Alle inzendingen over Verscheurend

Toch blijkt de tijd mij mee te sleuren in een vrije val naar 't uur dat alle misverstanden zal verscheuren en ze zonder goed of af te keuren tot as verbrandt in 't laatste vuur.…

Dorstige zaadjes wachten op jou om het donker te verscheuren en de schaduw te leggen. Naakte takken, smeken kachels om nog één dag. Rivieren proberen zich de zee te herinneren en het rood droogt op handen. Regen, waarom ben je een douche voor het groen als je zijn leven kunt zijn? He regen, waarom val je op regen?…

zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders verscheuren…

Zal hij zich laten verscheuren door nostalgie, lome tijdspasseringen?…

Een terugkerende zon blaast strelend deurtjes op een kier, droogt de eerste tranen ontstaan in een wachtende nacht, jaagt stervende bladeren uit mijn hart, vechtend tegen mijn verscheurende onmacht. Maar wanneer de dag over haar laatste uren verhaalt, ben ik alweer van het pad afgedwaald.…

Lang geleden, maar wel na de oorlog - Want die ken ik slechts van horen zeuren -, Die tijd die heette toen het heden nog, Kon het navolgende octaaf gebeuren: 'De huizen klappertandden met hun deuren, In elke hoek zat een ontstellende Moloch Jongens van mijn leeftijd te verscheuren En aan mijn bed waakte een krom gedrocht.…

Hier in dit keizerrijk waar de keizer leidt komt het tot onderlinge strijd verscheuren volkeren elkaar het recht heeft niet gezegevierd het bandeloos bestaan kent grenzen noch gebod de orde van de dag het vuur smeult na de oorlog woedt steeds voort het is klinkklare moord de roffel van de dodentrom een aasgier strijkt al neer de inzet…

Het is je reinste zelfverlakkerij: Slechts door een rietkraag en een plasje water en hier en daar wat pollen paarse hei, met in de ochtend vrolijk eend gesnater en in de lucht wat zilvergrijze meeuwen die door thermiek gedragen, rondjes draaien en soms de lucht verscheuren met hun schreeuwen, omdat ze schrikken van een koppel kraaien en…

Een woest gebeuren Waarin de stammen elkander verscheuren. Grotere samenarbeid schept de volken Uit de stammen, en doet ze in grote wolken De aard bewonen. En in bittre strijd Om de aarde vechten voor hunne arbeid.…

voor – het is een spel van vrolijkheid in onze herberg waar de vogels bont zijn en zingen – madam zet de toon en mijn zussen leren me de trucjes van het temperen en hardop dromen – het verleidelijke maar ik ben netjes, ik slaap elke nacht zonder een ander in mijn bed – tot ik trouw met een man die ik geen kans geef om mijn hart te verscheuren…

van een bazin die ruikt naar terpentijn ze heeft haar vreemde nukken, ik herken ze aan de blikken als we 's avonds samen zijn de opgekropte woede, het chagrijn normale stilte wordt een heel intense ik slik haar buien al zo lang ik leef maar soms komt toch de wolf in mij naar boven dan zou ik willen blaffen: vuile teef dan wil ik haar verscheuren…

Ook zijn er foto's, die je liever niet meer ziet, die moet je eigenlijk verscheuren, want die brengen je te veel verdriet, en dat zet je telkens weer aan het treuren. Maar over het algemeen is het fijn, om even terug in de tijd te duiken, want je wilt toch gelukkig zijn?, en daarvoor kan je herinneringen gebruiken…

Ergens op de wereld golven van geweld, stromend water als een brullende leeuw verscheurend al wat leeft in een paradijs van schoonheid. Winter zo wonderschoon en de sneeuw bedekt de omgeving met een deken van ongerepte schoonheid. Een wereld van verschil.…

Ik kan wel knielen en mijn schedel breken, kluizenaar worden of wellicht cipier, het kruis vereren, met gevangnen spreken, in regen lopen om een nachtkwartier, of, als Van Gogh, voor de berooiden preken, mijn hemd verscheuren, arm zijn als een mier, en met een scheermes mij het oor afsteken, krankzinnig sterven; maar het helpt geen zier.…

Cirkel des tijds Verdriet Pijn Eindeloosheid Mist Kou Verscheurend Een wazige blik Onscherp is ook mooi Maar niet voor iedereen Waarom toch die drang, perfect te moeten zijn.…

Ik til je op laat nagels hoeken bijna roekeloos raken venijn snijdt geen wonden maar soms, heel soms verrijkt het zoals nu wanneer lachende ogen plooitjes ontdekken toch scheur en verscheur ik rond middernacht die dode uren langzaam, héél langzaam tot de allerlaatste snipper al dwarrelend verdwijnt strakke lijnen willen nog even…

