Alle inzendingen over Gloren

Zo zal jij weer bij het gloren van de nieuwe lente zijn, steeds opnieuw worden geboren dat is werkelijk onsterfelijk zijn.…

Niets heeft mij ooit zo weten te bekoren, ik voelde me op slag een hele kraan en zag ondanks de sneeuw al lente gloren, en rook de bloesems in de Lindelaan. Van toen af aan veranderde mijn leven: ‘k pluk elke dag die mij nu wordt gegeven.…

van het overzicht Waar beelden jouw gemoedsrust geven Natuurlijk speelt het tegenwicht Waar ogen schoonheid beleven Hier speelt geen tijd En mag liefde voor de natuur met ogen spelen Wordt het andere beeld verspreid De aarde haar liefde zal delen Hier veranderen gedachten Wordt inkeer geboren Het harde mag verzachten De ingeving mag gloren…

De ochtendstond is amper uitgedauwd - zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer de eerste bundels licht zijn al ontvouwd achter de sluierzone van het schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge…

Toen Uw glimlach mijne ziel doortrilde En mijn glimlach gloren deed, verstilde 't Al in mij, dat schreit of klaagt. Dit zijn Uw gedachten, Ave, Heer, U groet die sterven gaat.…

Net na het morgen gloren bij het kraaien van de haan ogen pas ontloken kijk je me aan In het kaarslicht, gisteren heeft hartstocht je bevlogen maar nu heeft mij dan toch het morgenlicht bedrogen je kijkt en ach wat zou ik nu graag willen een hele strakke buik en idem dito billen een adem die nog - na deze lange nacht- geurt als…

Op de heide drijft een herder Langs het vochtig morgenspoor Vroeg-vergaarde kudde verder In des ochtends gouden gloor; Tot hij voor de bleke schijn der Westerkimme in 't bos verdwijnt En opnieuw de ledige einder Eindlozer dan eindloos schijnt.…

O Heer, alleen U kent de oorlogssporen, U, die vernederden verhoogt, alleen U doet de echte Vrede gloren. Geschreven bij het gelijknamige boek van Alex Verburg.…

De Herfst blaast op de horen en ’t wierookt in het hout ; de vruchten gloren.…

Een oude wereld gaat in 't hart teloor en haar verschijning, jarenlang beleden, wordt, schoon gekoesterd, tegelijk gemeden, voordat het licht der nieuwe dageraad gloor'.…

De Herfst blaast op de horen en ’t wierookt in het hout; de vruchten gloren.…

Of wellicht het lied van de eenden bij het riet, met in hun klank het gloren in het verschiet. Zelfs in het meer zuidelijke hoeksche land ook bloemen meedeinen in de akkerrand. Of liepen geliefden langs deze paden die in de avondlucht deze grond betraden. De voorjaarslucht jaagt helder blauw het is bijna gedaan met de winterkou.…

De nacht draalt nog wat buiten, donker en grijs, maar ginds aan de horizon begint de ochtend te gloren. Een strook van goud en rood, stralend en mooi. Prachtige kleuren, die je een gevoel van hoop geven.…

waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais nooit eerder gevoeld omdat het leven mij heeft gehard als een kaars laat ik mij ontbranden om nooit meer te hoeven smoren in een bestaan met voorspoed belanden waar mijn sprankje licht zal gaan gloren…

Zoals twee vlammen spelen in de nacht, En nijgen naar elkaar met bleker gloor, En trillen sneller in elkanders gloed, - Tot bei opvlammend in de lucht, in 't zoet Verenen beven, - dan, de nanacht door, Brandt één grote vlam, in kalme pracht.…

alles voelde anders in raken het deed onverwacht nieuwe energieën ontwaken het was geen stoffig verschijnen na decennialang verdwijnen maar een herboren in nieuwe gloren spanning voelen in een warm contact waar delen heel intens zijn unieke info overbracht de wereld bekijken met een nieuw ontzag omdat alles blijkbaar een eigen…

