Alle inzendingen over beladen

Woorden kunnen zwijgend zijn maar soms ook beladen. Woorden schieten soms te kort om het leed te verzachten maar plots gebeurde iets waarop de hele natie wachtte.. Woorden die meer zeiden dan wat ieder voelde die verwezen naar de inhoud wat u met die woorden bedoelde.. Woorden vol emotie en verdriet meer is er voorlopig niet.…

ben samen terug gegaan ja naar dat huis waar donker tegen muren kroop en slaap niet wilde komen daar in je kamer speelde angst met dromen jij voelde je nooit thuis je was een kind en schikte tegen beter weten zijn kwaad heb jij altijd geweten de stiltes vielen zwaar beladen met de daad ontsnappen voelde als nog erger kwaad…

1 een gebruinde spreeuw rustte met pootjes omhoog op een veldsla-bed 2 gebraden spreeuwtje nooit meer onder de pannen geen gemurmel meer 3 een beladen bord in restaurant du Soleil geen ander viel stil 5 de vogel-eter at de gevederde dood het veldbed bleef over 6 ‘s nachts neuriede iets binnenin zijn dikke buik zo onheilspellend…

je gaf me een kus en woorden die raakten zonder geluid koud op mijn huid je oogde zo klaar maar schuld hing verborgen in stilte ving het beladen gebaar het afscheid gaf hand aan de leugen passeerde de waarheid ging zonder spijt ik struikelde over je lach in een waas van verbazing begreep ik pas later hoe jij mij in de tang hebt…

Dat voetbal oorlog is, zei Michels al De koning van Hispanje moet dus weten: Wij zijn zijn streken heus nog niet vergeten! Nu pakken wij hem met ons bondselftal En zondag zetten wij zijn inquisitie Genadeloos in buitenspelpositie…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Met een plakkerige droefenis is mijn weke ziel beladen. Oktober strijkt zijn mistgordijnen op het kale stoppelveld waar zomerglorie is vergaan en spint zijn eerste winterdraden. Aan de verweerde kloostermuur bloeit de laatste herfstroos.…

lege wagons kwamen terug beladen met verstomde verhalen die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het…

onder de bleke hemel een overbodig mens slaapwandelt door lege straten een verkleumd talmend hart leeg omhulsel in de onbewoonbare wereld een niemandsland niet bestemd om te leven de tijd met ballast beladen achter ramen zonder uitzicht een overbodig mens te laat voor spijt te laat om weg te sluipen nu weet zij dat hij het kind…

In liefdevolle herinnering aan Willem Frederik van der Giessen (1923-2003) Keukentrap beladen Met spijkers en schroeven In soorten en maten, Tekening achtergelaten Op een kistje van hout - Tot op de millimeter Nauwkeurig je nieuwe plafond In de sponningen gedouwd - Je had het afgekregen, je Laatste klus, en alles Stond er…

er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar…

Een poging om zich uit te spreken in een zon beladen droom, wordt het begraven , in de zoom van het getij, waar het z’n voeten heeft geplant, proeft het van de natte klei, waarop de groene zoden waken, gevormd door de wortels van de tijd, die het zoeken naar de doden heeft gestaakt.…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt.…

Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen. Toch zijn het niet de ponden van mijn lijf, die leiden tot de zucht van hen die sjouwen. Het zijn de kilo’s aan zwaarmoedigheid die huizen in dit schepsel koud en stijf.…

Ik vier het feest niet vandaag Hebt U Zelf Uw handen gelegd op de koning en hem beladen met onze zonden?…

beslecht Van thuiswerk kwam niets terecht De minister zet voor een paar miljard nu onbevoegden in Het zal niet baten want de kiem ligt in het huisgezin Vader spreekt kleutertaal Moeder brabbelt maar wat De kloof begon in de wieg en werd een gapend gat Geen drang en dwang Dat zou de vrijheid schaden Geen harde kennis-eisen Dat is hier te beladen…

eens heb ik je zo liefgehad nog niet zolang geleden toen - op de brug van het diepe zijn en grenzeloze mogelijkheden hebben wij een kind gebaard uit akkoorden van de ziel dat met ragfijn gouden zonnedraden harten keizerlijk samensmolt met tedere overvloed beladen leek ons geen weg te lang -geen berg te hoog en nu de herfststorm raast…

