Alle inzendingen over emoties

Ze zeggen: “Er is altijd licht aan het einde van de tunnel.” Maar wat als dat licht kapot is? Wat als je enkel duisternis ziet? Dan moet je weten: Licht kan hersteld worden. Een elektricien leert het niet vanzelf die krijgt hulp. En zo is het ook met jou. Je moet het niet alleen kunnen. Je mág om hulp vragen. Dat is geen zwakte, dat…

Wanneer in ademloze schemerschijn De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen, En de aarde staart naar de eerste tintelingen Der zilvren spangen van het nachtgordijn; Als dan door 't loof der luistrende jasmijn De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen, En sluimer daalt op brede duivezwingen... Dan is het zalig, om alleen te zijn. Dan is…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

Motregen aan zee, een koude morgen, de grauwe kop van een bunker. Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan? Geluidloos duikt het op, achter iemand met wie ik praat, of in de tuin tussen bloemen, het bevriest de glimlach, legt…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties   emoties toegedekt met een deken van hoop   hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes   hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen   hoop op een vredig leven bij tijd en wijle            …

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal. Laat de ander anders zijn, laat het hart zich openen: niet de drift tot overtuigen maar het spreken zonder eisen, het haken naar respect, heel gewoon…

als ik in mijn diepste geraak en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de notenbalken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde…

Luister naar de bomen 't is de wind die door hen spreekt. Kijk naar het water 't is de wind die het laat kabbelen. Zacht lispelen de bladeren door streling van de wind. En het gekrookte riet golft langs het kabbelend water door de wind. Ik zelf ben de wind want ik hoor de bomen ik zie het kabbelend water en het golven van het…

Het gordijn van mist houdt alles op afstand, verdriet druppelt binnen, waait door kieren terwijl ik vul, plak, schraap, en ploeter om het huis bewoonbaar achter te laten, de rug pijnlijk van het dragen en het hart moe van het bewaren. Onder woede broeit een kwetsbaar weten, namen spoken rond, gebeurtenissen ontwijken preciesheid, schuld wijkt…

Doodgaan is leuk. Op de feestavond van school b.v. je ligt heel stil, armen gekruist op de borst. Geen wimper beweegt (of toch?). Na afloop zegt iedereen hoe mooi het was. Hoe dood je lag. Geen wonder. Opa kon het ook en mijn vader. Goed gezien hoe dood zij lagen. Zelfs die vlieg deed hen niets. Geen centje pijn of kriebel. Doodgaan is leuk…

I. Morgen Ik lag in ’t oeverriet aan de’ overkant En tuurde naar haar raam in de buitenste paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan. II. Avond Het zwerk wordt wit en rood, het landschap groen…

Voor ieder naderen eens de laatste dagen dat is de weg die door het leven gaat maar ondanks dat zou ik toch weer graag de bijen en de vlinders tussen bloemen zien fladderen in mijn tuin. Ik wil zo graag nog weer genieten van de kleurige bloemen en planten, van de uitbundige zangen in de eik. In de lente weer het jonge leven dartelend…

Ik volg de kaarten, laat ze spreken, geheimen van mijn ziel ontwaken op YouTube-schermen, in nacht en daglicht herken ik echo’s die ik zelf ooit maakte. Tussen de regels fluistert mijn blauwdruk, een toekomst die zich zacht ontvouwt — wat ooit verzinsel was, wordt werkelijkheid en zelfs het onbekende voelt vertrouwd. O God, welk pad zal…

Iedere ochtend als de horizon weer licht en de wereld zich baadt in het zonnegloren verheug ik mij weer bij het zien van jouw gezicht en verlang ik weer jouw stem vol zang te horen. Een dag zonder jou is een dag zonder zon een kleurloze hemel met wolken bedekt geen groen veld geen blauw bos tot de horizon geen vrolijke kleuren zover ons zicht…

(voor Victoria Amelina) Zij kwam tot wasdom in het roemrijke Lviv, met haar pen in de literaire inktpot, haar reactie op de boze Russen was hyperactief en zij was even tragisch als de Lady of Chalott. Zij onderzocht de Russische misdaden en oorlogspuin en ook de moord op de schrijver Volodymyr Vakulenko. Zij vond zijn dagboek in een tuin,…

ik kijk weg zij echter naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als onder een deken want haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen worden bleek aangedreven, misschien door het hart ikzelf volg een onbepaalde gedachte gehuld in witgrijs het is zo dat mijn bril verborgen is in…

