Alle inzendingen over bulderende

Het verbaal excentriek bulderen als een waterval. Is het herkenbare aan een verfrissend nieuw leven. Gespoeld van top tot teen via een kronkelende rivier. In de brandende zon was tevergeefs geen regen gegeven. Ondanks energieke aankleding aan mijn vitale oase. Een droom met dezelfde kijk en identieke woorden.…

't Starrenlicht heeft schoner luister, Na het bulderend geluid Van het regenbrengend Zuid. Lucifer verjaagt het duister, Eer de schone Dageraad Haar gespan ter heirbaan laat.…

Sjaloom galmt luid vanuit een toren vriend en vijand geven elkaar een hand aan de frontlijn ontstaat een broederband door Het Kind dat tussen hen is geboren Sjaloom is het, wat ze beiden graag willen soldaten wisselen hun sigaretten en wijn ze willen geen oorlog, maar vrienden zijn het heimwee naar huis doet hen verstillen na Kerstmis bulderen…

De dorre stilte van het hangend blad gestage starheid van kruin der populieren hol landschap door geen wind omvat waar somtijds toch de storm kan tieren in bulderend geweld en woest verweer tot alles vernietigend slopende krachten geeft zo ravage doet velen ’t harte zeer natuur buigt zich in zuchtende klachten kan ook het fluisteren in de…

Nog klein gaf deze rivier me grote ogen vertelde lispelend, murmelend, kabbelend, schuimend, zingend, bruisend, bulderend: Ik stroomde al toen jij nog een protocel was Baart mijn water zeilende elegantie Doorschijnend flikkerend als libellen Mijn oevers geven ook kost en inwoon aan oud geboren lome schildpadden Achteraf blijven we verweesd…

Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij.…

Bokser, geen dichter zijn is helemaal niet zijn Een bulderend publiek heb je ons niet onthouden Twaalf mensen zijn er binnen de helft slikt zoete koek, de rest is familie Tijd om met je projectielen te beginnen Vrouwen, bereid om op een najaarsavond neer te zijgen doen dit slechts omdat er wordt gebokst Comedia del arte maar non…

Stil zit hij over zee te staren overdenkt zijn roerig leven wind speelt door zijn haren weinig genomen, alles gegeven alle zeeën had hij bevaren bulderend van levenslust overwon vele gevaren menige hartstocht geblust zijn ooit zo machtige armen voor niets of iemand bang mochten velen verwarmen een traan glimt op zijn wang handen geaderd…

In de tijden met dreiging van regen De dagen dat de zon nooit schijnt Terwijl je snakt naar het licht Van deze dreiging het eind De eeuwen dat de tijd duurt De leegte en grauwheid van de stad Ik wil ver weg vluchten Op de wind die ik ooit had De bulderende jagende wind En de wolken zo grijs Veroorzaken bij anderen angst Maar zijn als…

vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind ons toespreekt, vloed komt verder als het zand bulderend…

velden eindelijk verlost van lome zomersluimer blaast ze ongetemd en ongeremd met bolle wangen herfstblaadjes als luchtpost verspreidend over het land Limousines aanschouwen gelaten haar geweld, lodderig en lui met een knipoog wachtend tot ze eindelijk vermoeid haar roekeloze jacht zal staken Krachten metend met buigende bomen juicht ze bulderend…

Langs rotsblokken golft het op en neer het lot van een vrije val bergafwaarts tijdens een bulderende waterval. Geruisloos volgt de laatste traan de rivier introvert gevuld met het souvenir van een klevend heimelijk icoon.…

waarop het water grote kringen vormt traag verandert in zwembad met rimpelingen zand loopsteigers hete muur voelbare herinneringen het strand van Schier doemt op verlatenheid met plukjes mensen een tractor trekt een huifkar zon schuilt achter donkergrijs gordijn dat openscheurt het perspectief is in een oogwenk veranderend golven bulderen…

het is de straffe wind die mij de achterzijde van de bladeren laat zien, zo heftig krommen de populierentoppen, het ratelt gestaag en de bulderende zee op afstand schreeuwt verhalen ik luister in één stuk door naar wolkenranden die mijn polderland verstoppen achter zonlicht kolossale gezichten blijken moeders die zingen over koren, veranderlijk…

Stil word ik van de grootheid Van al dat bruisende water Van het bulderende geklater En ik denk aan Gods majesteit God die dit alles gemaakt heeft Zee, land, lucht en winden In de natuur is ook Hij te vinden God is het die ons dit alles geeft.…

De wolken-breuk was bulderend, zijn grootsheid die het leed verried. Kletterend elke druppel tegen de ruit: roepend, huilend kwamen de pijnbrokken eruit. Eenzaam en klein ineengedoken, keel dichtgesnoerd van niet mogen, rochelend van heel diep kwam het geluid: zo lang gekooid, geketende buit.…

