schelen! Ik kijk naar mezelf Pijn, verdriet, eenzaamheid en onvrede Maar ook dromen en wensen voor de toekomst Hoe durf ik..zomaar verder te leven terwijl jij dat niet meer kan?!…

Een najaarsstorm ver op de oceaan, met hoog water en wind, heeft de kust ondermijnd, huizen verdronken. Wij liepen naar het strand van de binnenbaai, dat geen geweld kan doorstaan. Zand over het pad, ruwe sporen van water waar zee door de duinen brak, planten afgerukt en nog bloeiende, slap op het strand.…

De huizen zijn dansende spookhuizen geworden, auto's in de straat bots-autootjes die op elkaar inhakken. En je kan niet anders dan wakker blijven en door- staan.…

' Komt ervan wat er mag komen: ik peddel zacht, de huizen slapen.…

ik kom slechts om te gaan, mag even op de drempel zitten, leven in iedere taal, misschien één tel een glimp of een glinster van die ene oceaan die ik niet in de werkelijkheid kan thuisbrengen maar die een anker uitwerpt rondom huizen, wolken, bomen, verleiding en schuimende geschenken soms vervaagt de deur tot een onbereikbaar eiland, hoor…

Door het kleinste hoekje van de kamer kruipt een kriebelend klein beestje misschien wel onwetend van het feit dat zijn oude boomgaard is vervangen door kille stalen buizen voor ons, o, zo warme huizen waar we eten, drinken, lachen en huilen voor hem, vlakten zonder horizon, kilometers lang, met daarachter een Berlijnse snelweg de muur…

De wind zo guur waait lokken heen en weer op dit late uur kijkt de maan op ons neer Bakkers maken poppen van spec'laas Makkers staakt uw wild geraas Ik kijk door de ramen van de huizen Zie gelijk Pepernoten, kikkers, muizen Kindjes warmen handjes aan hun mok lintjes sieren pakjes, taaitaai geschrok Op het dak paardenvoetjes…

Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van steen en cement - waar de sterflijken samenhokken, bederf de adem doet stokken en elk geheim wordt gekend. De loden hemel daarboven, boven misère en sleur, die ons de dromen ontroven, geen hart om aan te geloven, geen zon, geen warmte, geen kleur.…

Buiten is het grijs en grauw, de huizen staan er verlaten bij. Dof is het groen van bladeren aan de bomen en al kijkend door het raam zit ik wat te dagdromen. Gevoelens van weemoed en melancholie. Het is alsof ik het vandaag anders zie. Geen vaste grond onder mijn voeten en mijn zintuigen op slot.…

weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier anders verstrijkt windvlagen dwalen met een glimlach door de kamers die als graven worden gevuld met de uitgebluste toekomst met elke korrel verliezen kleuren zwijgend de streken van penselen vertrekken worden tussenstations elke deur een masker waarachter de volgepakte leegte het uitzicht breekt huizen…

zoveel rechters hebben hun oordeel geveld in het begrensde land dat in de boeken staat beschreven, de verdrevenen opnieuw verdreven beschermd wat zo beschaafd in naam van koningin en vaderland met alle wapenen wie anders is te lijf, te lijf gegaan de wet heeft opgesloten die als kind werd opgejaagd in chaos van besloten huizen, de kelders…