Alle inzendingen over Verzengende

ik vermijd het oranje rood weg dat verzengende vuur het onheilspellend geluid van bommen en granaten impressies van de dood mocht ik jouw land willen vastleggen op canvas nee dat wat is zal ik dan weglaten zodat men kan zeggen hij legt alleen vast wat ooit van waarde was en waarnaar men altijd weer zal blijven verlangen op den…

aarzel tussen wakker en slaap, doch jij maant mij kalm en tevreden na het douchen snel aan te kleden Heel mild werp jij je gouden licht direct op mijn gepoetst gezicht zodra ik dromerig op balkon geniet van jou, de ochtendzon Máár ….. zo zacht en teder als jij nu voelt, zo hard kan jij, schoon onbedoeld, als enige uren zijn verstreken verzengend…

De grond is verhit de zon verzengend heet druppels op gloeiend heet getinte huid geen water maar zoutig zweet. Loom wordt elke stap gezet natte tong over gebarsten lippen moeder aarde kreunt, krijgt het te verduren verlangend naar de koelte van witte wolkenmuren.…

Leugen, ben jij de dronken waarheid in tweedracht geweven..al herken ik je niet, als klimmende ranken tegen de muur ..in het lover in een wereld van honing, liefde en ambrozijn lopen woorden immers van ziel over, als een zware anker ketenend het verzengend vuur en weet valsheid haar ware gezicht te verbergen, teleurstelling elke poort te openen…

Het water laat mijn zorgen varen op speelgoedschildpadden om ze langs de kanten te verdrinken om ze door de warmte te verzengen, opdat hun zwarte zieltjes zich met geuren van vanille, wilde munt en groene thee vermengen. Dan droom ik mijn gedachten onder water.…

Tot mijn adem ze gloeiend doet stomen en wie op mijn Taal zich liet drijven zal hun hitte verzengen en bijten. Mijn woorden gesproken als aarde vormen vaste en vruchtbare bodem. Totdat ik de steun eruit wegblaas een stinkend verzwelgend moeras bijft waarin de onzekeren stikken.…

koning Verbannen door het volk Waar ik al zo lang toe Behoor trek ik mijn Lot aan en reis In doodspijn heel Alleen door de woestijn Die het leven voor mij Geworden was - dodelijke Eenzaamheid zoals alleen Echte eenzaamheid kan zijn Op zoek naar een bron waar Ik wat water kan drinken Dat mij verlossen moet van De helse verzengende…

we zorgen dat uw mond vochtig blijft vertel ons dan over bergen en rivieren het hete, verzengende zand kennen we maar al te goed.…

Naakt laat je me zelden naderen Dan werp je de handdoek over mijn kop Alsof er achter het netvlies Een papegaai schatert Met een braakbal in de krop Toch gniffel je in een klam vuistje Als jouw schoot sneller ademt Met wankele zwier Met de heupen van een ballerina Mijn verzengend vlees Mijn verzadigde leeuwin Zo schenk je jouw vezels…

Zon kan zengen, verzengen naar gelang haar warmte of beter hitte. Dit en datgene wat je was vergeten, nuchter of zat. Wereldwezen om het even vanuit het oogpunt van zo even... Toch normbesef, waarden in zekere mate. Regels, lieve woorden, driftbuien die ontladen.…

mij besteed is zoiets niet ik zal er niet over gaan dichten ’k verzocht Eros niet zo maar lukraak wat te schieten alleen als hij zeker een hart zou raken dat ene ware hart Dan zou ik mijn zoeken kunnen staken in een bos staan te veel mooie bomen zoveel dat je die ene ware niet direct ziet want alle bomen heb ik lief Nee ik ken de alles verzengende…

van honger naar macht door de straten akkers en velden waarop zij dood en verderf zaaien met geweld dat geen mens ontziet wanneer vraag ik in de stilte mij af zijn de lessen dan eindelijk geleerd van de pijn van leugens en verraad die geen mens rechtvaardigen kan zijn er geen loopgraven meer nodig geen bommen mijnen en granaten die met verzengend…

alleen Hoog, ver weg van het leven De bomen, als lijfwachten van de aarde Rivieren, gevoed door de tranen van de lucht Beekjes, kleine metgezellen van de grond Klaterende, eindeloze watervallen Spoelen de eeuwigheid weg De zee, moeder van al het water Elke, nietszeggende korrel zand zo betekenisvol, als ze samen zijn De berg spuwt rood lava Verzengende…

