Alle inzendingen over liefde

Je blik zegt genoeg stilte groeit tussen ons heen woorden hoeven niet Ik hoor je nog voor je spreekt, voel de rimpeling in je stilte. Elke blik een fluistering die mij moeiteloos bereikt. Je adem trilt door mijn huid, een taal zonder woorden. Je aanwezigheid golft door mij heen. Je vreugde gloeit als ochtendlicht dat zachtjes door mij…

soms schuur ik even aan de hemel hopend dat ik opgemerkt word heel bescheiden want ik ben nooit op de voorgrond of neem zelden het hoogste woord alleen omdat ik me als eenling wil onderscheiden in de massa word ik nooit gehoord door patsers schreeuwers en jongens met een grote bek vaak klop ik ook in stilte zachtjes aan…

zacht is je huid in alle subtiele rondingen zij geeft de oneindige cirkel haar zachtheid kwaliteit in de vileine spanning van raking in vloeiend samenkomen zonder het brute botsen van twee werelden zou ik in herbeleven nogmaals zoveel van mezelf geven dat de pijn nu nog schrijnt in de littekens die zichtbaar overblijven…

je ging met de zon en een stralend gezicht - je kwam nooit meer weerom ik nip aan jouw kom nu en ik schrijf met je pen nu ik je fluister ik … niet slapen ik … niet eten en al- le licht is duister het park wacht op het ochtendlicht en jou…

Liefde uit leegte ik zocht geen vuur, geen stormwind alleen jouw echo Ik ben verliefd geworden op jou, niet omdat ik liefde zocht, maar omdat de dagen kleurloos voorbijgingen, de nachten te stil waren. Ik wilde een stem die bleef, iets dat de tijd brak, hoe vluchtig het ook was. Ik keek naar jou zoals men kijkt naar regen op een eenzame…

Liggend in je armen in een wereld waar wij koningen zijn. Lik ik de Portugese zee van je olijfbruine huid. Val ik In een oase zonde einde. Waar tijd geen grenzen kent. Verdrinkend in jouw ogen plant je de zaden en oogsten wij later onze eeuwige liefde.…

Hij is romantisch, laat met de moesson kusjes -- op mij regenen.…

Waarom leven we zo dat we voelen liefde -- tekort te komen?…

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard. ----------------------------------- uit: Gedichten (1850)…

Wij hebben in de jeugd gemind wij minnen in de ouderdom, en al wie zegt: de liefde is blind, is waarlijk dwaas en dom. ------------------------------------------- uit: Nieuwe liedekens (1859-1861)…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het schuchter snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. --…

samen dan gelouterd innig teder zijnloos elkaar zijn…

In welke duisternis zal ik je roepen zodat ik opnieuw leer begrijpen in welk gebaar welke blik zal ik je ontmoeten? Met welke woorden zal ik je begroeten schrijf ik de taal van de vogel en de bloem versta ik de taal van bergen van drijvende wolken? Zal ik je vinden om je steeds opnieuw te vinden houden we elkaar met…

Onbedoeld zoekend naar antwoorden vergeet prangende vragen, zij waren net pas onderweg met sneller ademen de zon weigerde onder te gaan de jasmijn bloeide het hele jaar de tijd van wijn zonder glazen achteraf waren er genoeg vragen om bedachtzaam bij stil te staan zij hadden het niet in de gaten beiden het glas half gevuld zij zien…

ik zag je wist meteen uit je ogen je lach te lezen die warmde in liefdes eerste lentewind we liepen hand in hand alsof wij dat zelf hadden uitgevonden in liefdes kleurige vonkenregen samen dollend door pure schoonheid die overrompeld in onze ogen geen grenzen kende wij hebben het woord verliefd weer een eigentijdse inhoud…

Vertraag nu en wacht met mij, terwijl in jouw slaap -- de liefde ontvlamt.…

Een paukenslag En ogen die in elkaar verdronken We spraken in een taal Die enkel wij verstonden We deelden snel een blik In een zwijgend gebaar We braken muren af En bouwden in vertrouwen En toen ik in je armen lag Werden we verbonden In ziel en geest Voor altijd Voor verder dan de eeuwigheid…

