Alle inzendingen over OR sterven

na de junibloei sneeuwt uit geurende jasmijn haar witte bloemkleed elk jaar opnieuw herinnering aan sterven van mijn vader…

Natuurlijk is het beter zo natuurlijk was ze oud genoeg natuurlijk was er weinig niemand die ze herkende niemand waar ze om vroeg. Natuurlijk is het beter zo natuurlijk is haar kamer leeg natuurlijk is er niks meer over dat ze nu voorgoed toch zweeg zegt men: is beter. Natuurlijk doet het hartstikke zeer natuurlijk stierf ze veel te…

naar het licht steeds minder kracht minder lucht minder zicht steeds minder leven meer donker dan licht hebben uren met glans soms een dag wat verlicht steeds meer werd leven meer lijden dan licht aan het eind van de kracht in rust brengend inzicht levend lijden losgelaten nu is er alleen nog het licht…

Ik weet niet hoe ik troosten moet Die laatste gang is alleen voor jou Eenzaam is het eind van het pad We zijn bij je Bij jou die sterven gaat Ik streel je hoofd en hand en praat Ga maar slapen - slaap - rust uit Ga maar - ga - het is goed Kalm blaas je de laatste adem uit.…

Twee mensen, bij elkaar maar nooit samen Als duo met z'n drieën, als vijfde wiel aan die wagen van tijd Eerder eens zag ik jou naakt maar gelijk een wals Wist jij van liefde Die echt nooit heeft bestaan? Voor het leven als partners door geverfde deur die danig gesloten, open staat Daar jij in al jouw onschuld als vogel de balts…

een boog met zwarte pijlen schittert door mijn doorrookte ogen ik ben gevallen in de zwarte aarde en wacht op het naderende lot dat de verliezer zal ondergaan als slaaf verkocht of afgemaakt door de noordelijke barbaren mijn helm heeft mij verlaten mijn zwaard achtergebleven in mijn laatste gevecht het spookt door mijn hoofd een…

het is niet zo dat als de ramen beslaan en de deur zich sluit het licht zich weldra dooft wel voelt men op een andere wijze ieder binnenkomend geluid, eerder van het aardse beroofd het neigt dan nog meer naar het trager zingen van het eigen hart het is meer de ruis van buiten waarvoor de oorschelp zich sluit het volle verstand lijkt…

de dood is een gokje wanneer ga je van je stokje loop je net gezellig in de koopgoot slaat je hart hard over en ga je gewoon, zomaar dood lig je terusten in je bed en vind je jezelf de volgende morgen ingeslapen sterven is leuk ik lig in een deuk…

Het bed dat in de kamer beneden bij het raam staat. Vrijwillig leven. Buiten het nog wel kunnen volgen. Tot de ogen sluiten. Een kunst die stervenden alleen beheersen en nooit te laat.…

opnieuw zullen er bladeren groeien de bomen vol groen en statig staan bloemen kleurrijker weer bloeien jonge lammeren de wei ingaan een lucht zo wolkeloos en blauw de zon die laat haar stralen schijnen en ik denk enkel maar aan jou geen warmte laat de kou verdwijnen dit prille geluk drukt mij op de feiten dat jouw sterven niet te keren…

Botten steken door het dunne vel, wat eens glad was nu rimpelt het om je lijf je ligt te sterven van de pijn en toch: ga je niet dood, degene die kanker uit vond is de duivel.…

Euthanasie, een naar woord als het niet anders kan toch lijkt het bijna moord maar wat nou als niks meer kan? Het lijden is ondraaglijk het lijden is te zwaar ging nu alles maar vanzelf ging ze nu maar. Zo af en toe, zakt ze even weg komt telkens weer terug het lijden is ondraaglijk kwam de verlossing nu maar vlug. Want een mooier…

in een flits voordat de tranen kwamen ik raakte je heel even aan vroeg je met me mee te gaan er was geen schaduw meer het zwarte was verdwenen de drooom die je gegeven had was in je blik verschenen je fluisterde een toekomst van gebroken glas zag scherven van een horizon die zijn oneindigheid verloren was ik hoorde sterven…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

in die kleine nacht diende de dokter hem een ampul vergetelheid toe de storm ging liggen de man verloor zich stapvoets in een diepte die hij niet kende waar alles samenviel onder het maanlicht een roerloze zwaan in de dichtgeschroeide stilte…

de rij bloesembomen in isolatie vanaf mijn balkon in de vriendelijke voorjaarszon, een lied van leven als eertijds met mijn kind dat wij samen zongen in de keuken, opgetild in grote eenzaamheid en verdriet het zelfde lied van troost en kracht, geen naam is er zoeter , is de honing van de Hemel Koning voor ons hart, het zelfde lied, sterven…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze…

