Alle inzendingen over Ontrouw

een allang niet meer verwachte gast stralend en majesteitelijk, sierlijk als een oosterse danser, de zon lachend in het strijdperk trad sindsdien beijver ik mij onophoudelijk bossen rozen te kopen en te kussen en langzaam rood wordend de zon het hof te maken en als de wind de komende herfst mij aanklaagt en de regen mij huilerig van ontrouw…

wellicht heeft uw vrouw kinderen gebaard waarbij u dacht nooit gepaard nooit verwacht toch gekregen wat een zegen bij al haar ontrouw hou u vast het kan zonder kezen mogelijk was het parthenogenese dat kan nu zonder buitenaards ingrijpen ook zonder wuft gedans naar uwe pijpen ziet Flora vrouw van de komodovaraan - op Flores als draak…

ik ween om het onbereikbare zoals vogels in herfst, gevleugeld, de steekwonden in schaduw van eenzaamheid ik zie een schaal van volle manen hoe ze de tijd verzwijgen het zachte kussen, de ontrouw wit of zwart, dat door de nacht liefde weegt, de schepping overeind houdt en waar het bloed vloeit, keert en draait in donkere stromen…

Het huis ‘Herinneringen’ Dit is het huis ‘Herinneringen’ waar de muren zijn doordrenkt met geluiden van dravende paarden door kwellende eenzame nachten dit is het huis van geestelijke kwellingen van ontrouw en verraad maar ook daad krachtig het besluit om boter van het hoofd te halen en het briefje te versnipperen doch eveneens…

Ik wil niet lijden aan een droom, die de geest verwart, verbijt mijn pijn, ik schenk je in een dubbelleven een ander hart, dat jouw realisme tart, om je ontrouw te vermijden.…

dat ben ik even vergeten Een briljant stel waren we niet strijd en twijfel vlochten ons samen dreven ons uiteen Zoveel later trok je de deur laf achter je dicht soms laat je je even zien als in een schimmenspel ik voel me verlaten kan het zere missen niet aan jouw straffeloze ontrouw beroofde me van mezelf van wie ik was…

Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken aan de rand van hun droom.…

Kom niet onder hoge bomen, die klein zijt en niet groeien kunt, wie alleen een haastig dromen een ontrouw denken is gegund. Zo wie loopt op losse voeten heeft lichte last van hart en hoofd. Taaigewrongen wortlen moeten hem binden die in kracht gelooft. Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit.…

Kom niet onder hoge bomen, die klein zijt en niet groeien kunt, wie alleen een haastig dromen een ontrouw denken is gegund. Zo wie loopt op losse voeten heeft lichte last van hart en hoofd. Taaigewrongen wortlen moeten hem binden die in kracht gelooft. Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit.…

eén was puntgaaf en stevig straalde kracht uit en geluk de ander lekte de helft per dag deed trouwe dienst maar was wel stuk de vrouw schepte steeds de kruiken vol en bracht ze stroomopwaarts naar haar hut op een dag had de gebarsten kruik een gesprek met de waterdrager-vrouw hij zei: aan mij heb je te weinig ik ben als kruik jou steeds ontrouw…

het was in de tijd van barre winters dat Jozef de ezel van stal haalde en zijn geliefde Maria vroeg de geest te vergeten van wie zij kuis een kindje droeg Jozef had het niet begrepen en dacht aan het zevende gebod was zij hem ontrouw geweest geslapen met de pottenbakker dan had hij een oogje toegeknepen maar een rendez-vous met een geest…

Een wereld van wit Waar sneeuwvlokken gedijen Invoelbare kou De zon ons ontrouw Grijswit uitzicht Een witte deken vol landschapsrust Bewust van tintelende handen Kou door wanten Weidsheid in wit Grauwheid verspreid Knarsende schoenen door de sneeuw Paartijd voor vosjes met luid geschreeuw Door kou volgt warmte Berenburger heeft z’…

hij geeft haar pluimen hoopt opnieuw op zweven, van oost en west weer samen - richting zuid, belooft te ruien, schoont zijn serenades en overvleugelt zijn eigen stemgeluid, legt donzen kussen vleiend aan haar lippen, geen veertje laat zij: voor vallen kijkt ze uit voorbije blindheid opende haar ogen, de…

ons gezin Voor de fotograaf met een stralende lach In vrede naast elkaar staan zonder beklag Herinneringen vervaagden tot grote onzin Leven in de valse schaduw van goed gedrag Moe ben ik om steeds te blijven ontkennen Uit angst voor de waarheid weg te rennen Iedere keer voor de schone schijn overstag Schrille kreten van wanhoop na elke ontrouw…

lucht gegeven heb jij even de draagwijdte gevoeld de ovenhitte gekoeld de huid flink ingewreven heb jij even de vastberadenheid geproefd de apathie afgetroefd je hoofd bewuster geheven heb jij even de vertestemmen gehoord gaten in de Muur geboord pijn in een hoek gedreven gezocht en gevonden kater in Londen nieten in Glasgow ontrouw…

