Alle inzendingen over eenzaamheid OR woorden OR gedachten

Vervreemd van de stilte die mij beroert dwalen mijn gedachten in schaduw een uil schreeuwt zijn roep die eenzaamheid scheurt in duizend stukjes winterlucht deze nacht zoek ik naar de vreemdeling die spoorloos verdween tussen woorden op bleek papier zijn naam dwaalt tussen bomen als ik mijn voeten zet in pasgevallen sneeuw…

Avond aan avond, zitten we daar mailen of chatten met elkaar elkander nooit gevoeld of gezien wil jij, wat ik wil misschien aftastend, vragend, maar ook niet te veel hoe pak je zoiets aan per mail ik mis je, ik denk aan jou 's morgens, 's middags gaan mijn gedachten en alles bestaat uit woorden slechts woorden vullen onze nachten het is…

Ik wil de woorden laten stromen die dan voor altijd zullen wonen in jouw hoofd maar ik ken je niet. Zou gedachten willen beschrijven die dan voor altijd gaan beklijven in jouw hart maar ik ken je niet. Wil je mijn wereld laten voelen zullen we dwalen zonder doelen en naar elkaar op verkenning gaan?…

Mijn gedachten staan niet stil, kan ik ze ooit bedwingen zonder mijn wil? Mijn woorden wil ik spreken, als uiting van mijn ziel en daarvoor mijn gedachten breken. Mijn gedachten, woorden en mijn daden saam, wil ik toetsen want,ze liggen als een ketting, om mijn naam.…

zacht kleurde je adem het vlak schreven woorden lijnen die jij dacht vervloeiden en kozen daarna weer hun eigen pad omdat ontdekken spannend was jouw harmonie kende geen contrasten zodat misverstanden hoogst zelden barsten wel liepen zij samen de tweestrijdweg waarbij ieder zijn eigen perspectief voor ogen had vaak bracht…

Mijn gedachten zitten in een centrifuge, onsamenhangende flarden schieten er voorbij. Ik kan ze echter niet te pakken krijgen en hij wil maar niet stoppen voor mij. Woorden, zinnen, gedachten schieten voorbij. De trommel is er helemaal mee gevuld. Ik zal toch op het einde moeten wachten, dat vraagt van mij best wel veel geduld.…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

een gedachte denk ik en ik zie mezelf schrijven woorden op papier…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

Dichter is dit nu dichterbij of dichter meer gesloten of is het de dichter die dichterbij brengt contacten legt door versmelting van woorden in cadans van de eenvoud dus de dichter is de middenman die gedachten dichterbij brengt die door aaneengesloten woorden het samengaan van denken in gedichten overzet dus ga ik dichterbij in zinnen…

In teruggegeven woorden was met smaak te proeven van zijn gedachten, die niet neergeschreven NOOIT gelezen zouden zijn…

Maar, hoe 'k voor u den angst der hoorders hadd' gehoopt: nooit gaat uw nodend woord, 'lijk, alle deur gesloten, de kreits des avond-lichts van lamp tot lampe loopt.…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis?…

Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten komen als kamer, huis, bed.…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

waar zijn woorden fluisteren fluisteren woorden zijn gedachten in klanken klanken in gedachten waar klinkers klinken klinken klinkers waar gedachten leven leven gedachten in woorden-flitsen flitsen woorden in beelden beelden fluisteren zijn woorden gedachten in klanken waar klinkers klinken leven gedachten in woorden-flitsen…

Blauw van gedachten die voorbijgaan in de gouden schaduw van verdoemde fantasiën.…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

Wanneer ik mijn rijm niet vinden kan, voelt de dichter in mij zich eenzaam. Wanneer mensen elkaar begrijpen gaan, wordt er onverwacht op mijn deur geklopt. Hallo rijm! Wees welkom! Woorden vinden elkaar ineens spontaan, in gedachten die vanzelf gaan rijmen. Gedichten brengen mensen rijm, binnen een ongerijmd bestaan.…

Maar over de warmte van een stem de troost van een woord de zegen van de stilte de doem van de eenzaamheid. Dus toch zon? Dus toch schaduw? Gelukkig was er de deemstering die me zachtjesaan opslorpte. Ook mijn gedachten.…

De gedachten zijn de woorden niet, de woorden niet de intelligente gedachten gedachten stellen daden niet.. de botte bijl, met zijn nieuwsgierige politicologische vragen.…

Waar ik ga is de stilte mijn inspiratie en zie ik met warme ogen wat zich niet verbergt omdat het de maan lief heeft en mijn gedachten verandert in tranen die mijn eenzame woorden weer laten verdwijnen in een moment waarin ik mijn ziel ontdek en hem glimlachend achterlaat voor de dove…

Overdag breng ik mijn woorden naar de zee, ze neemt ze aan geheimen van een eenzaam bestaan deelt ze en laat ze weer komen terug als hoopvolle dromen.…

Gelaten de woorden volgen die gedachten kunnen zijn maar alleen het wachten verstillen. Omdat ik niet meer ben dan de troostrijke schaduw die niet zal vergaan. Of de stem die sprekend de kou van het ontwaken in elk verhaal van gisteren laat terugkeren.…

ik heb gegeven tot de onzen minder wogen dan het gram dat ik ooit nam het was gedogen te mogen lopen op de lijnen die jij in gedachten had ik balanceerde wat nee nu geen hand ik breek de blikken in je ogen want je woorden zeggen koud ik heb je nooit gemogen geen samenspel jij redt je wel uit onze vroege eenzaamheid er was iets…

Hoewel mijn gefluister de lege kamer vult In gedachten zul je me begeren In mijn gedachten kruip je tegen me aan De dekens zijn dan even jou De warmte is even liefdevol En vervreemdt mijn bed van eenzame kou Je zegt dat je van me houdt Dan open ik toch mijn ogen En voor de zoveelste keer Heeft mijn verlangen mijn verstand bedrogen…

denken is eenzaam want op het moment dat je mijn gedachten leest zijn ze alweer veranderd helemaal voor jou alleen…

Hoop op alles blijven hopen op wat dan ook eenzame gedachten altijd ergens op blijven wachten op iets meer dan helemaal niets...…

In woord en gedachte heb jij mij doen verraden. In woord en gedachte mislukte ik, tel ik niet mee. In woord en gedachte zal jij je daarom verliezen in jouw diepe, onrustige wateren ... los van mijn zee. In woord en gedachte blijf ik me desalniettemin verbonden om jou, met jou voelen ... ergens goed voor je bedoelen.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…