Alle inzendingen over dorp en stad van toe

dit is de metropool van recht en vrede (alleen op kousenvoeten te betreden) de pijlers van Den Haag zijn ijzersterk het dorp der dorpen werd de stad der steden het oord waarin wij wonen is een merk!…

was zij er niet eens in de verte zindert Britsums wit en het rood en wit van de dames op leeftijd schuift op naar het eerste dorp…

of stad - "Die haben ja auch nicht kämpfen wollen, haben es Ja aber gemusst"…

waar warmte zich mengt met geur en smaak daar voelt het als thuis schaduw draagt het licht tilt het de morgen in de dag maakt een start schrijft weer verhalen over het levende dorp naar de daverende stad - de fiets staat klaar nog een borstelstreek door het koppige haar ik peddel langs een verpozende beuk rood vlamt zijn…

Eerste liefde, het bloed bruiste in mijn aders, wat was ze lieflijk, zo zonder pracht en praal Wij raakten stilaan los van onze vaders, Ik kwam van de stad, haar dorp was pastoraal. Toen was ik slank en twintig, als een halfgod zou ik schijnen, en wat stond dat blauwe hemd me goed.…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

Ik liep eens in de grote stad Parijs Nabij het Centre Pompidou Een vieux clochard kwam naar me toe En hield zijn hand op, vuil en grijs ‘Liever pinnen,’ zei ik, ‘als het kan’ Maar, daar snapte hij geen donder van…

was van geringe omvang woorden, beperkt telkens tot een nieuw begin daar gaat ze dan, kim achter de kim van het dorp ze is niet mijn laatste rijm, maar voor haar, toch een zwanenzang…

Hier komt men in beweging, een heel jaar wordt dit dorp belicht, het spreekt van de verbeelding. Bezoekers volgen het bericht, aansporing tot beleving van kloosterdorp in evenwicht.…

Verdriet is soms een kraai, iets wat arriveert met dat verenkleed, rondfladdert, je denken ongehoord verstoort en je hart hard laat bonken. Die dagen van onmacht niet verkwikken. Het is iets van andere voornemens kunnen ook die wetten van de natuur het sterven gaan helaas niet opheffen. Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt…

Verhuisd van dorp naar de stad. Debuterend in de hoofdmacht. Alleen voetbal eiste zijn aandacht. Makelaars roken het grote geld. Op luxe raakt hij steeds meer gesteld. Verkeerde keuzes keerden het tij. Dieptepunten waren er velerlei. Geen zin om zich weer te laten bedonderen, is hij alleen nog op de amateurvelden te bewonderen.…

te bouwen, met een dam in het midden Er stromen mensen over van de welvarende dorpen naar het drooggelegde land met de nieuwe haven – geen oude kern die hongerig de ommelanden verovert maar hun kolonie…

Ze hebben er de laagste snackbardichtheid En krijgen er de minste kilo's bij En dus is men in Enschede best blij Met zijn empirisch vastgestelde lichtheid Alleen de jeugd is min of meer ontzet Want slank zijn, is dat eigenlijk wel vet?…

geen gemeentewerk is vandaag taboe nooit was de stad zo verzorgd en prachtig weer wordt de burgervader spankrachtig want we zijn dra aan verkiezingen toe na 6 jaar getouwtrek en polemieken laat hij nu plots de asfalteuse pieken…

Het dorp waar ik ben geboren Mijn dorp Het dorp waar ik lief en leed leerde kennen.…

Weet ik, het klinkt steeds zo vertrouwd hoor ik het luister naar het heengaan van het treurlied onder regen valt een leven te verlaten het is nog niet te laat, toe droom op een ander verlaten eiland in een wildvreemde stad waar treinen niet meer rijden waar nergens een weg toe leidt begint een betekenis te gloren het is nog niet te vroeg…

Mensen groot of klein In een dorp of in de stad, de bus of in de trein Mensen zwart of wit In alle werelddelen, een mens waar pit in zit Mensen slecht of goed, in de zon of in de regen Wie goed doet, goed ontmoet Mensen jong of oud In de wieg of in bejaardenoord, voor beiden geef ik goud Mensen lelijk of mooi Van binnen en van buiten…

Een poema op de heide in ons landje Blijf weg! roept de politie, maar... kom óp! Zulk nieuws is spannend, tropisch, rauw en top! 't Is nobo's in the bush en op het randje Ik zal zeker ook in Ede rond gaan hangen (als bekend wordt dat de poema is gevangen)…

bladzijden waaieren al in de wind vermengd met zand door voorbijgaand kind ligt het boek daar op zijn rug de snelheid der regels is vliegensvlug vergeten woorden door zon verlicht slaat plots 'n rukwind het boek hard dicht…

toe maar leef je uit of liever in- tensiever ga je gang maar zacht laat de rest niet achter toon je macht en overheers je domme kracht grijp je kansen en neem je deel de ander betekent zoveel…

net nog voor het slapen gaan vlak voor een sluimerend bestaan stuur ik u, het is donker, uit het zicht nog even heel snel een gedicht er rijmt niets op twaalf ik lig hier op zaal F ik kijk om mij heen, zo moe maar mijn ogen doen er niet meer toe ik weet niet of ze luistert mijn mond fluistert zuster, goedenacht een licht gaat uit en wacht…

Ik moest er naar toe! Niet dat ik niet wilde Of mij eraan vertilde Dat doet er niet toe. Wacht niet te lang Op de juiste toe - gang.…

verlaat de drempel het sleutelgat oogt leger nu je hart opent…

Hoe teer uw sneeuwklokje beweegt bij het trager zuchten van de wind zwak zonlicht haar kracht hervindt waar het lentezicht erachter leeft plots dagen krokkussende kleuren narcissen ontpoppen wit en geel bij de bosjes treurt geen gekrakeel zoiets zal hier vast niet gebeuren tussen bloemen heerst altijd blijheid staat in natuurwetten beschreven…

neem mij mee naar ver van hier neem mij mee terug naar daar waar ik de tred herken vogels weer hoor fluisteren bloemen zachtjes dansen in het schijnsel van de maan wolken tikkertje spelen huizen weer kleur krijgen zand mijn voeten liefdevol omhelst daar waar ik gekust word door de wind toe neem mij mee en hou me vast een leven…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier een gastvrij waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een ander vergezicht van blokkendozen, moeiteloos…

buig ik in een boog een kromming kookpunt, zwart gat treed ik uit, hoog boven alle schoorstenen van de stad dicht ik mijn woorden toe aan papier geduldig, moe was ik jou, jij mij vliegt een meeuw hulpeloos, voorbij…

zomer is het feest in het dode dorp feest voor de afstammelingen van de bewoners van 1914 het dorp leeft voort…

de kleine witte keeshond plaste in het dorp Piaam wij kwamen er en keken naar de ganzen die zich volvraten voor de voorjaarstrek de hond sprong de auto uit en danste al plassend door het dorp van plek naar plek in zo’n dorp kan zo’n hond als vroeger leven overdag zijn neus na als een vagebond zonder zich te ver van huis te begeven bij…

Daar waar het dorp was omgeven door de rust van de nacht visten zij voor hun bestaan, zoals hun vaders al hadden gedaan Aan dat alles kwam een eind toen de hoge heren met hun kracht, besloten dat ons dorp moest worden geofferd aan hun macht.…