Zijn Beeld moet de toekomst verZENgen! Afschuwelijk hoe massa's mensen met MACHO meesmuilen...…

Dat, na 't verzengend zon-gegloê, De witte vree van 't maangelaat Over de moede wezens gaat Van die geen zon verdragen... En dat van deernis, nu en dan, De loden lucht nog schreien kan Voor hen, die nimmer klagen. 't Is goê..., 't is goê!...…

wonderlijk zoals ik reis: sneller dan het licht schieten mijn gedachten door de eindeloze ruimte, duiken in de verzengende hitte van onze moeder zon, en zijn daar getuige van het daverende gebrul van samenvloeiende atomen onder een sluier van witter dan witte energie.…

Gedoemd zij die slechts het eigen denken eren in naam daarvan de wapens vastberaden laden en rancuneus het leven van een ander schaden door huis en haard genadeloos te bombarderen nadat er over korenvelden dode geuren dreven de zon gedoofd in een geblakerd wolkdek zwierf met mijn geliefde ook het laatst vertrouwen stierf is haat verzengend…

De jager zo slaperig, nam zijn laatste hap verzengend mals vlees. Het hete gebrand laat hij achter in haar. Ze lacht. -hol en leeg- Laat ze zich vullen en vreten van alles wat mooi was en goed.…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt.…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt.…

Dat ronde ding van glas of klei gebrand in verzengende hitte gewend aan ijzingwekkend hoge temperaturen die duren, duren, duren. Het heeft drie, nee vier putjes een nog vast te klinken klok een oud kompas voor de ziel slierten rook dralen er ten hemel als signalen voor de oppergod.…

fijngesnipperde sjalotjes ingetogen en met smaak nuttig ik je lichaam het bloed gedronken, het vlees gegeten het is volbracht terug in de kamer sproei een mandala van kerosine rondom je bed ik vlei me naast je neer dicht tegen je aan kus je teder ten afscheid en gooi een brandende lucifer op de vloer laaiende vlammen verzengen…

Erbarmelijke omstandigheden in de Oost, op Java , de kampen, de vlucht voor dwangarbeid het beulen aan de spoorwegen in de verzengende hitte. Fatsoen is en was niet altijd een heldendaad. Nu rouwen we om de Oost en de West en weer nieuwe tijden om al wie meer dapper toen en nu hun leven hebben gewaagd.…

ik, als aardappelboer, markies of verteller van legenden werd verzwolgen in je vochtigste holtes, je verzengende vruchtbaarheid gij waart mijn schande en mijn helzend verlangen mijn lief, mijn beer, mijn tegenvoets verlangen ge zoekt me, ge vervult me gij werd mijn stroper, mijn goddeloze lichtbak midden haar parallelle werkelijkeid, terwijl…

Want onze reis voedt het raadsel van de kosmos Zwarte gaten en spiralen van stof Terwijl we duizelen van vragen Waait de poort wijder open Worden we nachtblind in verzengend licht.…

En wat betreft de warme zon, vergeet gauw u verdriet want ganse dagen zonnestralen verzengend heet op jou zien dalen dat is toch ook het leven niet. Geloof me vrij als ik u zeg dat, die zich roekeloos geven aan vreugde en intens genot, U nooit gaan overleven!…

Mede bepalen van de koers die het vochtdeeltje vaart, een reis vol hartstocht en verzengend verlangen waarin zij langzame, wormvormige, golvende bewegingen maakt tegelijk heen en weer slingert om daarbij de eenvoudigste weg naar een onbekend beneden te vinden.…

Wij sluimerwandelen in verzengend licht Langs de vloedlijn September sloopt de heftige glans Met een hamerslag. Sloom veranderen de kleuren, het lover, de lucht, Deuren waaien dicht. De zucht van de oude zomer streelt mijn nek. Het licht haakt zich in de vouwen van jouw kleed.…

Moet ik verwoed het gesteente splijten en alles wat onwrikbaar lijkt voor je verzengend openrijten dooreen geschud, opgebouwd en afgebroken indringen tot je kolkende kern? Opdat je bewonderend naar me kijkt?…

I het is de ijle lucht die beweegt ja, die bewogen wordt en trilt alsof iemand groter dan wijzelf geluidloos roffelt op een trommel en alles op de vlucht doet slaan in natuurlijke, logische stromen het water dat dan dromen gaat en wind die klimt in de bomen zij is een slang in verzengende hitte wachtend op de sterrenloze nacht: roerloos…