Alle inzendingen over Hans Bennis

Nevelverscheurend kraait een haan vanuit onzichtbare tuin achter vage huizen, het rozerood van de dageraad al in top. In een andere tuin voerde ik grootmoeders kippen nadat een andere haan mij had gewekt op de donkere vliering die geurde naar appels. Ik hoor dit nu, ik zie dat nog.…

De minister beweert, dat Ayaan met Hans Wiegel te ver is gegaan, want een oudere heer, die een lid is van eer, heeft ze voor jongeheer laten staan.…

ik heb het gedaan sprak de haan dus kijk die kip er niet op aan haar versgelegde ei is vol van mij ik was hier eerder dan zij de heer nam van mij een rib en zo ontstond de kip…

Mijn broer Hans Leerde vroeger Frans. Wellicht Dat het aan mij ligt, Maar Frans lijkt veel op Nederlands. Want wie kent niet Het Franse woord voor friet.…

dag hans zeg ik en zie mijzelf in de etalageruit je oogt niet slecht, mijn jongen, voor jouw leeftijd sta je nog betrekkelijk recht en zie nog goed jouw strakke huid dag hans zeg ik en kijk nog dieper in mijn ogen duw haast mijn neus tegen het raam zeg ouwe viezerik kan je het wel zien ga naar binnen en koop die blaadjes over…

"Hé kip" zei de haan: "Het is weer tijd om op te staan". "Nou" zei de kip: "Ik zal je dit zeggen, Ik blijf nog lekker een uurtje leggen".…

Vooral belijdende christenen gedragen zich als haantje de voorste maar vergeten maar wat al te vaak dat juist 'de haan kraaide' en 'vele laatsten de eersten zullen zijn'!…

verdoofd zij jaagt op mijn zaad bij het ochtendgloren en bij voldoende licht legt zij een ei voor de rest lekker scharrelen en weet dat de haan haar altijd zal bekoren…

Ik de kip Hip Verhip Een streskip Moet je mij vragen Ik kan de boel behagen Ik kan mijn ei kwijt Tot ieders spijt Leg ik dan een krom ei Dan ben ik blij Is het een half ei Dan is er geen strop Want ik vul de dop Ik zal mijn eitjes warm houden Voor de haan Zonder banaan Zoals die rare snoeshaan De gekke kip Die kakelt als een haan…

Kolderiek periodiek (nr.35 uit een reeks van 100) Toen ze de heks in de oven hadden gestopt, begonnen ze van blijdschap de band: Hans en de zeven Grietjes!…

Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan, mij, als stralende leidster, beliefde te wijzen op 't eind van mijn baan. Verwaaid zijn haren en rok maar de haan blijft eeuwig bestaan...…

de haan kakelde weer eens hoogmoedig de kippen werden er zenuwziek van en begonnen te pokken alsof hun leven er vanaf hing, zo zenuwachtig liepen ze door elkaar, alsof ze op de titanic zaten, en nog maar heel even te leven hadden.…

't Is namelijk: "Meneer de Haan".…

Met creolen in haar oren hanen in haar hoofd heeft zij in het ei geloofd Het begin van het einde einde van een nieuw begin Zij is het vat waarin de eeuwigheid zich brouwde daar ging zij niet tegenin…

Gods wegen zijn niet ondoorgrondelijk zelfs in de lucht manifest zich het kruis wat kerken en gelovigen mogen dragen maar nog belangrijke het ongeloof wat niet een mens bewees maar een dier de haan!!…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

Riviertjes biggelen langs ruiten Al zwaaien kruinen driftig nee: Geduchte wind heeft vrij entree Aan ’t muiten zijn mijn stoelen buiten Ik voel me niet appassionato Waar blijft het zonlicht pizzicato?…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

Wat een zegen Maar alleen nu leeftijd parten spelen gaat, slaat dat op de ogen en zie zo best niet meer Ze beginnen uit te drogen en doen een beetje zeer dus vroeg ik Hans Anders snel om raad Hans heeft zichzelf anders wel bewezen door een bril van drie glazen te voorzien Nu zie ik weer Gods werk en bovendien kan ik ook mijn eigen werk…

Hoe klonk haar ontzag in de stem van de haan voor de hond in de tweespraak gesproken trefzeker haar ogen in ‘t diepst van haar rol hierbij beurtelings blikkend bewogen tot het steeds mooier gespeelde slot waar ze langzaam voorover gebogen voor de toeschouwers langs kwam sluipen, stil de haan in het hok liet kruipen.…

De steen is week geworden geen uur gewaakt en het nachtvuur dooft terwijl een oor nagloeit kust een haan de dageraad een keer of drie in de verte wordt al het kruishout gezaagd.…

En wee degene die wat Hans creëert En wat een kunstproject had moeten worden, - ‘Beloofd’, in kapitalen op de borden - Het lef heeft dat hij die fout corrigeert. Wat mij nu van dit kunstwerk bij zal blijven: Dat het dus Kunst is woorden fout te schrijven.…

Soms denk ik aan hoe het zou zijn geweest Vaak denk ik: wie verloor er nou het meest? Jullie je gezicht Ik mijn baan Jullie de waarheid Ik een traan Van mijn handicap hebben jullie misbruik gemaakt Na die bewuste ochtend werden stemmen gestaakt Handicap Geheugen Zwakte Leugen Ik weet zeker dat een ieder van jullie zichzelf nog tegenkomt…

Hans Wiegel heeft gesproken en met verve wordt hij wel of niet minister-president? De grandeur hoeft hij niet meer te verwerven Het Haagse leven is hij reeds lang gewend Van Aartsen kan er slechts van dromen dat bij 1 spreekbeurt zoveel mensen komen!…

slot voordat zij totaal beroofd en neergeslagen sterven zou compassie met al wat leeft bleek vergeten wilde men in herinnering niets meer van weten egotripperij was er weer als de kippen bij om met andermans veren te pronken waar alleen al een paar woorden ieder zouden kunnen vermoorden zonder dat er ook maar een enkele haan…

Leeg maar vol verwachting Een gebroken glas Vol verwarring gevuld De wijn loopt leeg en verdwijnt Een ziel ver weg De maan die scheen Een door beinvloedheid voltrokken scenario Stak een mes door mijn hart Gebroken liggend in een plas Van rood vocht Een glas, Wat mij zo reeds juist nog aan de mond stond Hoe bekrompen is de ziel Zich…

Vandaag een nieuwe bril zodat ik weer scherp zie hoe moedeloos de massa zich vergenoegt in april. Ik zag eerst uitdijend vlees dat vrij van bestemming was naar een beloofd land trok waar vele schapen blaten. Ik zag geen mensen maar brokken onduidelijkheid een evolutionaire biologie voorbij mijn eigen afslag. Nu zie ik weer dieren…

Het waren zestigduizend kippen maar En al meteen kraait er geen haan meer naar.…

De schreeuw van wie de zon doet opgaan helemaal in z'n, met prachtvolle veren bedekte, eentje. Triomf die als doodskreet kan worden verstaan. Zoals, andersom, de schreeuw van wie heelhuids ter wereld komt: in woede en pijn je moeder verlaten en dan toch luidkeels willen leven en leven. Onbegrijpelijk, later. -----------------------…

De haan, een kunstenmaker, vroege vogel met zichzelf begaan, in eerste stralen opgestaan, leurt in het licht met schorre stem, waarmee hij mijn dromen en de ochtendstond verscheurt, de zon zijn narrenkap en hanenoog belicht, mij met tirannie de slaap verdrijft, zaait uit krop een litanie, dwingt mij tot verweer te vergezellen in zijn…