Alle inzendingen over algemeen

Sommigen houden ervan. De rest koopt chips. En da’s ook poëzie, maar dan met E-nummers. Je zoekt een antwoord in een vers, vindt een sticker op een banaan. Je denkt: “wat is dit allemaal?” En poëzie denkt: “ja, precies.”…

Ze ligt daar. Niet op een bed, niet op een matras, maar op een kluit mos die ruikt naar een natte hond met een postgraduaat in melancholie. Haar arm ligt erbij alsof hij net ruzie had met de rest van haar lichaam. En haar haar? Dat kronkelt als spaghetti die per ongeluk verliefd werd op een grasmaaier. Boven haar fluisteren bomen tegen…

In de stad waar lichten fluisteren en dromen op stoeptegels vallen- adem ik tussen mensen die ik nooit zal kennen, maar elke glimlach is een kleine zon in de regen van vandaag.…

ik schilderde zachtjes een appel rond maar hij keek op, hij had een mond een lichaam viel in nat papier verdween in kleur, bleef niet bij hier een stem achter glas zei: verdriet is traag, maar nooit voorbij ik voelde hoe het adem nam als stilte die van buiten kwam een hoed dreef traag, een deur erin ik deed hem open, stapte in…

weer klapt iets open geen deur geen dag geen meisje de wereld misschien of iets wat er op lijkt straat schuift uit witte verte arbeiders bouwen met handen die te licht zijn aan een huis dat niks zegt trappen piano’s geen ramen geen einde populieren wiegen niet van wind maar van iets dat ze weten gooien stemmen naar elkaar vogeltaal…

Dat we op één bank zaten Dat je staarde naar je rafelige kaart Dat de witte vouwen waren als de brede brandwegen zoals ze het woud dwars doorkruisen Dat we om het verste pitten spugen speelden Hoe het oud papier knisperde als de rivier Rond de bank waar we toen aten staan kersenbomen…

hoe vaker hoofdlijnen zich ontgrendelen, hoe beter het zicht er is geen maat bepaald op ontginning van wederkeer om ruimte te ordenen en een standplaats te vinden een uiterste na te jagen ter verleiding van het binnenste dat letters tot een woord schikt om het ongrijpbare vast te houden…

Ik zat in het café. Tafel vijf. Mijn vaste plek, want daar staat de leuning scheef en dat past bij mij. Aan mijn voeten lag een hond die ik niet had gevraagd, maar die blijkbaar bij me hoort sinds ik ooit een worst heb gedeeld op een dinsdag in februari. En daar, voor het raam, liep hij voorbij: de man met de lanyard. Alsof hij onderweg…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Het stijgt, als damp van een vergeten mond — een fluistering die zich vermomt als openbaring. Niets raakt mij meer. Ik ben voorbij huid, voorbij adem. Een gestolde blik in de ruggengraat van de lucht. Hier trilt alles alsof de hemel zelf een koorts draagt, een hunkering die zich niet laat doven. Licht scheurt open als een oude…

Ik stond daar. In een maatpak dat eigenlijk voor m’n neef was gemaakt, met schoenen die voelden alsof ik in beton stond. Iedereen zei dat ik straalde. Wat ze bedoelden: ik zweette me kapot van de stress en de kragen van mijn hemd sneden in mijn nek alsof ze wilden zeggen: ge zit hier vast, jongen. Ze kwam eraan. In dat witte kleed. Mooi.…

Ik stond daar, aan de rand van het water, waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans. ’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes, dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken. Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben…

Zwart is nooit genoeg. ’t kruipt, ’t sluipt, ’t zuigt zich vast aan wat nog leeft en ademt. Zwart heeft geen naam, geen god, geen bloed, geen klok die tikt in mensenritme. ’t komt niet met een schreeuw, ’t komt niet met een mes — ’t komt als een kus die niet stopt en u stikt. Zwart is geen kleur. ’t is een keel zonder stem…

de stilte schuift langs de muren alsof ze iets zoekt dat net niet aanwezig is er hangt een kleur geen naam voor maar je voelt het in je schouders iets kijkt maar zonder ogen en jij kijkt terug met iets dat niet van jou is de tijd is traag vandaag als verf die weigert te drogen als adem in een kamer waar niemand wordt gemist…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