Gelaten in het wachten, van wie het grijze stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in een met druppels getooide mist, worden beelden opgefrist, winden verscheuren, de in zout vervilte zee verbleken of kleuren zon en maan naar gelang ze ver of dichter bij ons staan, belichaming van troost, stuwt levensap van wortels naar…

Ik zoen de koude naam op de achterkant Van mijn adres, verscheur de enige brief. Het maanwit heeft weer niets verklaard. De nacht bezit geen grond om op te rusten. Het is vroeg in de slapende stad.…

Zij heeft haar hartje vastgehouden Het klopte niet; het moest gelapt Ze zag het hart verscheurend aan Heb jij erop getrapt? Haar hart was toch zo vol van jou Je was een manneke naar haar hart Nu is 't verloren, zoekgeraakt Ze noemt je bikkelhard.…

Verscheurende bom: Vlaamse Reus, Vlaams Icoon Vos is niet meer. Aarde onder voeten pulvert, stof dwarrelt dwaas, de meester verdween. Plots. Klap op vuurpijl nog ver weg. Kleine schalkse ruiter, tussen pen en podium huilde je angst en hartenpijn, wars van glitterglam, de eeuwigheid in.…

De Argentijnse blues kan onze walz verscheuren De Tango komt eraan, onverwijld in mooie kleuren De nieuwe koningin danst Malando met een traan Maxima is haar naam De passie is terug op vaderlandse bodem De nieuwe trend is tango, die is nu in de mode Maxima, zij lacht en danst en kijkt soms wat verloren Maxima is haar naam Tango is the blues…

Meedogenloos zetten de tanden zich in het vlees het rode vocht gúlpt naar buiten de kiezen verscheuren, vermalen de prooi je hoort het kraken als de kaken sluiten De vermorzelde vlezige pulp voelt zacht de tong tongggleert het, loom ontsteelt de laatste druppels vocht zonder ook maar enige schroom Een simpele slok bezegelt dan het lot levert…

De herinneringen laten me weer verdwalen In die alles verscheurende zielenpijn. Vreemd hoe een mens verteerd kan worden Door die haat en nijd van toen. Het heeft zich opgehoopt in al die jaren, Maar ik zou niet weten wat ik ermee moet doen. Het zoekt zich een weg in woord en daad, Wat niet altijd gunstig is.…

zomaar werden zij wreed uit het leven weggerukt afscheid hadden ze niet kunnen nemen vaders en moeders staren over het lege groen schreeuwend huilt hun gewonde hart realiteit snijdt de ziel doormidden donkere nachten rijgen pijn als nooit tevoren roofwolken verscheuren iedere zonnestraal duisternis beslaat de ramen met wasem het leed stort…

IJsblauw dansend op paden doodskil tot in de naden die verraderlijk verscheuren en ons, geladen, sleuren door de geur van vier graden. Geleidelijk aan groeiend tot tien Celsius misschien zelfs het loeiend lentelawaai van vertrouwelijke vooruitgang wat de aderen doet broeien en de bladeren doet groeien. En ook!…

geesten vechten om geschillen en de macht Duizend mensen sterven door granaat en kogelregen Waken duizend engelen aan gene zijde Brengen vriend en vijand naar de overkant Zijn de dragers van het licht en vrede wonen in een hemels land Dictators knechten volk en natie lang Zijn bezeten van hun rijkdom heersen ijdel en meedogenloos verscheuren…

Dat gevoel wat je kan verscheuren, je hart in stukken breekt, maar ook het gevoel dat het hart bij elkaar houdt. Dat gevoel wat je verblind, wat je over wolken doet zweven. Dat gevoel wat zo helder van kleur kan zijn, maar ook zo donker als de nacht. Dat gevoel wat ik voel, wat ik voel in jouw aanwezigheid.…

Ach dichter wat er ook nog mag gebeuren droom jij maar elke dag en nacht je dromen fluister jij je zachte woorden door deuren laat je wens van vrede overal komen zodat geen hart door verdriet zal verscheuren waar door geweld levens zijn ontnomen.…

october kleedt zich aan met warme kleuren als de herfststorm door de bossen raast vieze regen langs de dorre takken vlaagt en de zieke zomerblaren gaan verscheuren een felle najaarszon doet ons opfleuren als het licht plots door 't wolkendek daagt october kleedt zich aan met warme kleuren als de herfststorm door de bossen raast 't afscheid…

Daglichtschuw, verscheuren tranen in stilte de rust van deze nacht ? ik kan het niet verdragen dat ik de vrede van onze kat zou verstoren, zij slaapt in mijn schoot, en deze tranen zijn niet gemaakt van woede, van angst, van verdriet, maar, opbloeiend, in vreugde.…