'k Ben eenzaam-droef, in 't geel-teer avond-dalen... Door 't open venster hoor 'k de donzen val van klamme bloemen in kristallen schale... - En 'k weet niet of ik haar beminnen zal, in 't stil en licht bewegen harer leden, en hare goedheid in mijn vreemd bestaan... 'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht…

Woorden van geluk zijn moeilijk, ze zijn klank, wartaal, aaas en jijs en toedan, alles of niets. Het lekken van vuur; een gordijn in de wind. Ze zijn eigenlijk maar ballast. Want we zeggen geluk niet, we doen het. Dieren hebben alleen maar hun lichamen; snuiven, stampvoeten, hoeden warmte met warmte. Het leeft en trilt, het heeft geen namen…

Waarom Professor Doctor van Dale hou ik meer van distels dan van rozen? Van de schreeuw van pauwen meer dan van de zang van galen? Van citroenen meer dan van frambozen? Van het kleed van roeken meer dan van het kleed van pauwen? 'k Zou dit Freule gaarne nader onderzoeken met permissie van uw vader te beginnen met de…

Stenen onthouden – zoals het brein herinnert, bewaart, laag over laag. Ondergrondse stromen van oude angsten, een bed van trauma’s waar het vertrouwen siddert. Plots de eruptie: brein als vulkaan waar dromen, wanen uit de lava worden geboren. De lucht vol vreemde sterren, verhalen die dansen tussen dimensies…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet ondoordringbaar verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis verloren in verlatenheid verbinding verbroken…

De bloemen ademen zacht hun geur, maar niet ieders neus vangt ze. Een gebouw glinstert in de verte, vol ramen, vol schittering, waar piepkleine mensen bewegen, zichtbaar enkel voor wie kijkt met andere ogen. Een lage toon trilt in de kamer, een zoemend ritme dat meebeweegt met gedachten— onhoorbaar voor de ander, maar…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont…

De nacht te lang, twijfel als metgezel, een flat white als houvast, bloemen en fonteinen tegen de leegte in mijn hoofd. Ik wachtte hem, de man die eens luisterde toen de wereld kraakte en mijn zoon verdween in stilte en onmacht. Zijn fiets op slot, zijn ogen open. Ik sprak in flarden, vulde de stilte met broze herinnering, met woorden…

Het heeft misschien geen enkel nut dit schrijven, mijn leven, mijn gedachten en het is ook maar de vraag of het allemaal ergens naar toe gaat soms lijkt het nergens dichterbij dan ooit positief denken en zo in het leven staan elkaar altijd na praten, en na elkaar praten geduld uit oefenen op het geduld herfst lacht ruw zijn eikels bloot…

Ik sliep, een Doornroosje in nachtmerries, gedronken van gedachten die mij bezaten. Een krankzinnige aap, kogels van paniek ratelend door mijn hoofd, ik dacht dat ik hem wás. Tot mijn ogen knipperden, een scheur in de trance, en ik mezelf zag — niet de storm, maar de getuige ernaast. Mijn dierenbrein schreeuwde “Pas op! Alarm! Crisis…

Ik zocht me een plek in het Turkse bad waar warme mist je huid bewasemt en fibersterren van kleur verschieten en steeg op met m'n gedachten tot ik dacht dat ik niet meer dacht en de aarde bleef hangen in haar baan ver van m'n aangekleed bestaan zag ik mensen verdwijnen waar ze kwamen stof tussen de hemellichamen De stoom trok weg in…

Een motorfiets, verboden vrucht uit Eden, glanzend verleidingstaal, maar waardig slechts wie ook de wortels kent. Ik was een kind dat schroefjes losdraaide, dat vallen en opstaan vertaalde in vertrouwen – Willie Wortel in een schuur vol vonken en hoop. Maar de markt leerde de kunst van breekbaarheid: lampen die doofden op afspraak,…

Ergens, tussen de schemer van geest en kosmos, ontspringt een vonk die wij psychose noemen. De een zegt: ziekte, een breuk in het denken, een val uit de werkelijkheid. De ander ziet: een opening, een oude deur naar mythen en stemmen die ooit profeten, sjamanen, zieners heette. In de waan gloeit soms wijsheid, een ander soort weten,…