Razende stormen gieren rond het huis mijn zuchten vallen daarbij in het niet Ik lig hier even alleen en draag 't kruis en overdenk wat in 't leven is geschied Zachte winden glijden in mijn innerlijk dankbaarheid, 't blijft een deel van mij Naast mij staat 't schitterend bloemstuk 't is 't oud trouwboeket van ons allebei Strakjes…

als de stilte in hem aanwaait en de zon daarbuiten de rietkraag in lichterlaaie zet balt de rouw zich in hem samen nadert hem tot op de huid in het blauwe grasland zit zijn moeder hij hoort haar parelende lach hij ziet het schip varend in de storm de Dood klampt zich vast aan de gebroken mast…

er is altijd die ene die alles anders ziet die de wereld nooit leert verdragen die moe gebeukt de ander verjaagt er is altijd die ene die sterven wil er is altijd die andere die wil dat die ene moet blijven altijd die andere die zich verzet er is altijd die ene die bang is om alleen te gaan er is altijd die ene die aan de…

De geur van gras en benzine bij het maaien op 4 juli. Toch even rusten. Gezwicht voor de verleiding op mijn smartphone te kijken. -Remco Campert is dood- Opnieuw aan de slag. 'We braken het brood en deelden de doden', schreef hij, wandelend op de Overtoom. 'We zijn al bijna uit zicht', schreef hij. Net als ik, bijna uit zicht.…

Mijn dagen tobben in hun laat seizoen, de tijd wijkt steeds meer van mijn zijde, we zijn aan 't scheiden en ik verzoen me met zijn drang om voort te schrijden tot de grenzen van mijn klein domein, naar het einde van mijn eindig zijn. Mijn geest raakt van zijn licht verstoken, Het is wachten op tijd's laatste wil. Mijn stem, te zwak, is uitgesproken…

nachtelijke gedachten kruipen onder de huid te veel om te bevatten te groot voor het gemoed de Zwitserse zwarte koeien brengen me op de koebellen geluid door vrienden uit de Alpen voor mijn dode broer het traditionele klingelen valt me zwaar hij heeft het vaak gehoord ik kan mijn broer nooit meer vinden we verloren elkaar uit het…

Bladeren dwarrelen rondom mijn hoofd, geruisloos naar de koude grond. Ze zijn van alle toekomstige illusies beroofd. gestorven aan het jaargetijden front. Verkreukeld is hun hart van goud, zij werden helaas voor het hier en nu te oud. Neem voorzichtig er eentje van in mijn hand, en wens mee te mogen zweven “naar mijn verloren vlinder” aan…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

Ons nageslacht heeft het zwaar te verduren, Want in ons land gaan in de moederschoot Voor de bevalling veel meer baby's dood Dan het geval is bij de Oosterburen. Wellicht wordt het de kroonprins bang te moede, Maar godzijdank is hij van Duitsen bloede.…

Waarom zou ik nog schrijven? Wie luistert nog naar mij? Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen…

Op een dag zoals vandaag welt plots de vraag zou ook God domweg wel eens bedroefd zijn. Wellicht ergens politiek bedrijven met verschillende winden meegaan. Kan hij ook in deze tijd nog bestaan. Ik zag vandaag nog fier een populier erg doods staan, met een fraaie zwarte zangvogel gewoon alhier. Ik zag een ander wit dier in de wei van…

Sterven doe je niet hoogdravend. Sterven doe je op een avond. Doodgaan doe je op een morgen, in je krant en stoel geborgen. Doodgaan doe je op een nacht, ’s middags, anders dan gedacht. Dood is niet een hoger leven. Sterven is geen hoger streven.…