Gij maakt mij wilder, wilder dan gras en bloemen, ik die al wilder dan water ben hoe zal ik u in mijn hartstocht noemen u die ik nauwelijks ken. Zal ik u lief en beminde noemen in hoeveelheid namen vloeit gij mij uit nooit stond een zomer zo te bloeien in al zijn linden, in al zijn kruid. Hoe zal ik u in mijn kamer noemen als gij schreiend…

Het leven heeft heel veel te geven, en niet alleen maar mooi Toch wil elk het leven ’t geeft soms wat geluk als fooi. Geluk is als de vlinder. Daarvoor komt mijn kindertijd terug. Wilde ik ze vangen, dan moest ik rennen, vliegensvlug Tot ik me hijgend neer liet vallen, lucht happend en in ademnood En was ik dan tot rust gekomen zat hij…

slaap zacht mijn geliefde vannacht in deze blauwe nacht in deze helderblauwe nacht mijn teerbeminde zal ik zacht terwijl jij slaapt bloemen blauwe bloemen terwijl jij slaapt mijn geliefde teerbeminde in deze heldere nacht in deze laatste nacht in deze laatste heldere nacht in deze laatste helderblauwe zachte nacht voor jou mijn teerbeminde…

de klimmer die nu gelukzalig nog - de top is zo nabij! - aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

Hoe meer je mij wilt, hoe meer je mij zult zien, ook -- als ik er niet ben.…

Alleen met pijn in mijn hart kan ik jou mijn schuld terug betalen van het niet doortastend zijn wij dachten zo het paradijs in te stappen dachten dat de wereld echt op ons zat te wachten verliefd a la moment er was veel te regelen wij aten het wittebrood aanbaden de zon zonder zorgen en leefden beseften langzaam maar…

daar zitten we dan tegenover elkaar twee paar ogen die aftastend verkennen zonder woorden op elkaar weten af te stemmen mekaar begrijpen niets hoeft te worden uitgelegd slechts enkel lieve blikken waarmee alles wordt gezegd nee onze relatie gaat niet meer stuk wij zijn samen een want wij vormen zo in stilte onhoorbaar het zwijgend…

Mag ik met je mee op reis in tachtig dagen om de wereld, Femina formosa fresco terra cottia Bacchante dionysia Pompeïca vesuvia? Ben dol op going global not by plane but overland by rail around the whole wide world while reading dickens' wintertale Ben tuk op girls in Kyrgyzstan Azerbeidzjan en Abu Dabi Kuala Lumpur, Abadan…

in het stille ochtendgloren waar de nevel traag verdwijnt ontmoet ik jouw mooie ogen een blik die mijn geluk verfijnt onze zielen raken verweven in een dans van licht en snel elk tel uitvoerig beleven in ons matineuze liefdesspel hand in hand door stormen lopen wij op verdwaalde paden tussen waarden en normen van onze eigenzinnige daden…

zijn verhakkeld ik een hoop opeen gesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog in gedichten jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend naar haar of verjongd gezuiverd zorgenloos haar eindeloze zee langs gaand…

Wat is liefde nog, sinds jij weg bent en ik dood -- ga in hoe het was?…

Als achter de wolken de zon verdwijnt En de nacht de dag langzaam verdrijft het duister het licht steeds dooft Dan weet ik dat jij me zult vinden Als doorheen mijn onvervulde dagen Van zoeken en zachtjes vragen Onrust in mijn hart begin te groeien Dan weet ik dat jij me zult dragen Als tegen het ochtendgloren De dag steeds nieuw wordt…

Jij liep langs mij heen en ik keek in jouw eeuwige ziel waar jij nog niet in geloofde al keek jij wel naar de mijne nu zien wij beiden bewust en zie ik jouw charmante gelaat liefdevol opdoemen uit de eeuwigheid voorbij al de rollen die jij zo teder speelde zonder jou is Sinterklaas Sinterklaas niet meer ook al komt dat niet op het Sinterklaasjournaal…