Alle inzendingen over Novalis OR versteend OR verbloemd

Versteende agressie stoeptegel grijs gebroken straten onbereikbaar onbegaanbaar gebroken eenzaam…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn [2010]…

kort gerokt hoog gebeend gitzwart haar en met de allermooiste ogen door schoonheid gelokt stond ik als versteend te kijken naar dat wat ik niet kon geloven…

de letters zijn zo gerangschikt dat zich woorden vormen   zich zinnen aandienen op vellen flets papier   een handgeschreven groet, kruisende, gebogen lijnen   mild, zoekend, vragend, trillend, doorleefd, troostend   gevouwen tot verbloemde handen, een stem op afstand   met het vullen van herinnering als schuiflade van tijdloos verzet…

wezenloos beeld bedelaar bevroren handen versteend trage man zijn ogen smekend om een aalmoes grijpend zoek ik zijn beefhanden…

versteende leegte grijs en ijzer. tucht. ---------------------- uit: 'Tucht', 1980.…

(dodenherdenking) het versteend verdriet uit een pijnlijk verleden geklonken aan de spijlen van het gietijzeren hekwerk... nog éénmaal per jaar legt men er bloemen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

: doornroosje had zich verslapen de inquisitie kreeg bij heksenverbranding bijstand van grietje aantrekkelijk is de schoen omdat hij me past dacht assepoester onderzoek wees uit dat sneeuwwitjes maagdenvlies zeven gaatjes had roodkapje leerde een les: wie naar oma gaat gaat naar z'n grootje de wolf misleidde de geitjes en verbloemde…

desillusies groeien meters hoog - als klimop het zijn wanen van je geest 't is niet echt, je prent 't je in je fantasie gaat tekeer als een beest je beleeft een soort passieve vorm van wat een psychiater een psychose noemt alleen is deze wel schadeloos of heb je dat ook al verbloemd?…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

ze begon bij het begin ze keerde naar binnen en maakte de zwarte steen wit ze kraste er lijnen en letters in de sporen van het ingekerfde versteende verleden dat ze achterliet…

Als door een wonder leef ik nog Ik dankte God daarvoor een vormeloze massa Versteend door de dood... Waarvoor?…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

lokken oker haren snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen naast het vruchtje dat zo innig tegen roodborstje gedrukt Opeens wordt dit tafereeltje uit versteende…

wist het ongeziene om de hoek voelde wisselen van spanning overal hoge tonen doken krijsend uit mentaal verval panisch lichtte chaos op in het donkere heelal strak van schrik deelde ik dit apocalyptisch ogenblik waar dood gestalte kreeg in versteend bewegen zonder afrit doolden de gebroken wegen brak leven in…

Roerloos staat hij daar de stil vissende Reiger Standbeeld aan't water…

terug in de tijd waarin gelijkheid een ideaal was in een wereld vol onderdrukking haat en nijd ik kende het gevoel al levenslang in wisseling van liefde en angst voor de vlam die brandde in mij hoe laat ik mijn emoties ooit vrij waarom fluister ik jouw naam nog door benny neyman hij heeft dat weergaloos gedaan voelde mijn onmacht en versteende…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

tijd vertraagt mijn groene vingers de houten pop een bomenelf knoestig gezicht knokige vuistjes zijn bruin olieachtige huid ademt transpireert stil en beweegt van binnen naar buiten in dikke zwellende druppels tijd vertraagt ik heb hem geen wil meegegeven maar zijn glinsterende oogjes verraden mij het is niet hij het is…

Wereld van zand en wieren, ontbloot in eb, verpakt in vloed schoot van gewervelde dieren, bron die kroost behoedt,mild ingelegd, gekaakt en machtig gesteven door natuurlijk vuur afwachtend, altijd krachtig z'n stand tot de meanderende maan in elk veranderend uur. Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen…

Verontwaardiging sliep daar waar eens verzadiging zich schaarde in een veld versteende bomen zat gevoerd - meer dan voldaan Zonder te weten hoe de geur het huis van kastelozen scheurde en de nasmaak van de honger naakt de machtelozen kleurde hoe vernederd de vernederden hun droom zagen vergaan tezamen met de rechtelozen die hun lege handen…

lang deelden we de bergen samen kiezelden op helling en vallei onderscheid kenden we nauwelijks wij kwamen van dezelfde rotspartij tot jij versteende in gedachte roem stilstond als huis en mij tot gruis benoemde nog zeil ik keer op keer kaats tegen de spiegel van het laaggelegen meer waarin de schaduw van jouw donker en hooghartig…

Ze lagen niet alleen 'bij nachte' Ze wachten niet alleen het Nieuwe Jaar Ze trekken met hun kudde schapen waar gras in pol of spriet welig groeit Dichtbije natuur en einder boeit voor herders ogen Met eigen ogen zag ik ze in een gevel in hazenslaap versteend.…

gebogen zijn je oude takken als verwrongen staal neigen ze naar de grond je versteende stam schiet prille bladeren voor een nieuw seizoen je meester preekt geduld…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Die is voorgoed voorbij nu en vergeeld De trap des ouderdoms is opgedoemd Koningin af, geen dar die om haar zoemt Geen imker en geen korf, geen honingteelt Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Te lang heeft ze haar innerlijk verbloemd…