Alle inzendingen over afscheidscadeau OR weemoed OR musicus

Strelen mijn ogen weemoedig de laatste kleurrijke herfstdagen tot de vergrijzing zal gaan winnen.…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

Flauw zonlicht, ogen vol weemoed. In de bijna lege kamer voelt het kil. Verloren liefde, verscheurde herinneringen. Maar de tijd is onverbiddelijk.…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

op de vooravond dan, lekker in je armen keek ik terug met enig weemoed. och, zoveel mensen zijn er niet meer. het gemis doet me zeer.…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

Jaren verjaren, woorden vermoorden, verliefdheid vervliegt liefde naar liegen. Leugens uit liefdeloosheid. Waarom, waarom? Er rest alleen eenzaamheid.…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

De dagen korten al, zo ook mijn leven, ik voel de weemoed groeien met het uur - waar is dan toch de vreugde nu gebleven en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur?…

maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover in mijn stoel En schenk mijzelf een derde whisky in En plaats de fles weer onder handbereik En weer zet ik geen zoden aan de dijk En denk weemoedig…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

ogen lezen het muziekblad vingers raken de toetsen de musicus verlaat zich in een lentesymfonie een gevoel van perfectie en intense harmonie tonen treffen het hart in een verademing speel maar, speel een zachtmoedige wijs verpoos, bloos droom jezelf een paradijs waar nachtegalen in meidoorns zingen zo hun Meester het eens had bedoeld…

Hij rolde erin en met Soundgarden lag hij lange tijd op kop als grunge-musicus, de dope vloeide rijkelijk en nekte hem, maar hij rekte formidabel de treiterij van de depressie, snoof en spoot zich naar een gigantische plus, totdat de kindstem in hem zei 'De illusies zijn te zwaar!'.…

En plotseling is mijn agenda leeg Concerten trekken meer dan honderd mensen Ik zou wel vaker vrije dagen wensen Maar ben niet blij met hoe ik die nu kreeg Ik zit nu op de bank een boek te lezen Gelukkig blijkt het boekenweek te wezen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

aan Brewaeys: maakt één musicus die tegelijk op twee saxofoons moet spelen goede muziek? hij kijkt de andere kant op aan de apostel Paulus vraag ik of hij het leuk vindt als ik eens terugschrijf tot op heden geen antwoord, gelukkig…

Gedachten op papier geschreven woorden vluchtend in een gedicht gearmd met de weemoed genietend van de letters die in stilte verwoorden wat de ziel blootlegt…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

zacht beweegt het water en zingt een lied het hoofd niet meer gebogen belast door het verdriet de zon als meesteres verschijnt en laat zich gelden het water zingt niet meer nu ruist het in de velden er komt ander weer…

De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn dromen daar omheen.…

Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

Ik voel de weemoed in mij beven. Ik ben weer met uw ziel tesaam. Al wat wij waren en wat gij zegde, vangt altijd als het regent aan.…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam waad ik door ontaarde rivieren die de rug in alle koelte verlieten ze leiden mij naar een warme bron die zelfs ijsbloemen laat ontdooien en even sta ik stil bij de tweesprongen die ooit mijn loopbaan verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte wegen…

ik trof je laatst nee jij trof mij zo teneer geschreven schoolschrift bijna vaag las ik je door zoals je hoort klinkt bijna rijm op mijn gehoor beluister ik of hoorde ik de liefde goed ja vers toen jong nog ik je aansneed schaafje laagje plakje doorschijnend fris ik zong maar nu ja vers zo oud in taal dat ik je las als…