Alle inzendingen over Herder OR verdwalen OR sporen

Zo zijn die dagen Die ik verhul in duister Laat mij maar verdwalen Ik weet de weg…

mag ik je ogen zien één minuut of anderhalf misschien in je verdwalen de paden gaan langs keuzes waar wij draalden ken je montere blik het gezicht dat straalde als wij bestemming haalden wanneer mag ik je ogen zien noem de prijs onze liefde zal nooit falen…

ik verdwaal in jou evenals jij in mij kleuren verkleuren dansen lieflijk om mij heen omringd door schoonheid bevrijdt de westenwind mij van dagelijkse beslommeringen zonlicht streelt zachtjes door mijn haar zo verdwaal jij in mij evenals ik in jou…

of dichterbij al dan niet herkenbaar of verdraaid steeds meer herhaling voor ons verdwaling moeder waar ben je soms ken je ons steeds vaker niet moeder je bent er maar ook weer niet…

Laat me verdwalen in dit mysterie van verwarring, totdat ik niets meer weet over niets weten, totdat dit ik verdronken is in deze rivier, en het enige dat blijft het leven zelf is.…

hoezo verdwalen lachten de Bosjesmannen wind vogels dieren bomen en sterren ze kennen ons allemaal wij verdwalen nooit…

ze is heengegaan...mijn liefste, haar ziel huist nu tussen wolken. mijn hart huilt en treurt. het afscheid te laat... het was gebeurd. heel regelmatig staar ik naar de hemel, zie dan al die schapenwolkjes zweven en plots, zo nu en dan, zie ik haar gezicht verschijnen. ze glimlacht en pinkt een traan. ik roep en zwaai naar haar, maar een…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

Hoe komt het dat zij niet verdwalen? Wel is de Maan een strenge herder Maar de hond die ze, als ze verder Gaan dan mag, terug moet halen, Is er niet. Waarom gaan ze dan niet zoeken Uit den hemel, in den hoeken Van ’t heelal, wat zich daarachter Mag verschuilen, waar geen wachter Hun verbiedt?…

Met een stralend gezicht vertrekken verwonderde herders. Volg dan hun spoor van licht, geef het aan iedereen door, dit hemels geboortebericht.…

Mij ontbreekt niets, de Heer is mijn Herder. Hij laat mij liggen in grazige weiden. Langs rustige rivieren trek ik verder; In Zijn recht spoor laat ik mij leiden. Al ga ik in een dal van diepe duisternis ik vrees geen donkerte, geen enkel kwaad, maar ik mag zitten aan een koninklijke dis dit voor de ogen van wie benauwdheid beraadt.…

Die altijd alom Aanwezig bent, Ons volgt op Al onze schreden Zonder dat wij Het zelfs maar weten, Ons steun geeft Bij verdriet, Het geluk met Ons deelt, Levert soms onverwacht Een bewijs van je bestaan - Op de schone Keukenvloer, Gelukkig, je bestaat!, En wij kunnen Je niet vergeten…

Het moeten Van mezelf Zit me In de weg Waardoor Ik verdwaal Waardoor Ik er Vaak niet Kan zijn Toch nu Ik me dat Bewust ben Verdwaal Ik minder En Kan ik Er meer zijn…

De kinderen in de straat zagen van jongs af aan de wijzen uit het Oosten, de herders op het Zuiden gaan en in het Westen stond de stal. Het jonge paar, beschenen door een kaars het rustte ergens tussen wijzen en de herders tot op kerstmorgen alles was gewijzigd.…

verdwaal in mijn gedachten ze zijn aan jou gewijd door onderhuidse krachten verloor ik alle tijd verdwaal in mijn vertrekken de deur staat op een kier ontzie de zere plekken ‘k bewaarde ze steeds hier verdwaal in al mijn woorden ze zijn aan je besteed omdat ze jou niet stoorden wat het bij and’ren wel deed verdwaal in mijn gedachten…

Waar land en taal elkander raken Carine Mette wordt verzandt een baken in haar vragen herderen sporen als een hond oefenen zwaluwen hun vertrek op lijnen waar was is ingehaald verdwijnen mensen in stervende woorden verliest oom Joseph gekoesterde taal koestert het nichtje zijn woordenschat waar gezocht wordt naar een raakvlak…

en muggen dansen rood boven een stille sloot alleen wuift nog een laastste groet het asfalt schijnt de sporen kou van verre tegemoet…

sporen in de sneeuw verborgen aanwezigheid afdruk van leven…

Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet.…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

vandaag opnieuw een chaos op het spoor de smoezen zijn vaak niet om aan te horen: computer stuk, de wissels zijn bevroren een vierkant wiel, het achterstel stond voor toch denk ik steeds bij elke nare tijding de echte oorzaak is een slechte leiding…

Een bestaan in de sneltrein, Wisselend van het ene naar het andere spoor.…

Vrees niet bewogen mens we laten geen sporen na tenslotte blijkt dat de mens deuken in water baarde Dat gevoel besluipt me als ik de mens bezig zie met zinloze zaken op de grote levende aarde Als de mens verdwenen is om welke reden ook schudt de aarde z'n vacht en vormt nieuw evenwicht Bevrijdt van de luizen in z'n schurftige pels…

hij plant zijn sporen in mijn huis alle deuren open de kraan blijft lopen jas over een stoel midden in de keuken een schoen lege flessen vuile glazen handdoek naast het bad alles kletsnat hij is duidelijk aanwezig en als ik slapen wil galmt vlakbij een film op de tv hijzelf in diepe rust de kasten gapen weg melk cola chocola…