Nerveus, bleek, breekbaar als een helder nacht tegen het gloren, zwetend, ongeschoren ondersteboven, in staat om te bekoren. Arend verbleef, maar meer nog, werd verdacht. `t was in dit holste dat hij vegeteerde werd afgezworen liever dan verzwegen eens, af en toe, ten leste vast geregen.…

Waar is de tijd dat wij sliepen als schelpen op het strand in het blanke hart van de aarde bij het ruisen van de zee omgeven door sluiers van verlangen Dat bij het gloren van de stille ochtend lichamen zich ontvouwden de glans van een schoon gelaat een glimlach van lichtkristallen een verloren traan in de zilverschaal en het blauw…

schromen het licht te zoeken dat hun hart bevrijdt heeft teder zilverschijnsel zich gevlijd in spiegeling van kabbelende stromen de Morgenster is nauwelijks ontloken wanneer een schaduw van de hemel glijdt die biddende een leven heeft besproken een doodskreet klinkt in onverwachte strijd het vredig heidebeeld wordt ruw verbroken terwijl het gloren…

Uit de zure regen van hand – gespitte graven waaruit de ochtenden zich laven tot het morgen gloren, worden nieuwe tranen geboren, leggen zon en maan een schaduw over een geleefd gezicht, lucht en water verhangen zich aan nevelringen, de mens wikt en schikt zich in een aantoonbaar gewicht, naar de maat van al die overbodige…

Laten wij naar Zijn roepstem horen Hem loven en prijzen met heel ons hart Ook al is dat soms nog zo verward Eens zullen wij Zijn heil zien gloren. Fedde Nicolai…

Verbijsterd zie ik over 't weiland gloren een spiegelende ruit, het koper van de toren, het hoge koor, de muren glansomspreid. Er zijn daar in vervlogen kindertijd verwachtingen zo veel en schoon geboren. In 't welkend loof lispelt een zucht: Verloren!…

stad moet alle helderheid ontberen ik zou jouw stralen graag eens willen keren eureka, wat een ijzersterk idee een zee van licht op al die hoge heren despoten van de Haagse ratsmodee de duisternis krijgt lichtend haar congé het kabinet moet helder gaan regeren de vreugde is niet langer clandestien we zien een land van licht en luister gloren…

als ik voor jou de zon kon zijn zouden tranen nooit meer vloeien maar verdampt in warmtestralen als fonkeling in je ogen gloeien en eist het lot dan toch eens wreed dat nacht van binnen pijnlijk schrijnt zou ik dicht naast je willen blijven tot duisternis in ‘t gloren kwijnt mocht ik voor jou de Poolster zijn zou ik als baken voor je stralen…

Denkende ogen worden overmand: eerbied zal steeds als het poollicht gloren!…

Zwaaiend met een vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze…

Twee professoren van letteronderricht kennen een levensmorgen, die blijft gloren: pas ontwaakt, steeds verkennend kinderlicht.…

laaide m’n vrezen in gebeden het stormend bloed stolde zich bevroren m’n jagende blik zocht wijd en verloren naar schimmen uit een ontzield verleden Ik schreeuwde mijn wanhoop uit in nood bang om gestorven stemmen te horen wanneer ‘t schemer mij in rouw zou kleden Maar och, mijn lijden was snel geleden want toen ik aan ‘t einde licht zag gloren…

Vrouw van de nacht straks zal de ochtend gloren en bij het vallen van de nacht zul jij weer mannen bekoren. Vrouw van de nacht men kijkt op je neer OOK de vrouwen wiens man jij aanspreekt met meneer…

De nacht strijdt met het ochtend gloren zonder dat ze ooit nog won, ook dit keer heeft ze al verloren want aan de kim is reeds de zon. Het licht trekt langzaam over velden waar zich nu nog dauw bevindt en tjilpende vogels, zij vermelden dat een nieuwe dag begint.…