Langer noem ik emotionele ontrouw en daar hou ik niet van, alhoewel..., ik keer terug met beide voeten op de grond; 't was mooi, maar onwaar. Misschien helaas, Misschien..., jaah, voor herhaling vatbaar!…

Heer Julius: gij zijt mij ontrouwe edele Triestania, mijne vrouwe Vrouwe Triestiana: och neen, Julius, mijn stoere knaap mijn hartstocht duurt voort in mijne slaap Heer Julius: gij kreunt in uwe slaap steeds voort: oh, Gijsbrecht, neem mij ongestoord Vrouwe Triestiana: ach mijn Julius, wees niet bevreesd ik ben niet verder dan…

Ik wil niet lijden aan dromen, die de gaven van de geest verwart, verbijt de pijn, ik schenk je een dubbelleven in een ander hart, dat jouw realisme tart, om een ontrouw te vermijden.…

Mag ik dan even huilen en bij je zijn om te schuilen, ik ben nu zó kwetsbaar, zó klein geworden door jouw leugens, je ontrouw je fantasie én mijn dromen, dat we ooit samen zouden komen en blijven ,één hart in twee lijven.…

je rinkelde in glas gaf aan waar je toen was de scherven heb ik opgeraapt lichtznnig om te breken in liefde die nu haat gaat kweken je spiegelde een kleine vrouw die ontrouw niet kon velen jij, die recht door zee het hart brak van zovelen ik zag je langs de lijnen met licht op onbetreden paden schijnen ontmoette jou in lente met…

zo knevelt hij de stad maalt zijn engelen klein hangt het vocht aan het plafond en druppels vallen in lege handen van een volle maan tastend vind ik je hand ontspannen in je eigen zijn en sloot mijn adem in mij tot een luisterende stem we keken elkaar waarachtig aan en je doodde de zon in mijn ogen er niemand is die ik ontrouw…

Geen liefde is de eerste min gelijk, Geen dieper hartenwond, Dan als, ná 't eerste liefdeblijk, Men ontrouw ondervond. - Al toon ik soms een blij gezicht, En opgeruimde zin, In 't binnenst van mijn boezem ligt Altijd nog de eerste min.…

Hoe vindt de schaamte mijner ogen, Moeder, u onveranderd schoon; Hoe bleef gij trouw en goed, Moeder, voor de ontrouwe zoon!…

eindeloze rijen desolaat verder gaan zuchtend zieken schelden bidden ze om koele regen aangekomen storten ze ter aarde staan ze in de zee zwemmen kan niet vervuild water drukte muggen prikken ze slapen hangend kijken bij de buren terwijl ze likken stomme slome pikken hangen slap van hitte heimwee oksels rieken drie weken zwijgend ogen altijd ontrouw…

Ik weet dat 'k je jouw ontrouw haast honderd keer vergaf, toch is er één ding dat ik wou: jou dicht bij mij - niet zo veraf en ook de as van jouw sigaret, evenals dat vieze glas, op het kastje naast ons bed. Oh! Als dat toch het heden was...…

Geen plaats ter wereld ontrouw aan zijn gezag. Een clown, een marionet in een wereld van geweld. een mens in de massa die het ons anders verteld. Zijn acteren, zijn jongleren op het koord van de lach. Zijn stemmen van vrolijk stemmen wandelen van dag tot dag. De echo van de lach schalt over de wereld.…

Liefde wil vrijgevochten worden. Liefde die in kooien leven moet, blijft geen ware liefde meer. Wordt eenzaam. Is angst. Gekooide liefde is nooit trouw. Vrije liefde blijft altijd trouw, aan vrienden en vriendinnen. Vrije liefde leeft tijdloos open. Liefde laat alle harten kloppen. Laat ons woordeloos voelen ... We houden van het leven…

zitten op m’n gat Ik mijd vanaf nu het samen klappen en het scanderen van de leuzen Doe méér dan niet langer contribueren, zet vanaf nu mijn eigen stappen Maak zoveel liever een eigen keuze dan me bij jullie te excuseren Dus: zonder jullie, soortgenoten, zonder je steun, maar ook zonder plicht Zonder het bij jullie horen De jas van de ontrouwe…

Waarom toch, m'n baasje, laat jij mij alleen waar heb ik zo'n vrees'lijke straf aan verdiend was ik dan zo nukkig, ontrouw of gemeen ik ben toch jouw jongen, jouw loebas, jouw vriend.…

Ach ja, dat was een feeks, zonder meer Voor jou, Suzanna, leed ik nog het meest  daar je me ontrouw bent geweest En jij Theresa, was zo mooi dat je mij volledig hebt berooid Door jou, Anne, kwam het dat ik Liliane plots vergat Anja, 'k was desolaat van jou maar je liet me in de kou Angéle, jij was zo belle ik wou je welle, maar jij mij…