Wat ik bulder, wat ik zweer? De echo zendt mij alles weer. Gij die later wordt geboren, wil naar wijze woorden horen: pak die beide handen beet, dien het wijf dat moeder heet. Antwerpen, 1934. --------------------- uit: Verzen (1969)…

groots moment van zonnerond op horizon sprekend avondrood, over afscheid en de wederkomst sprakeloos zien onze ogen 't grenzeloze van oneindigheid mensen wensen nachtrust tussen vaste vormen kussens, lakens, in vertrouwd vertrek kennen zelfs de kleinste kraakgeluidjes van het bed zee, jij kent je kleine golven ziet ze aan wacht, tot zij bulderend…

doorheen als vivaldi’s eerste tonen vier jaargetijden lang zijn gekwinkeleer het gesprek ontwapend gemeend als seizoenen veranderen en we bij tijd en wijle de hovenier die het jaarsveld laten harken de tuin van ons hart laten wieden hij zijn sporen trekt met zinderend vrolijke trillers tranen als dauwdruppels doet ontstaan met zijn bulderende…

warm heb ik het niet… Ik sta bij de zee, met zoveel verdriet… Ik voel me alleen, zonder jou aan mijn zij… Jij was ongelukkig, nu ben je vrij… Zoveel schrik was er na je dood… Zo onverwacht ook, het ongeloof was groot… Ik voel me zo schuldig, het moet mijn fout zijn geweest… Het is zoiets waarvoor je onbewust vreest… Ik loop richting het bulderende…

De tollende aardkloot schuift baanvast Een maagdelijk jaar binnen Het lijkt wel een milde verkrachting De feestroes gedempt door de schok Een ruwe schatting van vermisten Lijken met een uitgewist gelaat De vloedgolf Zoog ze bulderend mee Spoog ze sissend terug De pers knaagt aan de kluif Het dodental verraadt zo weinig mogelijk Van de…

De sjamane vertolkt een loflied aan Mama Cocha of deze nu de vorm aanneemt van bulderende oceanen, een giebelend beekje of de inham hier die zwijgt. Es lebe das Lied von der Erde.…

De hele wereld van ver en nabij in de kamer twee bulderende zonnen op een witte muur. Op een bed van veren schilderen gewonde engelen tussen droom en daad het verre licht.…

De ontluistering geschiedde; mijn nekvel spatte open in een bulderend geroffel op mijn trommelvliezen. Ik klapte mijn opgevouwde botten weer staande met een innige deelneming; 'Dankjewel voor de openbaring van vandaag!'...Dageraad. Deze keer hoorde ik de regen Strauss' 'Also sprach Zarathustra' fluiten.…

wind rukt en trekt aan mij als lastig obstakel op zijn weg te trots te arrogant het lijkt wel of hij grimlacht als zijn kompaan regen arriveert ze spannen samen tegen mij willen mij laten vallen mij breken maar trots hou ik stand bulderend van woede wakkert wind zichzelf aan om nog harder nog gemener nog roekelozer aan mij te rukken en…

Het bulderen uit buiken ontluistert het gezag. De echo van de lach schalt over de wereld. Geen plaats ter wereld ontrouw aan zijn gezag. Een clown, een marionet in een wereld van geweld. een mens in de massa die het ons anders verteld. Zijn acteren, zijn jongleren op het koord van de lach.…

mij betekenen samen met onze kinderen die het met goud omranden ik golf met de ene kleinzoon terwijl ik met de ander game ik schilder nu kiezelsteentjes met mijn allerjongste loot die wij dan verstoppen gaan heerlijke maaltijden nuttig ik dankzij mijn lieve pubernoot terwijl haar jongste nichtje met popcorn en zure drop mij avonden bulderen…

Een plotse zeewind dromerig en verfrissend zin om te reizen Op welke wijze golven rollen in de zee waar ze ook breken op de rotsen en dansen op het warme zand tegelijk gaan ze op en neer met onweerstaanbare krachten waarbij hun bulderende stem nog even blijft nazinderen in mijn hart.…

hoopt bladeren op laat takken kraken haalt het dode hout uit het bos ontwortelt bomen wist sporen uit zwiept zeeën omhoog gooit golven op de kade laat schepen vergaan vliegtuigen staan treinen ontsporen stroom storen legt verkeer lam communicatie onmogelijk laat voetgangers vallen fietsers wankelen bejaarden thuis kinderen binnen bulderen…

kom: sla dit blad ook maar om. morgen sneeuwt weer de getekende dag haar beton op wat we kenden als zomer: laag na laag op een streep op een punt over het bulderend grinniken van bv. de interne ezel die god, god zijnde alwetend en zelf erg potent, voor één van zijn zonen had bedacht.…