Alle inzendingen over afscheid OR voorbode OR lood

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

Is het gevoel van vlinders dan soms liefde Of is dat de voorbode van honger? Is liefde naast elkaar slapen, is dat liefde of is ’t dat juist niet? Is 't dan liefde,om te accepteren Is ’t dan liefde en blijf ik ervan leren? Oh is dat dan liefde?…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

De bomen laten op hun naakte vingers kijken, ze zijn gemaakt van stof waar honger uit ontstond, de takken zijn verhuld beknopte fraaie blijken van dorst die zich vertakt, zich hecht onder de grond. --------------------------------- uit: 'Enkele gedichten', 1973…

Kroontjespen en potlood, Voorboden van Modern woordengeklater Computer genereert nu Emoties als vallend water. Kraanvogeldans, Verengeplukt, eet ik besmukt Pittig gebraden, niet te versmaden Vreet mij ongans. Mevrouw, mijnheer, Dit was het, zo ongeveer.…

Eva riep haar man erbij de weëen kwamen regelmatig voorbode van wie komen zou het eerste leven uit een vrouw met zwoegen prijsgegeven. Onwennig pufte hij het ritme mee terwijl zij steunend perste twee zonen zagen 't levenslicht en hun vaders lachende gezicht omdat hij toekomst had gekregen…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Was jij de voorbode van zacht in het keiharde ledikant waarin ik tijd heb doorgebracht buiten de rede van verstand heb ik mijzelf met jou gestreeld op kale plekken van het zijn dat zo armlastig was bedeeld door grote menselijke pijn ik ken moeder en mijn vader als bouwers van het warmste nest zonder zachte levensader; onder jouw vacht…

de zon schijnt in kristal breekt in duizend kleuren je ogen lichten op een twinkeling glijdt over je gezicht lippen glanzen en je lach straalt warmte woorden gaan in lentevlucht cirkelen naar mij terug bloemen geuren wiegen in de sprankelende voorjaarslucht kom maar zonnefee neem in je verschijnen de voorboden van zomer…

zoals een weiland plotseling stilhoudt in een voorbijgaande trein vogelvrij, hersenspinsels die zowel wolkenloos als lucht zijn of een ongeplande aankomst een harde noot om te kraken door te dringen tot randmeren een voorbode van verleden jaar soms heb je een hamer nodig om bij het zachte vruchtvlees te geraken voorbij bestemming…

Een walrus kwam in Rotterdam Per vrachtschip uit Archangel aan De loods aan boord bleek een mevrouw Dat zag het dier betrekkelijk gauw De ster, het anker op de kraag De echte loods dat was de vraag En daarom sprak hij beste zus Daar is de wal ik ben de Rus…

De laatste loodjes wegen immer het zwaarst, doch is dat met lood niet altijd zo?…

Gezapigheid troef het lood dat losgeschoten de slokdarm in schuift.…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

De dauw was weer de voorbode van een heerlijke, zonnige dag...…

Weer is er de koude stilte, na eindloos zwijgen opgelegd, voorbode van de poolkilte en het woordenloze gevecht, dat geen van ons twee kan winnen en tegenstreven evenmin. Geen moed opnieuw te beginnen, want boos en `wat heeft het voor zin'.…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

De Loden Leeuw viel toe aan Tim en Tom Terwijl d’r ook zo’n loden voor Hoyhoy was Maar als ie voor Chantal of Jort of Roy was Dan maalde ik er net zo weinig om De uitslag laat me kouder dan ‘n veenlijk Omdat ik dwars door íeder filmpje heen kijk…

Ademnood Als lood in mijn borst Ik dorst naar lucht Diepe zucht…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

Soms is het hoofd zwaar van al dat loden denken wachtend op wat lichts…

De wereld ontwaakt Zilver uit een loden keel Een heggenmus zingt…

Teder als een bloeiende roos verwelkomt de zoen een innige droom Het opent de roes schaamteloos om openlijk te worden ontvangen als een voorbode van geestelijke instroom De aorta zwelt aanstonds met verlangen alle levenssappen transporterend het nijpende energietekort compenserend Slechts door een enkele lipsamensmelting ontstaat deze alles…

vandaag neem ik een voorschot op dat wat gaat komen over het gewilde plaatje waarvan velen dromen het land gehuld in zuiver wit en zilver zie het niet als een vergrijp dit gehuld zijn in dun engelenhaar ben slechts de voorbode van wat gaat komen van dat wat verscholen ligt al lang verwacht en klaar de winter de kerst met hun…

Er was iets om met Lood in de schoenen Te betreden - Hemelse oneindigheid Zo licht, zo mooi, Zo vol klanken van De schoonste muziek En ik die angstig Schuif'lend hier Binnenkom in het Voorportaal van de Eeuwigheid, met lood In schoenen en gedachten Bang om toch ook Hier weer gewogen Te worden en daarna Te licht bevonden…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij, hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…