Zoals een koning zijt gij langs het land gegaan, gekroond met 't blauw der lucht, gemanteld met het groen der bomen en beladen met het lied der vooglen, omwierrookt van de geur der nooitgetelde bloemen. Beglansd van zon en maneschijn en sterrenlicht, die aureolen kringden rond uw peinzend hoofd.…

Alleen die Ene die mij niet los wil laten die vraagt met Hem op weg te gaan zal mij in de hemel met liefde beladen als wat ik bezit - voor anderen laat openstaan!…

Mensen zijn zo veel, van goed tot kwaad in het museum van d' eerste kwarteeuw levend in denkbeeldige spagaat vol blauwe dromen in memoriam hier zijn echter geen zomervogels meer De nachthemel glijdt met lichtheid beladen en werpt een glans na natafelgebeden op Allerzielen over 't hete zand een heksensabbat, pracht der volle maan…

je kleine witte hand gespreid de vingers die meer vragen dan je dragen kunt je houding is verkrampt door stilte in je ogen je telde toch niet mee jouw waarheid was gelogen ze grepen wel je lijf verzwegen nooit hun eisen belaadden je met schuld en lieten je geweten krijsen ze haalden angsten op die je betaalde met je zwijgen de pijnen…

We maakten winst en werden onbescheiden We gingen telkens vol begeerte scheep En hielpen daardoor ‘goederen’ om zeep We dreven mensenhandel, zaaiden lijden Erken nu het voorvaderlijk gedrag Zie de gevolgen van de slechte daden Het nageslacht heeft ze nog in het bloed Het valt niet mee, het is een hard gelag Het ligt gevoelig en is zeer beladen…

iedere traan die ik om je heb geweend zal ik omzetten in tranen van geluk iedere bevende zucht van smart zal ik veranderen in een juichkreet ieder gebroken venster van je ziel zal ik met liefdevolle handen helen iedere rimpel die zich groefde in je gelaat zal ik wegtoveren met mijn kussen iedere glimlach met pijn beladen zal ik ombuigen…

Bang, zelfzuchtig en bovenal met ijdelheid beladen. Een dag echter zijn wij aanbeland, de nagels uit het kruis geramd, onze lichamen ineen en koesteren in zacht wit zand het lijden van voorheen.…

drukkend heet geladen met stof en rumoer leek de atmosfeer te gaan exploderen tot er een gejuich en de geur van bloed venijn en vergelding onze kant op kwam we zagen de man met zijn kroon beladen met kruis onder hoon en spot bijna kapot het waren zijn ogen die uit zijn gebogen gestalte op heldere wijze de verte in keken…

ik heb mijn stad zien stijgen en zien dalen een ongekende hoogte of een goot beladen tafels, soms genadebrood beschuit met muisjes, dan weer galgenmalen ik heb mijn stad zien lijden en zien beven na weer een aanslag op haar warme hart dan oogde zij vaak somber en verward maar steeds had zij de wil tot overleven ik zie mijn stad verbleken…

te pas en te onpas draait mijn mallemolen rond niet zomaar of afgepast nee zo, ja zo onbepaald hevig, zoals ik altijd vond maar nu gaat het gericht weliswaar buiten zicht en ongekunsteld maar minder beladen als een gang van minder innerlijk verraden ach, wij componeren wat af zo hersenloos vaak denken is een beerput van borrelend…

al mijn woorden zijn gejat beladen met hun eigen sores die blijkbaar een noodzakelijke voorrang hadden geld hebben en vreemd doen rollen vaak de rode loper al uit in de verte lonken snel roem en een vette buit om dat kacheltje te laten branden zijn er genoeg ongure types voor handen de artiest krijgt zoveel zorg daarvoor…

blaas mijn lief in de oren van de wind waar de toon van je zuchtende adem binnenschrijdt en zijn verwachting vindt in een meeslepend zuigend decorum ik zal met je zweven op dromerige stromen het zijn de verweven sliertige draden die ons dragen en immer nader komen nimmer zal één ons met donkerte beladen al zijn het stormen of…