Er is iets dat beweegt onder alles wat stil lijkt — een trilling, niet van wind, maar van weten. De grond houdt zijn adem in. Ik hoor hoe het gesteente zijn geheimen schuurt tegen de muren van mijn bekken. Alles is zwaar hier, log, en toch een spanning, alsof elk korrel zand een belofte draagt van breuk. Mijn handen graven…

De klok liep achter. Toch kwam de lente op tijd. Een sok in de vaas. De koffie hield zich stil. Buiten bloeide een vergissing…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Er is een siddering voor het breekt — een glans alsof de hemel zelf een wond voorbereidt. Ik sta in het midden van niets terwijl kleuren kermen langs de randen van mijn gezicht. Wat binnen was wil naar buiten, wat naamloos bleef begint te schreeuwen. Er krult iets op in de lucht, een dreiging, een symfonie van splinters die zich…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

De laatste weken van de meivakantie Lijdt ook dit dichtorgaan aan anemie Het wordt geïnfiltreerd door gekken, dwazen Ze kruipen straffeloos door wet en mazen Ze schuimen liever in anonymie Hun nonsens kraamt morbide fantasie Hun narrenschip zal zinken tot ik land zie En licht, aan gindse oever waar de taal Nog taal is -…

Rafels heten ze in het jargon maar wat is 'yolo' in een mensbestaan van opstaan denken al doend verder leven als onvolmaakte versies van onszelf in chaos met z'n retro rituelen regime van eten wassen overleven in schuilkelders gespeend van maan en zon... morgen gezond weer op zegt sonja barend een liefdevol refrein tot in…

deze ochtend lijkt genadeloos op gisteren met eenzelfde zwijgzame dageraad dagen vullen zich altijd met morgenlicht kenbaar, ontegenzeglijk zelden afwijkend van een patroon een porseleinen bord, een grindpad tevens voor herhaling vatbaar laat de ziel zich tot het lichaam richten -ten langen leste, zonder iets te vragen maar toch met een…

dan is daar het moment dat voorheen slechts bestond in verborgen gedachte aan het zicht onttrokken het huis te verlaten de ochtend aan te vangen in weerwil van tijdstip gebonden aan plan of plaats van alles wat klopt wat leeft zodra het beweegt zo tastbaar is alles wat ooit met spreken begon…

Er ruist een zachte adem door het lover, de dauw ligt zilverstil op elke steen. De zon, een jonge bloem, breekt langzaam over het veld, waar alles wacht, onzichtbaar één. Een merel zingt zijn eerste, heldre zinnen, de lucht wordt blauw en trilt van nieuw begin. Mijn hart, een blad, mag in het licht beminnen de stilte, en de vrede diep vanbinnen…

De avond spreidt een zacht gewaad van purper langs het stille woud — de wind, een fluisterende troubadour, zingt lenteliedren tot de wolkendou. De beek, een traan van licht en tijd, glijdt door het mos als een herinnering — elk bloemhoofd buigt, een tedere schuchtheid, naar ’t gras dat geuren ademt, diep en zwijgzaam.…

Ergens tussen de eerste tram en het laatste nieuws schuift de dag als een jas van vreemde stof om mijn schouders. Iemand lacht in een andere kamer, ik hoor het als een echo in een lege inbox. De regen valt, zacht als een vraag die niemand stelt, op ramen vol vingerafdrukken en plannen die niet doorgaan. We oefenen in verdwijnen: achter schermen…

Vandaag spring ik uit de lakens, de zon heeft haar handen warm op mijn wangen gelegd. Ik drink licht uit de lucht, adem blauw in mijn borst, de wind kietelt verhalen tussen mijn vingers door. Op straat glimlacht de wereld – een fietser zwaait met een regenboog, een hond danst in plassen, een kind schildert dromen met stoepkrijt op het…

Trek je linker sok aan je rechtervoet en vergeet je sleutels in de koelkast. Zwaai naar de buurman die een cactus uitlaat, tel de wolken, maar begin bij zeven. Ontbijt met een appel en een raadsel, schrijf een boodschappenlijstje in geheimschrift. Laat je schaduw thuis, neem de bus naar nergens en stap uit bij misschien. Fluit een liedje dat…